การประนีประนอมออสเตรีย-ฮังการี ค.ศ. 1867
บทความนี้เป็นส่วนหนึ่งของ |
|---|
| ประวัติศาสตร์ฮังการี |
 |
การประนีประนอมออสเตรีย-ฮังการี ค.ศ. 1867 (เยอรมัน: Ausgleich, ฮังการี: Kiegyezés) เป็นการก่อตั้งระบอบทวิราชาธิปไตยในจักรวรรดิออสเตรีย-ฮังการี ซึ่งเป็นพันธมิตรทางทหารและทางการทูตระหว่างสองรัฐอธิปไตย[1] การประนีประนอมได้ฟื้นฟูอำนาจอธิปไตยและสถานะของราชอาณาจักรฮังการีให้เป็นเหมือนก่อน ค.ศ. 1848[2] พร้อมทั้งแยกออกและไม่ขึ้นตรงกับจักรวรรดิออสเตรียอีกต่อไป การประนีประนอมได้ยกเลิกระบอบเผด็จการทหารที่ยาวนาน 18 ปี และการปกครองแบบสมบูรณาญาสิทธิ์เหนือฮังการี ซึ่งจักพรรดิฟรันทซ์ โยเซ็ฟทรงสถาปนาขึ้นภายหลังการปฏิวัติฮังการี ค.ศ. 1848 ความตกลงนี้ยังฟื้นฟูบูรณภาพแห่งดินแดนและธรรมนูญฉบับเก่าแก่ของราชอาณาจักรฮังการีอีกด้วย[3]
ผู้นำทางการเมืองของฮังการีมีเป้าประสงค์หลักสองประการในระหว่างการเจรจา ประการแรกคือการมอบสถานะดั้งเดิม (ทั้งทางกฎหมายและการเมือง) ของรัฐฮังการี ซึ่งสูญเสียไปภายหลังการปฏิวัติ อีกประการหนึ่งคือการฟื้นฟูประมวลกฎหมายปฏิรูป (เรียกว่ากฎหมายเดือนเมษายน) ที่ตราขึ้นโดยรัฐสภาปฏิวัติใน ค.ศ. 1848 ซึ่งมีรากฐานจากหลัก 12 ประการ ที่กำหนดสิทธิพลเมืองและทางการเมืองสมัยใหม่ สิทธิทางเศรษฐกิจ และการปฏิรูปสังคมในฮังการี[4] ท้ายที่สุดแล้ว กฎหมายเดือนเมษายนของรัฐสภาปฏิวัติฮังการี (ยกเว้นข้อกฎหมายที่กำหนดจากหลักประการที่ 9 และ 10) จึงได้รับการฟื้นฟูอีกครั้งโดยจักรพรรดิออสเตรีย
ภายใต้สัญญาประนีประนอม ดินแดนของราชวงศ์ฮาพส์บวร์คได้รับการจัดระเบียบเป็นสหภาพที่แท้จริง (real union) ระหว่างจักรวรรดิออสเตรียและราชอาณาจักรฮังการีที่นำโดยพระมหากษัตริย์พระองค์เดียวซึ่งครองราชย์ในฐานะจักรพรรดิออสเตรียและพระมหากษัตริย์ฮังการี รัฐซิสไลทาเนีย (ออสเตรีย) และทรานส์ไลทาเนีย (ฮังการี) ปกครองโดยรัฐสภาและนายกรัฐมนตรีที่แยกออกจากกัน ทั้งสองประเทศดำเนินนโยบายทางการทูตและการป้องกันประเทศเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน โดยพระมหากษัตริย์ทรงมีพระราชอำนาจโดยตรงในการดูแลร่วมระหว่างกระทรวงต่างประเทศและกระทรวงกลาโหม เข่นเดียวกับกระทรวงการคลังที่มีส่วนรับผิดชอบเฉพาะการจัดหาเงินทุนสำหรับกระทรวงร่วมทั้งสอง
ความสัมพันธ์ของฮังการีกับออสเตรียก่อนการปฏิวัติ ค.ศ. 1848 นั้นมีสถานะเป็นรัฐร่วมประมุข ในขณะที่ภายหลังการประนีประนอม สถานะของฮังการีลดลงเป็นเพียงส่วนหนึ่งในสหภาพที่แท้จริง[5] ดังนั้นสังคมฮังการีโดยทั่วไปจึงมองว่าการประนีประนอมเป็นการทรยศต่อผลประโยชน์ที่สำคัญของฮังการีและความสำเร็จของการปฏิรูป ค.ศ. 1848 การประนีประนอมยังคงไม่เป็นที่พอใจของชนฮังการีผู้มีสิทธิเลือกตั้งเท่าใดนัก[6] โดยประชาชนฮังการีโดยทั่วไปไม่สนับสนุนการปกครองของพรรคเสรีนิยมในการเลือกตั้งรัฐสภาฮังการี ด้วยเหตุนี้ การดำรงไว้ซึ่งการเมืองของการประนีประนอมออสเตรีย-ฮังการีส่วนใหญ่จึงเป็นผลมาจากความนิยมของพรรคเสรีนิยมที่ปกครองชนกลุ่มน้อยผู้มีสิทธิเลือกตั้งในราชอาณาจักรฮังการี
