Alonso Fernández de Madrigal

Alonso Fernández de Madrigal
obispo de Ávila (es) 7 abril 1445 - 3 setiembre 1455 ← Alonso I de Fonseca (es) - Martín Fernández de Vilches →
Vida
Nacimientu	Madrigal de las Altas Torres, 1400[1]
Nacionalidá	Corona de Castiella
Muerte	Bonilla de la Sierra, 3 de setiembre de 1455 (54/55 años)
Sepultura	Sepulcro de Alonso Fernández de Madrigal (es)
Estudios
Estudios	Universidá de Salamanca
Llingües falaes	castellanu llatín
Oficiu	sacerdote católicu, obispu católicu
Emplegadores	Universidá de Salamanca
Seudónimos	El Tostado
Creencies
Relixón	Ilesia Católica[2]

Alonso Fernández de Madrigal, más conocíu como «el Turráu» o «el Abulense» (1400, Madrigal de las Altas Torres – 3 de setiembre de 1455, Bonilla de la Sierra) foi un clérigu, académicu y escritor español, Obispu d'Ávila (1454 - 1455), socesor del Obispu que güei llamaríamos Alonso de Ulloa y de Fonseca (1445 - 1454) al pasar a ser ésti en febreru de 1454 Arzobispu de Sevilla y más conocíu como Alonso I de Fonseca (Toro, Zamora, 1418 - Coca, Segovia, 1473), a nun confundir col dacuando llamáu Alfonsu III de Fonseca y que güei llamaríamos (y yera de verdá cola nuesa forma de apellidar de güei) un Alonso de Fonseca y Ulloa, nacíu darréu (en 1476) a la muerte de tantu Alonso Fernández de Madrigal "El Turráu" como d'Alfonsu I de Fonseca a quien "El Turráu" sustituyó na sede d'Ávila.

Fíu d'Alfonso Turráu ya Isabel de Ribera, estudió Artes, Teoloxía y Lleis na Universidá de Salamanca, foi colexal, y depués rector, del Colexu Mayor de San Bartolomé de Salamanca. Graduóse de Maestru n'Artes y en Teoloxía y llogró'l títulu de Bachiller na Facultá de Derechu. Rexentó la cátedra d'Artes y la de Filosofía moral enantes de 1436; tamién la de Poesía cuando yera maestrescuela. De xuru sustituyó en 1440 a Guillermo de Murcia na cátedra de Biblia, que llograría quiciabes en propiedá escontra la seronda de 1441; yá yera profesor de Teoloxía enantes de xunu de 1443. Conocía'l llatín, el griegu y l'hebréu.

Viaxó a Italia escontra 1442 comisionado pol rei Xuan II p'asistir al conceyu de Basilea pa defender la doctrina conciliarista o la superioridá del conceyu sobre'l Papa, pero nun llegó a pasar d'Italia, pos en 1443 espunxo 21 proposiciones en Siena delantre del papa Eugenio IV y trés d'elles ofendieron al pontífiz, qu'encargó al cardenal español Juan de Torquemada, un fecundu teólogu tomista, el so refutación, que nun llogró.

A pesar d'ingresar na Cartuxa al volver por Tarragona en 1444, Xuan II nomar el so conseyeru y en Salamanca foi nomáu Maestrescuela en xineru de 1446; un añu enantes de la so muerte, nel añu 1454, foi nomáu obispu d'Ávila a instancies del rei y ocupó esta siella hasta la so muerte, asocedida'l 3 de setiembre de 1455 en Bonilla de la Sierra (Ávila). La estensión de la so saber y lo muncho qu'escribió dieron orixe a la frase proverbial "saber o escribir más que'l Turráu". Ente los sos discípulos figuren Pulgar, Palencia y Ximénez de Prexano.

Ta soterráu na catedral d'Ávila, nun suntuosu sepulcru obra de Vasco de la Zarza realizáu escontra 1511 por iniciativa del obispu Alonso Carrillo de Albornoz. Trátase d'un sepulcru al empar retablu y altar.

