จักรพรรดิซ่งกวังจง
| ซ่งกวังจง | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | |||||||||||||
| จักรพรรดิแห่งราชวงศ์ซ่ง | |||||||||||||
| ครองราชย์ | 18 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1189 – 24 กรกฎาคม ค.ศ. 1194 | ||||||||||||
| ราชาภิเษก | 18 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1189 | ||||||||||||
| ก่อนหน้า | จักรพรรดิซ่งเซี่ยวจง (宋孝宗) | ||||||||||||
| ถัดไป | จักรพรรดิซ่งหนิงจง (宋寧宗) | ||||||||||||
| ประสูติ | 30 กันยายน ค.ศ. 1147 จ้าว ตุน (趙惇) | ||||||||||||
| สวรรคต | 17 กันยายน ค.ศ. 1200 (52 ปี) | ||||||||||||
| |||||||||||||
| ราชวงศ์ | สกุลจ้าว | ||||||||||||
| พระราชบิดา | จักรพรรดิซ่งเซี่ยวจง | ||||||||||||
| พระราชมารดา | นางกัว (郭氏) | ||||||||||||
ซ่งกวังจง (จีน: 宋光宗; พินอิน: Sòng Guāngzōng; 30 กันยายน ค.ศ. 1147 – 17 กันยายน ค.ศ. 1200) ชื่อตัวว่า จ้าว ตุน (จีนตัวย่อ: 赵惇; จีนตัวเต็ม: 趙惇; พินอิน: Zhào Dūn) เป็นจักรพรรดิองค์ที่ 12 ของราชวงศ์ซ่ง (宋朝) แห่งจักรวรรดิจีน และเมื่อแบ่งราชวงศ์ซ่งออกเป็นสมัยเหนือกับสมัยใต้ นับเป็นจักรพรรดิองค์ที่ 3 ของราชวงศ์ซ่งใต้ (南宋朝) เสวยราชย์ตั้งแต่ ค.ศ. 1189 จนสละราชบัลลังก��ใน ค.ศ. 1194
จ้าว ตุน เป็นโอรสองค์ที่ 3 ของจ้าว เชิ่น (趙昚) ซึ่งเสวยราชย์เป็นจักรพรรดิซ่งเซี่ยวจง (宋孝宗) กับนางกัว (郭氏) ชายาคนแรกของจ้าว เชิ่น ผู้ซึ่งเมื่อเสียชีวิตแล้วได้รับการสถาปนาขึ้นเป็นพระมเหสี ฐานันดรศักดิ์ว่า "เฉิงมู่หฺวังโฮ่ว" (成穆皇后)
ในวัยเด็ก จ้าว ตุน เป็นโรคอารมณ์สองขั้วหรือโรคประสาทขั้นรุนแรง[1]
ค.ศ. 1189 จ้าว ตุน อายุได้ 42 ปี จ้าว เชิ่น บิดาของเขา สละราชสมบัติให้แก่เขา แต่เมื่อครองราชย์ไปได้สักพัก จ้าว ตุน กลับติดสุรายาเมาจนจิตฟั่นเฟือน[1] ครั้นบิดาสิ้นลงใ�� ค.ศ. 1194 เขาก็ไม่ยอมร่วมกระบวนแห่ศพ เพราะถูกหลี่ เฟิ่งเหนียง (李鳳娘) มเหสีของเขา ยุยง ดังนั้น อู๋ไท่โฮ่ว (吳太后) ย่าบุญธรรมของเขา จึงบีบให้เขาสละราชสมบัติให้จ้าว โค่ว (趙擴) บุตรชาย ขึ้นสืบราชสมบัติต่อเป็นจักรพรรดิซ่งหนิงจง (宋寧宗) หลังจากนั้น จ้าว ตุน ประสบภาวะทางจิตจนล้มป่วยหนัก เชื่อกันว่า เป็นสาเหตุให้เขาถึงแก่ชนมชีพใน ค.ศ. 1200 ณ เช่าซิง (绍兴) ในเจ้อเจียง (浙江)[1]
ครอบครัว
[แก้]- บิดามารดา
- บิดา: จ้าว เชิ่น (趙昚; ค.ศ. 1127–1194) ซึ่งเสวยราชย์เป็นจักรพรรดิซ่งเซี่ยวจง (宋孝宗)
- มารดา: นางกัว (郭氏; ค.ศ. 1126–1156) ชายาคนแรกของจ้าว เชิ่น ผู้ซึ่งเมื่อเสียชีวิตแล้วได้รับการสถาปนาขึ้นเป็นพระมเหสี ฐานันดรศักดิ์ว่า "เฉิงมู่หฺวังโฮ่ว" (成穆皇后)
- คู่ครองและบุตร
- หลี่ เฟิ่งเหนียง (李鳳娘; ค.ศ. 1144–1200), ได้เป็นพระมเหสี ฐานันดรศักดิ์ว่า "ฉืออี้หฺวังโฮ่ว" (慈懿皇后)
- มีบุตร 2 คน:
- จ้าว ถิ่ง (趙挺)
- จ้าว โค่ว (趙擴; ค.ศ. 1168–1224) ซึ่งขึ้นเสวยราชย์เป็นจักรพรรดิซ่งหนิงจง (宋寧宗)
- มีบุตร 2 คน:
- พระสนมหฺวาง (貴妃黃氏 ค.ศ. –1191)
- ทารกที่ไม่กำเนิด (ค.ศ. –1191)
- หญิงไม่ทราบนาม
- มีบุตรหญิง 3 คน ได้เป็นเจ้าหญิง ฐานันดรศักดิ์ว่า "เหวินอันกงจู่" (文安公主), "เหอเจิ้งกงจู่" (和政公主), และ "ฉีอันกงจู่" (齊安公主)
อ้างอิง
[แก้]- ↑ 1.0 1.1 1.2 Davis, Richard L. "Troubles in Paradise: the Shrinking Royal Family in the Southern Song" (PDF). National Palace Museum. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2017-01-12. สืบค้นเมื่อ 2018-10-07.
- Toqto'a, บ.ก. (1343). History of Song. Vol. Volume 36: Biography of Emperor Guangzong.
{{cite book}}:|volume=has extra text (help)
