ป่า

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *paːᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨸ᩵ᩣ (ป่า), ภาษาลาว ປ່າ (ป่า), ภาษาไทลื้อ ᦔᦱᧈ (ป่า), ภาษาไทดำ ꪜ꪿ꪱ (ป่า), ภาษาไทใหญ่ ပႃႇ (ป่า), ภาษาอาหม 𑜆𑜡 (ปา), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง baq

ป่า

1. ที่ที่มีต้นไม้ต่าง ๆ ขึ้นมาก, ถ้ามีพรรณไม้ชนิดใดชนิดหนึ่งขึ้นอยู่มาก ก็เรียกตามพรรณไม้นั้น

   ป่าสัก

   ป่ารัง

   ป่าไผ่

   ป่าคา

   ป่าหญ้า

2. (กฎหมาย) ที่ดินรวมตลอดถึง ภูเขา ห้วย หนอง คลอง บึง บาง ลำน้ำ ทะเลสาบ เกาะ และที่ชายทะเล ที่ยังมิได้มีบุคคลได้มาตามกฎหมาย
3. เรียกปลากัดหรือปลาเข็มที่เป็นพันธุ์เดิมตามธรรมชาติ ว่า ลูกป่า
4. (โบราณ) เรียกตำบลที่มีของขายอย่างเดียวกันมาก ๆ

   ป่าถ่าน

   ป่าตะกั่ว

ในทางกฎหมายได้นิยาม ป่า และ ป่าไม้ แตกต่างกัน

ป่า

1. ที่ได้มาจากป่าหรืออยู่ในป่า

   ของป่า

   ช้างป่า

   สัตว์ป่า

   คนป่า

2. ที่ห่างไกลความเจริญ

   บ้านป่า

   เมืองป่า

ป่า

1. ตีดะไป ในคำว่า ตีป่า

ดูที่ อรรถาภิธาน:ป่า

ป่า

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨸ᩵ᩣ (ป่า)