จักรพรรดิฟรันทซ์ โยเซ็ฟที่ 1 ทรงกล่าวพระดำรัสไว้ความว่า "มีเพียงพวกเราสามคนที่ทำความตกลงนี้: แดอัก, อ็อนดราชี และตัวข้าพเจ้า"[7]
อ้างอิง
[แก้]- ↑ Martin Mutschlechner: The Dual Monarchy: two states in a single empire
- ↑ André Gerrits; Dirk Jan Wolffram (2005). Political Democracy and Ethnic Diversity in Modern European History. Stanford University Press. p. 42. ISBN 9780804749763.
- ↑ Robert Young (1995). Secession of Quebec and the Future of Canada. McGill-Queen's Press. p. 138. ISBN 9780773565470.
the Hungarian constitution was restored.
- ↑ Ferenc Szakály (1980). Hungary and Eastern Europe: Research Report Volume 182 of Studia historica Academiae Scientiarum Hungaricae. Akadémiai Kiadó. p. 178. ISBN 9789630525954.
- ↑ Ádám Kolozsi: (in Hungarian) Deadly threats and treason 150 years ago: front lines and marketing around Austro-Hungarian compromise. LINK: [1]
- ↑ Cieger András. Kormány a mérlegen – a múlt században (ในภาษาฮังการี)
- ↑ Kozuchowski, Adam. The Afterlife of Austria-Hungary: The Image of the Habsburg Monarchy in Interwar Europe. Pitt Series in Russian and East European Studies. University of Pittsburgh Press (2013), ISBN 9780822979173. p. 83
แหล่งที่มา
[แก้]- Cornwall, Mark (2002), Last Years of Austria-Hungary: A Multi-National Experiment in Early Twentieth-Century Europe (2nd ed.), University of Exeter Press.
- Seton-Watson, R. W. (1925), "Transylvania since 1867", The Slavonic Review, Modern Humanities Research Association, vol. 4 no. 10, pp. 101–23, JSTOR 4201928.
- Seton-Watson, R. W. (1939), "The Austro-Hungarian Ausgleich of 1867", The Slavonic and East European Review, Modern Humanities Research Association, vol. 19 no. 19.53/54, pp. 123–40, JSTOR 4203588.
- Sowards, Steven W. (23 April 2004), Nationalism in Hungary, 1848–1867. Twenty Five Lectures on Modern Balkan History, Michigan State University, สืบค้นเมื่อ 19 March 2009.
- Sugar, Peter F. (1994). A History of Hungary. Indiana University Press. ISBN 025320867X.
- Taylor, A. J. P. (1952), The Habsburg Monarchy, 1815 – 1918: A history of the Austrian Empire and Austria-Hungary., New York: Macmillan.
- Tihany, Leslie C. (1969), "The Austro-Hungarian Compromise, 1867–1918: A Half Century of Diagnosis; Fifty Years of Post-Mortem", Central European History, Cambridge University Press, Central European History Society, vol. 2 no. 2, pp. 114–38, doi:10.1017/s0008938900000169, JSTOR 4545523, S2CID 145522363.
แหล่งข้อมูลอื่น
[แก้]| นานาชาติ | |
|---|---|
| ประจำชาติ | |
| อื่น ๆ | |
 | บทความประเทศฮังการีนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |