Bourbon whiskey

Bourbon whiskey ['bɜːrbən] is 'n variant van Amerikaanse whiskey wat hoofsaaklik van mielies gedistilleer en in eikevate verouder voordat dit gebottel word. Dit verskil merkbaar van Skotse whisky en Ierse whiskey, veral omrede geen suiker vir die fermentasieproses gebruik word nie. Mielies gee 'n heuning-, vanielje- of karamelagtige sotheid aan bourbon whiskey.

Die drank se naam is afgelei van die Franse Bourbon-dinastie wat die Amerikaanse strewe na onafhanklikheid gesteun het, alhoewel die onmiddellike aanleiding vir die naamkeuse onbekend is. Moontlik was die administratiewe distrik Bourbon County in Kentucky of New Orleans se Bourbon Street die naamgewers.

Die distrik Bourbon County in die noordooste van Kentucky maak weens die groot aantal Skotse immigrante, wat hulle hier teen die begin van die 19de eeu gevestig het, aanspraak daarop dat dit die naamgewer was. Plaaslike Skotse setlaars het begin om whiskey volgens hul eie tradisie te stook. Met die weswaartse uitbreiding van die Verenigde State ná die Rewolusionêre Oorlog het hul produk rum en jenewer verdring om die gewildste alkoholiese drank te word nadat die vervoer van die benodigde bestanddele vir die twee ander dranke nie meer koste-effektief oor die berge vervoer kon word nie.^[1] Sy grootste voordeel was dat sy bestanddele nie ingevoer moes word nie.

Bourbon is reeds in die 18de eeu deur setlaars uit Skotland en Ierland gestook en aangepas aan die nuwe omgewing - 'n proses wat variante soos Pennsilvanië se Rye whiskey (rog-whiskey) voortgebring het, terwyl die vroegste gebruik van die term bourbon van die 1820's dateer. Sedert die 1870's word na whiskey, wat in Kentucky gedistilleer is, konsekwent verwys as bourbon. Terwyl bourbon geen beskermde produk van 'n bepaalde geografiese streek binne die Verenigde State is nie, word dit nogtans sterk geassosieer met die Amerikaanse Suide in die algemeen en die deelstate Kentucky en Tennessee in die besonder.

Die voorgeskrewe stook-, distillasie- en stoorproses word sedert 1964 deur die Code of Federal Regulations gereël (ouer regulasies strek terug tot 1909). Slegs whiskeys, wat in die Verenigde State gedistilleer is, mag as Bourbon whiskey verkoop word. Die minimum mielie-gehalte is 51 persent (die meeste handelsmerke bevat sowat 70 persent), vir die oorblywende 49 persent mag rog of gars gebruik word. Die alkoholgehalte is beperk tot 80 volumepersent tydens die distillasie- en 62,5 volumepersent teen die begin van die stoorproses. Die voorgeskrewe veroudering in gekoolde wit eikevate verleen 'n unieke rokerige geur aan bourbon whiskey.

• Straight Bourbon mag, behalwe vir die voorgeskrewe graanmengsel, geen verdere bestanddele bevat nie. Vir gewone bourbon is die maksimum persentasie ander bestanddele 2,5 persent. Straight Bourbon moet vir 'n minimum van twee jaar verouder word. Die oudste Amerikaanse handelsmerk, 1776, is in die naamgewende jaar deur Elijah Pepper (1780–1838), 'n boorling van Culpeper, Virginia met die bou van 'n distilleerdery naby Lexington, Kentucky gevestig.^[2]
• Bonded Bourbon moet deur een enkele distilleerdery gestook word en mag slegs een jaargang bevat. Dit word vier jaar lank in spesiale stoorhuise verouder.
• Tennessee Whiskey mag slegs in die deelstaat Tennesse gestook word wat dit volgens die sogenaamde Lincoln County-metode deur 'n dik laag esdoring-houtskool gefiltreer word. Na hierdie proses word verwys as charcoal mellowing. Die handelsmerk Jack Daniel's Tennessee Whiskey is die mees verkoopte bourbon whiskey in die Verenigde State.
• Kentucky Straight Bourbon mag slegs in Kentucky gedistilleer word waar dit vir 'n minimum van een jaar verouder. Jim Beam is 'n voorbeeld van 'n Kentucky Straight Bourbon.