ගිරා සන්දේශය

මයුර සන්ද්දෙදේේසය

1. සැරද මියුරිඳු සඳ - මියුරස නදින් නඳනා

සඳැස් පිල් කැල කැල්මෙන් - පිනවන සඳැස් දුටවුන්

2. සඳ යුරු මිතුරු සඳ - සිය සඳ කුමුදු නඳ දෙන

මුළු ලෝ සනසමින් එන ගන රදහු වෙත

තුටු රැවු මඟුල් ගී නගමින් රැගුම් ‍ ගත

සිරි ගිසි අසුන් පත් සිරිමත් කෙළි මතින් වව

සොඳ ගුණකඳ කඳ දෙවි

4 කඳිනි උසුලනා

නුඹ තෙ දියතැ දිව විකුමැති කුලෙකි මනා

සොබමන් මෙ වන් සිරිතැතියන් ගේ දැකුම

දෙව‍ියන් යැදැත් හැකි වෙ දනො දැනේ නියම

අමුතු වැ අප පණෙව් ලත් සැප කියනු කිම

අප සිරි අනා අත් පත් වූ වැනි දැනුම

ය ස ඟ පොරණැ ගුණ මිතුරනට කළ තමා

ස ස ඟ වුවත් උන් අත් පත් වේ යැ ඇමා

නි ස ඟ පුරුදු තම හට ඉන් කියනු කිමා

අ ස ඟ මඳක් ව-තෙපල තා සවන් නමා

4. ස ව් දිගු බිතැ කිරණව්යස උදුල් වන

සැ ව් බල පෑ එ දිනෙව් බුදු මඟුල් වන

දෙ ව් නුවරෙහි හට දෙව් රජ උපුල් වන

දෙ ව් මේ හසුන් මතු සව් සිරි විපුල් වන

5. මියුරු සඳ, මියුරු රස බස් නුමුතු අස්නැ තතු මතු

පවසමි. දැන් මෙ තොප නිකුත් වන පුර වර

වෙසෙස අස.

