ข้ามไปเนื้อหา

อัลเฆาะซาลี

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ระวังสับสนกับ อัลเฆาะซาล
อัลเฆาะซาลี
الغزالي
ชื่ออะบู ฮามิด อัลเฆาะซาลีในอักษรวิจิตรอาหรับ
คำนำหน้าชื่อฮุจญะตุลอิสลาม (ให้เกียรติ)[1]
ส่วนบุคคล
เกิด
มุฮัมมัด อิบน์ มุฮัมมัด อัฏฏูซี อัลเฆาะซาลี

ป. 1058
ทูส อิหร่าน จักรวรรดิเซลจุค
มรณภาพ19 ธันวาคม ค.ศ. 1111(1111-12-19) (52–53 ปี)
ทูส อิหร่าน จักรวรรดิเซลจุค
ศาสนาอิสลาม
ยุคยุคทองของอิสลาม
ภูมิภาคจักรวรรดิเซลจุค (นีชอบูร์)[2]: 292 
รัฐเคาะลีฟะฮ์อับบาซียะฮ์ (แบกแดด) / (เยรูซาเลม) / (ดามัสกัส)[2]: 292 
นิกายซุนนี[3][4]
สำนักชาฟิอี
ลัทธิอัชอะรี[5][6]
ความสนใจหลักลัทธิศูฟี, เทววิทยา (กะลาม), ปรัชญา, ตรรกวิทยา, นิติศาสตร์อิสลาม
ผลงานโดดเด่นThe Revival of Religious Sciences, The Aims of the Philosophers, The Incoherence of the Philosophers, The Alchemy of Happiness, The Moderation in Belief, On Legal theory of Muslim Jurisprudence
ชื่ออื่นAlgazel
ตำแหน่งชั้นสูง
ได้รับอิทธิจาก
มีอิทธิพลต่อ
เว็บไซต์ghazali.org

อัลเฆาะซาลี (ป. ค.ศ. 1058 – 19 ธันวาคม ค.ศ. 1111; อาหรับ: ٱلْغَزَّالِيُّ) มีชื่อเต็มว่า อะบู ฮามิด มุฮัมมัด อิบน์ มุฮัมมัด อัฏฏูซี อัลเฆาะซาลี (أَبُو حَامِدٍ مُحَمَّدُ بْنُ مُحَمَّدٍ ٱلطُّوسِيُّ ٱلْغَزَالِيُّ) รู้จักกันในประเทศที่พูดภาษาเปอร์เซียว่า อิหม่ามมูแฮมแมดี แฆซอลี (เปอร์เซีย: امام محمد غزالی) หรือในยุโรปสมัยกลางผ่านชื่อที่แผลงเป็นละตินว่า Algazelus หรือ Algazel เป็นผู้รู้รอบด้านชาวเปอร์เซีย[24][25][26][27][28] เขาเป็นที่รู้จักในฐานะนักปรัชญา, นักเทววิทยา, นักกฎหมาย, นักตรรกะ และนักรหัสยิกที่โดดเด่นและมีอิทธิพลมากที่สุดคนหนึ่งในยุคทองของอิสลาม[29][30][31]

