Ding an sich

In die Kantiaanse filosofie is die ding op sigself (Duits: Ding an sich) die status van objekte soos hulle is, onafhanklik van hul voorstelling en waarneming. Die konsep van die ding op sigself is deur die Duitse filosoof Immanuel Kant bekendgestel, en is oor die volgende eeue met kontroversie onder latere filosowe teëgekom.^[1] Dit is nou verwant aan Kant se konsep van noumena of die objek van ondersoek, in teenstelling met die verskynsel, sy manifestasies.

In sy leerstelling van transendentale idealisme het Kant aangevoer die som van alle objekte, die empiriese wêreld, is 'n kompleks van verskynings waarvan die bestaan en verband slegs in ons voorstellings voorkom.^[2] Kant stel die ding op sigself soos volg in:

"En ons, terwyl ons sinvoorwerpe tereg as blote verskynings beskou, bely daardeur dat hulle op 'n ding op sigself gebaseer is, al ken ons hierdie ding nie soos dit op sigself is nie, maar ken slegs sy verskynings, nl. die manier waarop ons sintuie deur hierdie onbekende iets beïnvloed word."

— Prolegomena, § 32