6. තුගු සුලකුළු පහ පැහැ සර තර පවර

සැදි දොරැ දොරැ බිහි දොරැ දද අඹළ’ඹර

සෙන් සිවුරඟ වේ මඟ මඟුලින් නිතොර

දනු සිරි පිරි ගඟසිරි පුර වර මොනර

7. දැවැ ගත් හයන් කුර රොන් නැගෙන නුබ වසා

සි ය ප ත් පොබයවන රිවි කැලුම එන නිසා

ම හ ව න් අරන මෙන් සෙද අතපයින් ගසා

පැ හැ ප ත් පහ’ගැ දද එහි වැනෙත වන9 උසා

8. දිසි මිණි නිල් සැඳැලියැ ලිය වන කමල

දැකැ නොමලන පුල් පියුමැ යි කැරැ කුහුල

සඳ පිළිබිඹු තුරු සෙන් සමගින් සකල

උදුරන ලොබින් බට වැනි බට පියුම් අල

9. එ පුරෙහි සරන අබිසරු ලිය සොර බැ‍විනි

සොබමන් විමන් දොරැ මිණි පහන වසමිනි

මල් දමි සුඹුළු කැරැ-ගත සල ගත් අතිනි

ගල3 මිණි පණිඳකු ගත් එ කග වැනි

10. රි‍වි රිය හයන් ගෙන්වති යන සැක සිතිනි

සඳ සිය රැසෙවි පහ සියනෙකිනෙකැ රැසිනි

පඬුරට යුව රදුට දුන් කැලුමන් ලෙසිනි

රන් කොත් දිලිණි රෑ දාවල් සෙ කෙරෙමිනි

11. ස තර දිගතැ සල පා රන සක සකස

ප තර තර මහල් කුළු ගේ සඳලු උස

මෙතර මැ කළ පායෙකැ සුර ලොවේ මිස

අතර නර ලොවේ කො නැනැත මේ වෙසෙස

12. ලි යා ලකළ පබළු යැ ටැම් පෙළැ මහල්

යොයා පතර පල බිතු පිරියමිනුදුල

අ යා නයන දැකැ දැකැ සිරි නොයන  කල

කි යා පහයැ සිරි අඟවනු කෙලෙස බල

13. සබඳ ඒ පුරෙශ්වැර නරෙශ්‍වරයාගේ කීර්ති

ප්‍රතාප වි‍ෙශෂ ශ්රලවණය කර

14. සිරි සිතතබා තරැ පොලඹා රැදි නිතොර

රුපු ගජ බා මුල් නො තබා ගත කෙසර

ලක ඔලඹා සිරි සුලබා කළ මෙ පුර

දින මහ බා බු ‍ව නෙ ක බා රජ පවර

15. ස ව න් මිණි දහම සදනා සවන් මිණි

ලෙවන් රිසිය වන් දෙවනා දෙවන් මිණි

ගු ව න් මිණි කුලග ගුවනා ගුවන් මිණි

වෙ ව න් රජ මිණි වැ දුළ නා මු ඳු න් මිණි

16. ‍සොබමන් යොවුන් මන් යොන් සැටි අඳුන් වන

දෙනමන් රුවන් වන් දන මන නඳුන් වන

ඉ සු රි න් දැමින් අන් දස සත නුවන් වන

නි රි ඳු න් මෙ වන් දන් දැන් ලෝ මුඳුන් වන

17. නු බ මිණි කුල කිරුළු අගැ රඟ මිණෙවි යෙදු

න ව මිණි දෙරණිසුරු රජ කුමරුවන් ලදු

ගුන මිණි අනැගි අබරණ පැළැඳි පිරිසුදු

ලි ය මිණි බිසෝ හිමි රජ කුල සිරිත් සැදු

18. වැඩැ සිරි තැන් ඇති වන්නේන් මන් ලෙසට

රිසි සිරි දන් දෙනුයෙන් කප ලිය වැ තුට

ජය ‘සිරි දැන් වඩනෙන් මේ පුර වරට

ජය සිරි නම් මෙ බිසෝ මැ යි මෙ සමයට

19. ලෙවන් බැලුම් කිඳු දිගු නිල් යොත් ලුව ද

නු වන් යුවළ මින් යුවළෙකි එහි නොබද

මෙ වන් ගුණෙන් රැදි එ බිසෝ ළඳුන් සොද

වු වන් සහස යුත නත1 නො වැ වනනු කො ද

20. තව ද, ඒ පුර ප්‍රවරයෙහි විරාජමාන වු යුව රාජ

පද ප්රානප්ත ධරරශ්‍වරයා ගේ ප්රවතාප ශ්ර,වණය කර.

