Bettino Ricasoli

Bettino Ricasoli
diputáu del Reinu d'Italia
diputáu del Reinu d'Italia
diputáu del Reinu d'Italia
diputáu del Reinu d'Italia
diputáu del Reinu d'Italia
minister of Justice of the Kingdom of Italy (en)
ministru d'Asuntos Esteriores del Reinu d'Italia
ministru del Interior del Reinu d'Italia
primer ministru del Reinu d'Italia
diputáu del Reinu d'Italia
ministru del Interior del Reinu d'Italia
primer ministru del Reinu d'Italia
ministru de Guerra del Reinu d'Italia
ministru d'Asuntos Esteriores del Reinu d'Italia
diputáu del Reinu d'Italia
diputáu del Reinu de Cerdeña
Gonfalonier of Florence (en)
Presidente del Consejo (es)
Vida
Nacimientu	Florencia, 9 de marzu de 1809
Nacionalidá	Reinu de Cerdeña-El Piamonte 17 marzu 1861); Gran Ducáu de Toscana (1809 - 1859); Reinu d'Italia (1861 - 1880); Reinu d'Italia (17 marzu 1861 - 23 ochobre 1880)
Muerte	Castello di Brolio (en) , 23 d'ochobre de 1880 (71 años)
Sepultura	Castello di Brolio (en)
Familia
Hermanos/es	Vincenzo Ricasoli
Estudios
Estudios	Internado Nacional Cicognini (es)
Llingües falaes	italianu
Oficiu	políticu, diplomáticu, periodista, Presidente del Consejo de Francia (es)
Creencies
Relixón	Ilesia Católica
Partíu políticu	Derecha Historica (es)

Bettino Ricasoli (9 de marzu de 1809, Florencia – 23 d'ochobre de 1880, Castello di Brolio ^(en) ), conocíu como'l Barón de Fierro, foi un políticu italianu, alcalde de Florencia y el segundu Presidente del Conseyu de Ministros d'Italia dempués de Cavour.

Mocedá

Nacíu nuna notable familia florentina nel procesu de cayente económicu, vivió la mayor parte de la so vida na antigua finca principal de la familia: el Castiellu de Brolio en Gaiole in Chianti, cerca de Siena.

Dende la so infancia amosó un gran interés nes ciencies físicu y natural y pasó la so infancia colos sos padres Luis y Elizabeth Peruzzi nel Castiellu de Brolio, hasta que'l so padre morrió en 1816. Güérfanu a la edá de dieciocho años con una propiedá aforfugada poles deldes, declaróse adultu por un decretu especial del Gran Duque de Toscana y concedióse-y la tutoría sobre los sos hermanos menores. Atayó los sos estudios y retiróse en Brolio y, con una xestión cuidadosa, llogró salvar el patrimoniu familiar.

L'ascendencia política nel Gran Ducáu

Ricasoli foi un home d'aición, bien relixosu y d'espíritu meditativu, la so orientación política, siquier primeramente, tuvo condicionada pol pensamientu y los escritos de Cesara Balbo y de Massimo d'Azeglio.

Siguiendo'l so índole relixosa, llegó a la conclusión de que'l papáu tenía de reformase porque "privada de relixón, la empresa italiana nun tenía nenguna base".

En 1847, Ricasoli fundó'l periódicu La patria, que'l so programa tenía l'oxetivu de definir la constitución de la nacionalidá italiana». N'ochobre d'esi añu foi designáu pa mediar ente Toscana y Módena, nun conflictu que se desamarró por cuenta de l'anexón del territoriu de Lucca, a la Toscana. Esto convencer de que yera necesariu sentar les bases d'una nueva política italiana. En 1848 foi escoyíu alcalde de Florencia, pero arrenunció por causa de la posición anti-lliberal del gran duque Leopoldu II.

Fuerte na so misión, a pesar del desastre que tuvo llugar n'Italia'l 1849, Ricasoli punxo muncha fe n'El Piamonte como «estáu» capaz de coagular políticamente otros, incluyendo la Toscana, nuna futura única nación italiana.

Gobiernos del Reinu d'Italia

El 27 d'abril 1859 foi nomáu Ministru del Gobiernu Provisional de la Toscana y asumió, tres l'armisticiu de Villafranca, el poder central. Ricasoli yera entós líder de l'anexón de la Toscana al nuevu reinu d'Italia, nacíu'l 17 de marzu de 1861. Tamién en 1859 Ricasoli tuvo un papel fundamental na fundación del periódicu La Nazione qu'apuntó la temática nacional como centru d'interés nacional.