El so ingente obra llatina (llegó a faer proverbial la espresión "escribir más que'l Turráu") ocupó quince grandes volúmenes na edición veneciana publicada ente 1507 y 1530. La parte mayor consiste n'estensos comentarios en llatín a dellos llibros de la Biblia: al Xénesis, Éxodu, Levítico, Númberos, Deuteronomiu, los, Idc, Llibru de Ruth, 1-4 Reyes, 1-2 Paralipómenos, Mateo. Ta entá inéditu'l so comentariu Postía Brevis in Pentat. Amás púnxo-yos prólogos ya introducciones propios y comentó tolos prólogos de San Jerónimo y dalgunu d'Eusebio.

Otres obres sos son Super Ecce virgo (Is 7,14) y De Trinitate. Destaquen especialmente De optima politia, onde defende la democracia como óptima forma de gobiernu, y De statu animarum (dambes de 1436) y otres obres escriturísticas y morales.

Dedicó a la reina'l Llibru de les paradoxas (h. 1437). El so títulu, inspiráu n'otra obra de Cicerón, tien que ver coles contradicciones qu'atopa nes denominaciones usaes na Biblia, que resuelve aplicando los cuatro sentíos de la hermenéutica escolástica medieval; la primera trata sobre la Virxe María; la segunda, sobre Xesucristu como lleón; la tercera, como corderu; la cuarta, como culiebra (diserta sobre'l aojamiento, como va faer tamién el marqués de Villena); y la quinta, de Cristu como águila y la so ascensión. Al pie de les fontes bíbliques, esisten otres aristotéliques y él mesmu tradució esta estensa obra al llatín.

En Defensorium trium conclusionum, sostuvo la superioridá de los conceyos sobre'l Papa. Nel so Breviloquio d'amor y amiciçia (h.1437-1441), dedicáu al rei Xuan II de Castiella, parte del dichu platónicu "quando tovieres amigo, cumple que seas amigo del mismo, mas, por esto non cumple que seas enemigo de su enemigo" pa esponer la importancia que l'amor y l'amistá pueden desempeñar tantu na vida social –aportando a sustitutivos del venceyu xurídicu– como na vida relixosa.

Suélse-y atribuyir un anónimu Tratáu de cómo al ome ye necesariu amar editáu por Antonio Paz y Meliá en Opúsculos lliterarios de los sieglos XIV al XVI (Madrid 1892) páxs. 221-224. Les sos obres fueron editaes en Venecia 1505-31, 1596, 1615, 1723, y en Colonia 1613-15.

Laurence Sterne mentar, nel llibru VI capítulu II de Tristram Shandy, ente otros exemplos de neños maravía: "cuasi en brazos del so nodriza, aprendió toes la ciencies y artes lliberales ensin que-y enseñaren nenguna d'elles".

• Cuestiones de filosofía moral. Ye una esposición sobre les virtúes morales, siguiendo'l llibru segundu de la Ética a Nicómaco de Aristóteles. Editóse esta obra en Biblioteca d'Autores Españoles (BAE), nᵘ 65 (Madrid 1953)
• Curtiu tratáu de los fechos de Medea.
• Comentariu la Historia Eclesiástica d'Eusebio de Cesarea, que foi impresu en Salamanca en 1506.
• Comentariu al tratáu sobre'l Reximientu de los Príncipes de Egidio Colonna.
• Libellus de statu animarum post mortem (1436). Foi reimpreso n'Amberes en 1621.
• Tratáu sobre los dioses de la gentilidad o los catorce cuestiones, que se reimprimió en Burgos en 1545. Sigue les Xenealoxíes de los dioses de Giovanni Boccaccio.
• Libellus de optima politia (1436)
• Llibru de les paradoxas (h. 1437)
• Breviloquio d'amor y amiciçia (h. 1437-1441)

• Semeya de Alonso Fernández de Madrigal ("Alonso Turráu") con un epítome sobre la so vida incluyíu nel llibru Semeyes d'Españoles pernomaos, publicáu nel añu de 1791.