21. ද ස ස ත පා අළ සතපා තෙද දිමුත

පෙරැ කඳපා මෙන් සදප‍ා යොවුන් ගත

නව පිනිපා වන් පිනිපා කරන සත

දින ඈපා හිමි සිරි පා තඹර පත

22. ලොවට උතුම් කුල සිරි නුවණ ගුණ රැස

අ ව ට පැතිරි යස තෙද අණ සක සකස

රු වට මෙ ඇම ගෙනැ මවමින් උවිඳු ලෙස

ති වට මෙ හිමි කෙළෙ ලකැ රජ සිරි පිණිස

23. කොකුම් වැකුම් වන් තෙද දිගඹුවන් ගත

වි කුම් එ කුම් යැ යි තෙවිකුම් වනන සත

දැ කුම් ඇකුම් කළ රු රස’ඟනන් නෙත

රැ කුම් තැකුම් ලොව ඔහු බැම ලියෙන් පත

24. උ දා වෙමින් නිති වැඩ පබ සරින් රදා

ර දා ලමින්5 සිය සෙන් තඹුරු කැත් සෙදා

යොදා6 ඉවතැ රුපඳුරු තෙද රසින් සදා

ස දා දියත නුබ මිණි මෙන් මෙ හිමි සදා

25. ග හ න් වියතැ වියැකෙත සිටි සිටි තැනිනි

ව හ න් කරත මල් මුවරඳ සල් හිසිනි

ප හ න් ස‍ඳෙහි රිවි කැන්  උදය’ග උඩිනි

ප හ න් සඳින් වඩු අමුබුලුවා කඩිනි

26. ස ල ත් තලින් සත් කැරැ රන් වළලු ලන

ලොලත් වඩන වර’ඟන නිලුපුල් නුවන

බ ල ත් මෙ තොප කබ පිල් ඇස් අඳන මෙන

බ ල ත් ගමුවැ බල නව යෝනන් කෙළන

27. සැටියෙන් නඳුනුයන - තුරු යටි සැදී සිටි‍ෙයන්

අවියෙන් එහි නො සිටැ නුඹ - යා ගන්නැ දික්පිටියෙන්

28. උදු සුනිලා පැහැ ගන ගන වලා පෙළ

විදු ලියලා සහ බට තැන් තුලා කළ

තුනු උදුලා යන එන මන කලා ලෙළ

මගැ විපුලා වෙල බල අල පලා වළ

29. ගෙ උයන් ස‍ි රි න් සැදි උයනෙව් පුරන්දර

ඉ සු රි න් ද න න් රැඳි ගුණයෙන් තිරන්දර

අ ඟ නන් තෙනෙන් කළ රන් හසුනසුන්දර

ය ව ස න් තො සි න් දැකැ ගුරුගොඩ අරන්දර

30. එකිනෙකින් මිණි නිදනේ නිදන මෙන

අද අදනේ පිය වදනේ පිය වදන

ඉටු සකිනේ තුටු සකිනේ නරඹමින

දොර වකිනේ නො වළකිනේ යන ගමන

31. නෙත් සන හමින් බලමින් බුදු රුවන් වෙස

අත් වන පිණිස මොක් බවැ දුක් නොවන ලෙස

සි ත් තන මින් පතමින් පින් පල වෙසෙස

අ ත් තන ගල්ල නමඳුව නමමින් සිරස

32. රැවු කළ මී ලො ල් ලේ මී ලොල්ලේ ය

පුල් දොඹ නා ගො ල් ලේ සෙවැණැල්ලේ ය

මගැ ආරැලි එ ල් ලේ සුදු ‍වැල්ලේ ය

යව ඕපත් ඇල්ලේ සිතු ඇල්ලේ ය

33. ලිය ලිය ගී කියන අඩින්

මඳ මඳ විඳැ එ මං කඩින්

පිපි විසිතුමු යටන් බඩින්

වඩු මොනරිඳුනි වෑබඩින්

34. කිරණ විහිදි පහ කුළු තුගු කොතින් සැදු

නරණ ලියෙව් පිය ලන පිය ලියන් රුදු

දෙරණ නුසුලන මෙන් සව් සිරින් යෙදු

නරණ සිරින් සිරි මහ කැලණි පුර වදු

35. කියඹු වතළ දළ කැළැලොත ළ සේකර

පැළැඳි ඔරැදි මලිගිය මලිති සේකර

ලියෙව් ලියන් කැලුවළු ළ පලු සේකර

තො දැකැ නොපටු සිතිවිලි සිතැ තොසේකර

36. රුවැ සැක වෙමින් සුර’ගන යැ යි කළ මාන

දන සක රඳන නව යෝනන් සොබමාන

දැක මෙ පුර වරැ ස‍ිරි සර අසමාන