Escoyíu en 1861, asocedió'l 12 de xunu d'esi añu a Cavour, na xefatura del gobiernu. Col so trabayu nel gobiernu realizó un fuerte impulsu na xestión alministrativa del estáu. Mientres el so mandatu, aceptó a los voluntarios del exércitu regular Garibaldi, revocó l'exiliu de Giuseppe Mazzini ya intentó en devanéu la reconciliación cola Santa Sede.

Ricasoli foi obligáu a arrenunciar el 3 de marzu de 1862, pero tornó al poder del 20 de xunu de 1866 al 10 d'abril de 1867. D'entós, recuérdase'l refugu a la ufierta de Napoleón III de vencer Venecia a Italia en cuenta de la terminación de l'alianza d'Italia con Prusia.

Últimos años

A la partida de los franceses de Roma a finales de 1866, Ricasoli intentó una vegada más la reconciliación colos Estaos Pontificios al proponer un conveniu en virtú del cual el Reinu d'Italia restituyía a la Ilesia la propiedá de les órdenes relixoses en cuenta de atayar la tresferencia progresiva de 24 millones de llires. P'apangar a la Santa Sede el primer ministru concedió'l exequátur a cuarenta y cinco obispos contrarios al réxime italianu. La Santa Sede aceptó la so propuesta, pero la Cámara de los Diputaos amosáronse refractarios, y, anque disuelta por Ricasoli, el siguiente alcuerdu foi entá más contrariu.

Nesti puntu, ensin esperar a les próximes eleiciones, arrenunció Ricasoli y alloñóse de la vida política, faciendo solu discursos ocasionales na Cámara, sicasí, siguió siendo consideráu como un miembru influyente de los opositores de la derecha histórica. L'únicu cargu políticu que caltuvo foi'l d'alcalde de Gaiole in Chianti.

Amás de políticu, foi un arteru de llabrador. Miembru de la Accademia dei Georgofili foi un innovador de la vinicultura de la Toscana. Michele Taddei esplica nel so llibru Siamo onesti! Il barone che volle l'unità d'Italia que se debe a Ricasoli la fórmula del Chianti. Tamién nel llibru de Taddei lléese :onde'l Barón consiguió bones resultaos en rellación coles inversiones y los esfuercios realizaos atópase na ellaboración del vinu sublime» pue ser vendíu y bebíu en tol mundu, ensin perder les carauterístiques organolépticas mientres llargos periodos de viaxe. Tamién nesti casu foi un investigador incansable y perfeccionista. Basar en manes esperimentaes pa la parte d'analises químicos y, mirando en particular a Francia, trató d'atopar los secretos d'ellaboración del vinu y antes la del cultivu de la vide y la fermentadura. Pa comprobar la estanqueidad de los sos vinos na distancia y el tresporte probó la navegación» d'artesanía pa los barriles del añu con destín a toles partes del mundu, d'América del Sur hasta Bombay. Foi la so tenacidá y pruebes, que duraron mientres tres décades, que'l Reglamentu de la producción de vinu Chianti que nesi tiempu foi tresformáu nun pliegu de condiciones ya inda güei, anque con una llixeros cambeos, define'l porcentaxe d'uves de que tien de tar compuestu los vinos italianos más famosos del mundu.

Referencies

Esti artículu ye una obra derivada de la edición de 1911 de la Encyclopædia Britannica, disponible sin torgues conocíes de derechu de autor. Esta obra derivada alcuéntrase disponible baxo les llicencies GNU Free Documentation License y Creative Commons Atribución-CompartirIgual 3.0 Unported.

Bibliografía

"Siamo onesti! Il barone che volle l'unità d'Italia" di Michele Taddei, Mauro Pagliai Editore
Lettere y documenti del barone Bettino Ricasoli, di Tabarrini y Gotti, 10 voll. (Firenze, 1886-1894);
Genealogia y storia della famiglia Ricasoli, di Passerini (ibid. 1861);
Vita del barone Bettino Ricasoli, di Gotti (ibid. 1894).

Referencies

↑ ^1,0 ^1,1 Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
↑ Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.

Enllaces esternos

Discuso y documentos de Ricasoli al Parllamentu Toscanu, del periodu 1848-60

[05532faf062b72104dfb7815602de3b9c982950c-1] 1,0 ^1,1 Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.

[3907489efd5618d58bdd8cdb4133b867e5bb4398-2] Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.

[1]