เขาถือเป็นมุญัดดิด (ผู้ฟื้นฟูศาสนา) แห่งคริสต์ศตวรรษที่ 5[32][33] ซึ่งตามฮะดีษของท่านศาสดาระบุว่าจะปรากฏขึ้นทุก ๆ 100 ปี เพื่อฟื้นฟูความเชื่อในสังคมอิสลาม[34][35][36] ผลงานของเขาได้รับการยกย่องจากผู้ร่วมสมัยของเขาอย่างมากจนอัลเฆาะซาลีได้รับชื่อที่เป็นเกียรติว่า "ข้อพิสูจน์ของอิสลาม" (ฮุจญะตุลอิสลาม)[1]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ 1.0 1.1 Hunt Janin, The Pursuit of Learning in the Islamic World, p. 83. ISBN 0786419547
  2. ↑ 2.0 2.1 Griffel, Frank (2006). Meri, Josef W. (บ.ก.). Medieval Islamic civilization : an encyclopedia. New York: Routledge. ISBN 978-0415966900.
  3. ↑ Meri, Josef W.; Bacharach, Jere L. (2006). Medieval Islamic Civilization: A-K. Taylor and Francis. p. 293. ISBN 978-0415966917.
  4. ↑ Böwering, Gerhard; Crone, Patricia (2013). The Princeton Encyclopedia of Islamic Political Thought. Princeton University Press. p. 191. ISBN 978-0691134840. Ghazali (ca. 1058–1111) Abu Hamid Muhammad b. Muhammad al-Ghazali al-Tusi (the “Proof of Islam”) is the most renowned Sunni theologian of the Seljuq period (1038–1194).
  5. ↑ A.C. Brown, Jonathan (2009). Hadith: Muhammad's Legacy in the Medieval and Modern World (Foundations of Islam). Oneworld Publications. p. 179. ISBN 978-1851686636.
  6. ↑ Leaman, Oliver (2006). The Qur'an: An Encyclopedia. Taylor & Francis. pp. 84. ISBN 978-0415326391.
  7. ↑ Smith, Margaret (1936). "The Forerunner of Al-Ghazali". The Journal of the Royal Asiatic Society of Great Britain and Ireland. 68 (1): 65–78. doi:10.1017/S0035869X00076358. JSTOR 25182038. S2CID 163151146.
  8. ↑ "Al-Ghazali was a direct student of Al-Juwayni".
  9. ↑ Frank Griffel, Al-Ghazali's Philosophical Theology, p 62.
  10. ↑ Frank Griffel, Al-Ghazali's Philosophical Theology, p 81.
  11. ↑ Frank Griffel, Al-Ghazali's Philosophical Theology, p 76. ISBN 0199724725
  12. ↑ Frank Griffel, Al-Ghazali's Philosophical Theology, p. 77. ISBN 0199724725
  13. ↑ Marenbon, John (2007). Medieval Philosophy: an historical and philosophical introduction. Routledge. p. 174. ISBN 978-0-415-28113-3.
  14. ↑ Frank Griffel, Al-Ghazali's Philosophical Theology, p 75. ISBN 0199724725
  15. ↑ Andrew Rippin, The Blackwell Companion to the Qur'an, p 410. ISBN 1405178442
  16. ↑ The Influence of Islamic Thought on Maimonides Stanford Encyclopedia of Philosophy, June 30, 2005
  17. ↑ Karin Heinrichs, Fritz Oser, Terence Lovat, Handbook of Moral Motivation: Theories, Models, Applications, p 257. ISBN 9462092753
  18. ↑ Muslim Philosophy เก็บถาวร 2013-10-29 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Islamic Contributions to Science & Math, netmuslims.com
  19. ↑ James Robert Brown, Philosophy of Science: The Key Thinkers, p. 159. ISBN 1441142002
  20. ↑ Sayf Din al-Amidi Stanford Encyclopedia of Philosophy, September 18, 2019
  21. ↑ Frank Griffel, Al-Ghazali's Philosophical Theology, p 71.
  22. ↑ Ayn al-`Ilm wa Zayn al-Hilm, Muqadimmah, Page 1
  23. ↑ Frank Griffel, Al-Ghazali's Philosophical Theology, p 74.
  24. ↑ Böwering, Gerhard. "ḠAZĀLĪ". Encyclopædia Iranica. สืบค้นเมื่อ 17 December 2012.
  25. ↑ The Spirit of Creativity: Basic Mechanisms of Creative Achievements "Persian polymath Al-Ghazali published several treatises...."
  26. ↑ http://www.ibe.unesco.org/sites/default/files/ghazalie.pdf เก็บถาวร 2022-05-31 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน « Al-Ghazali was born in A.D. 1058 (A.H. 450) in or near the city of Tus in Khurasan to a Persian family of modest means... »
  27. ↑ The Ethics of Suicide: Historical Sources "A native of Khorassan, of Persian origin, the Muslim theologian, sufi mystic, and philosopher Abu Hamid Muhammad al-Ghazali is one of the great figures of Islamic religious thought...."
  28. ↑ Bloch, Ernst (2019). Avicenna and the Aristotelian Left. New York: Columbia University Press. p. 77. ISBN 9780231175357. Abu Hamid Muhammad ibn Muhammad al-Ghazali (ca.1058-1111) was a Persian antirationalist philosopher and theologian.
  29. ↑ "Ghazali, al-". The Columbia Encyclopedia. สืบค้นเมื่อ 17 December 2012.
  30. ↑ Ludwig W. Adamec (2009), Historical Dictionary of Islam, p.109. Scarecrow Press. ISBN 0810861615.
  31. ↑ Griffel, Frank (2016). Zalta, Edward N. (บ.ก.). The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Winter 2016 ed.). Metaphysics Research Lab, Stanford University.
  32. ↑ William Montgomery Watt, Al-Ghazali: The Muslim Intellectual, p. 180. Edinburgh: Edinburgh University Press, 1963.
  33. ↑ Rosmizi, Mohd; Yucel, Salih (2016). "The Mujaddid of his age: Al-Ghazali and his inner spiritual journey". UMRAN - International Journal of Islamic and Civilizational Studies (ภาษาอังกฤษ). 3 (2): 1–12. doi:10.11113/umran2016.3n2.56. ISSN 2289-8204.
  34. ↑ Jane I. Smith, Islam in America, p. 36. ISBN 0231519990
  35. ↑ Dhahabi, Siyar, 4.566
  36. ↑ Willard Gurdon Oxtoby, Oxford University Press, 1996, p 421