බස රැක ම්සක් නොකියමි සුර පුර මාන

37. සඳ කැන් පෙර ගිරගිනෙන්ට

කොඳ වන වත පුබුදුවන්ට

බමරුන් මුවරඳැරැ යන්ට

මද රද දුනු කමට එන්ට

38. නො ලැ ගී ලොබින් බලමින් එ පුරෙහි වෙසෙස

අ නැ ගී නළ’ඟනන් සහ රජ ගෙට පිවිස

කළ ගී රැගුම් පුද අනතුරු වැ එ විගස

යස ගී කෙකා සන් කැරැ සබ මැදට බැස

39. විබිසණ සුර වරණ - සිරි සරණ වැඳැ දන්වත්

සි රි න් මු දු න් නිරිඳුන් සහ බිසෝ ළඳුන්

ත රි න් බෙලෙන් දිසි තුන් බෑ මෙ හිමි සඳුන්

තෙසු රජ රජ ඇමැත් - ඈ සෙනඟ ඇම සමඟින්

දස වතැ රැ රම් නිරිඳුට ජය දුන් ලෙසිනි

දස අතැ ත රම් වැඩි අණ සක සලසමිනි

සග සකතෑ මෙ දෙවි ඇමට

වැඩි සිරි දී රුති විලසට

සෙත කැරැ රැකියැ කජ හිමට

යුත මෙ පවත කිය ‍ දෙවිඳුට

40. දිලි විදු ලිය නුවනින් බලමින් සොඳින

නතු සුව සැප පිළිවිසිනෙව් ගුම් බසින

වෙතැ සැපැමිණි ත-සබඳ ගන කුළක් මෙන

ලගු තුරු රැවු රැඳි ඉඳු මිණි පා මුඳුන

41. බියෙන් බිසරුවන් වේ මඟැ බැසැ සරත

වසන් සියනැ රසිනලු කළ රුවන් කොත

ලමින් එදැකැ අද සීකර නුඹේ ගත

පහන් වෙති උන් නොපහන් නො කර පත

42. පාන නැගී ගොස් වැදැ මුනි විමන් තොසේ

යැන සෙයින් යන පුරඳර පුරය ‍ දෙසේ

පාන වෙමින් වැදැ වඩමින් කුසල් රැසේ

මාන ඔයින් යා ගන් පින් පිඬක් ලෙසේ

43. මුනි දිය නා පෙරැ දිය නා කළ දුළිය

ඉන් දිව නා තොස දිව නා පුද කෙළිය

ගහැබැසැ නා මඟැ බැසැ නා කැරැ ගිළිය

තො ද විසිනා බල විසිනා මස්කෙළිය

44. කි ත් සිරි මේ වෙහෙරෙහි සෙත් පොද ‍වතළ

ස ත් ගන කුළු වන් දුමිඳුන් වැඳැ උදුළ

ප ත් සා කප්පිල් කලබින් ඇමැඳැ ලෙ‍ළ

අ ත් පත් කර පන් සිය පල නියම කළ

45. තගෙ සබඳහු වියොවට පත් කෙත් කතට

ගබ පිහිටන් ලෙස වැසැ ගැම නිවුම කොට

නඟමින් කෙකා සව් ඔහු කැඳවන ලෙසට

ඇල් ගෙවි සිගා දෙත යන දිග මඟ දෙ පිට

46. ලෙස ලද්දන සිය කුල සිය ගුණෙන් සර

රැඳි සද්දන සැදි මහ විදි මනහර

ජය වද්දන ගජ හය රිය සෙන් නිතොර

ජ ය වද්දන පුර සිරි සර බල ‍ මොනර

47. කුල ගිරි තුමුල සහ මෙර ගල එන කලය

ඇල නො වැ ඉපිල ජයැ ලොබ ලන දිරි නිලය

නිල පැහැ නොවුල කළ අසි තල අත් තලය

බ ල දෙවි දුබල කළ යෝ බල බල බලය

48. ම දු තු ළ වි ප�� ල දො ළ බිඟු වැළ කෙළැ වතළ

ක න ත ළ ස ස ල ක ළ සන් කළ ඉගිළිගිළ

යුග කෙළ ඉ පි ල ස ළ ගිරි පෙළ පහළ කළ

ද ළ ද ළ උ දු ළ මො ළ ගජ රළ බල පුවළ

49. අණ සක් පතළ හිමි සඳ කළ නියෝ මෙනි

දන සක් සහඟ ලකැ සුලකළ ගන ගලිනි

පුර සක් වළට ගල් හිම් පවුරු පෑයෙනි

පර සක් වළෙකැ වැනි පර සතුරෝ ඉතිනි

50. වැසැ පිය රම් රජ සීතාවන් ලෙසිනි

බස කොතරම් නො ඇසූ තම දි‍වි හිමනි

ගුණ මනරම් ලිය රැඳි රන් ලිය සිරිනි

