Kabelstutbrug

'n Kabelstutbrug of kabelbrug is 'n brug wat bestaan uit een of meer kolomme (ook genoem torings) met kabels daaraan verbind om die dek van die brug te ondersteun.

Daar bestaan twee hoofsoorte kabelstutbrûe:

• Die harp-ontwerp waar die kabels byna parallel geheg word deur die kabels op verskeie punte op die toring vas te heg sodat die hoogte van die hegpunt bykans dieselfde is as die afstand van die toring tot by die hegpunt aan die dek.
• Die waaier-ontwerp waar al die kabels bo-oor die toring gespan word.

Die kabelstut-ontwerp is die optimum vir 'n bruglengte tussen dié van 'n kantelbrug en 'n hangbrug. Vir hierdie bruglengte sou 'n hangbrug veel meer kabel vereis het, terwyl 'n kantelbrug baie meer materiaal sou vereis wat dit 'n beduidend swaarder brug sou maak. Daar mag egter uitsonderings wees na gelang van die spesifieke omstandighede.

Kabelstutbrûe kan teruggespoor word tot die ontwerp van 'n houtbrug in 1784 deur 'n duitse timmerman C.T. Loescher. Baie vroeë hangbrûe het bestaan uit 'n mengsel van 'n hangbrug en 'n kabelstutontwerp, insluitende die voetbrug by Dryburgh Abdy van 1817 en die latere Albert Bridge in Londen (1872) asook die Brooklyn-brug (1883). Hul ontwerpers het agtergekom dat die kombinasie van die twee ontwerpe 'n stewiger brug tot gevolg gehad het. 'n Merkwaardige voorbeeld van so 'n brug is die Niagara Falls-hangbrug waar die ontwerper John Roebling voordeel uit hierdie eienskap getrek het om die vervorming van die brug as gevolg van swaar spoorladings te verminder.

Die vroegste voorbeeld van 'n kabelstutbrug in die VSA is die E.E. Runyon se ysterbrug met 'n houtdek in Bluff Dale, Texas (1890).^[1] In die twintigste eeu bestaan ook vroeë voorbeelde van kabelstutbrûe soos onder andere A. Gisclard se ongewone Cassagnes-brug (1899) en G. Leinekugel le Coq se brug te Lezardrieux in Bretagne, Frankryk (1924). Eduardo Torroja het ook 'n kabelstutbrug te Tempul, Spanje gebou in 1926.^[2]