ข้อมูล

[แก้]

อ่านเพิ่ม

[แก้]
  • Macdonald, Duncan B. (1899). "The life of al-Ghazzali", in Journal of the American Oriental Society. 20, p. 122 sqq.
  • Laoust, H: La politique de Gazali, Paris 1970
  • Campanini, M.: Al-Ghazzali, in Seyyed Hossein Nasr and Oliver Leaman, History of Islamic Philosophy 1996
  • Campanini, Massimo, Ghazali, in Muhammad in History, Thought, and Culture: An Encyclopedia of the Prophet of God (2 vols.), Edited by C. Fitzpatrick and A. Walker, Santa Barbara, ABC-CLIO, 2014. ISBN 1610691776
  • Watt, W. M.: Muslim Intellectual: A Study of al-Ghazali, Edinburgh 1963
  • Zwemer, S. M. A Moslem Seeker after God, New York 1920
  • Nakamura, K. "Al-Ghazali", Encyclopedia of Philosophy
  • Dougan, A. The Glimpse: The Inner teaching of Abu Hamid Muhammad al-Ghazzali's Mishkat al-Anwar (The Niche for Lights) by Abdullah Dougan ISBN 0-9597566-6-3
  • A comparison between the philosophy of Ghazali and the Copenhagen Interpretation: Harding, Karen (1993). "Causality Then and Now: al-Ghazali and Quantum Theory" (PDF). American Journal of Islamic Social Sciences. 1 (2): 165–177. doi:10.35632/ajis.v10i2.2505. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2010-07-04.
  • Watt, W. Montgomery (1953). The Faith and Practice of Al-Ghazali. London: George Allen and Unwin Ltd.

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]
วิกิซอร์ซมีงานต้นฉบับซึ่งเป็นผลงานของหรือเกี่ยวข้องกับ:
อัล-กาซาลี
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ อัลเฆาะซาลี
Stub icon

บทความชีวประวัติน��้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=อัลเฆาะซาลี&oldid=12025967"