යව සඟරම් සල්පිටි වෙල් පිට මඟිනි

51. ලෙස තෙවිකුම් රුපු නොතුකුම් විකුම් ‍ කොට

තුගු තුරු ගුම් බල සැලැසුම් සෙන් පිහිට

ලොවැ සිරි තුම් ඇම පැවැතුම් කළ දිගට

නිති මනරම් වදු රයිගම් පුර වරට

52. එ පු ර හි පිළි මණි පවුර සෙ පිරි දියෙනි

ඉ ති ර සපිරි පිරි ලෙස ඒ මිණි බිතිනි

පැතිර ඔබින් ඔබැ දිසි සේයා කෙ වැනි

ගැඹර තර උනුන් එ දෙ දෙන බලන වැනි

53. තුඟු පා ලකළ කළ සල්පිල් වෙළෙඳ දනා

නිති පා නො කැරැ රඳනා රනි රුවන් තනා

පිළි පා පහන් කිඳු උදු ඉදි වැ වොරදනා

පි නි පා සියල් ලු වැනි සිය කිරණ වනා

54. රු ව න් බඳ පොරොදු බැඳැ කඳ සැරැහුවෙති

ලෙවන් තුටට යන එන ගජ වේ මැදිනි

ගු ව න් මිණි උවම් මේ හිමි තෙද බෙලෙනි

රු ව න් අකර පැතිරි ගිරි සරන වැනි

55. උ සේ සරන නුබසර යුවළ නුබ කුසේ

තොසේ බලා පුර සිරි වන් නුවන් රසේ

මෙ සේ විමන් ස සගින් කො තැන කැරැ සිසේ

කෙ සේ ගෙනා4 දෝ සැක නො කරනු යැ කෙසේ

56. එ පුර වරේ වර ඟන වේ මඟ’ස සරා

සරන වරේ පිළිබිඹු වෙසෙහි තොර තුරා

නොදැනැතරේ පිළි මිණි බිතට පන් සරා

අ ත ර තු රේ විදැ රැවැටෙනු යැ පන් සරා

57. සබඳ, මේ පුරවරාධශ්වර මහෙශ්වර මිත්‍ර

අලකේශ්වර නම් ප්රිභූ රාජයා ගේ වි‍ෙශ්ෂ ශ්ර,වණය කර.

58. ජය සක් බෝ වා ර ගොස තුඟු නාද කැර

රු පු සක් නා පෑ ර ගත් ගජ කෙසර යුර

මුළු සක් ලෝ නෑර යස තෙද පිරි ඉතිර

අ ල ග ක් කෝ නා ර හිමි සද දින මේ පුර

59. ම ත ර ව මි න් රඳනා සරසව්ය වත

වි ත ර වි සි න් කරවන මුළු ලෝ මවිතර

ස ත ර ව ති න් නිති නඳ දුන් සතර අත

ස ත ර ව කි න් තෙවුනේ යැ මේ හිමි සතත

60. තු න් කුළු වැනි තුන් රජයේ තර වැ ගති

මෙන් අසුරිඳු2 පුර නර ලෝ මුඳුන් පති

ම න් තුඟු බල යැති කුල කුල ගිරිත් ඇති

දැ න් මේ හිමි රන් ගිරි සරි සිරින් යුති

61. ව ත දෙත සමත මේ හිමි පත් තැන් පටනි

කෙත වත සතන පෑ පල බලවත් බැමිනි

ස ත් සි ත ලෙසට වැඩි සිරි කත රිසිනි

ස ත කි ත යුගය වන අමුතු වැ වැවෙන වැනි

62. ගුණෙන් අමිත මන් කළ අමතකිරණට

තෙදින් සැහැසි සහස මැ සහසකිරණට

ඔ දි න් විකුම් පෑ නව රතන දෙරණට

ක ගි න් ප හ ර රුපු නො තිබි යැ දරණට

63. හිමි සිය පත් සි ය ප ත් මෙන් වත තෙදිනි

සිය සිය පත් සි ය ප ත් යුත් වු සිරිනි

රුපුගන පත් ග න ප ත් පළ වැදැ ගොසිනි

මෙන් මහ වත් ම හ ව ත් නො පතත් බියෙනි

64. ඔහු තෙද යුත යුද පත සිපත ලෙළ දෙත

විහිදි සුළඟ වැදැ මෙන් රුපු රුක් සැලෙත

අද වත් ළ පලු පත් එව් වෙව්ලුම් ගනුත

විලිකුන් පතෙව් අවි ගිලිහිණි අතින් අත

65. රිවි තෙද දිමුත හිමි හිමකර විලස මෙනි

සොමි ගුණ සෙවණැ සොමි සඳ කර වනු කෙ වැනි

විළි බිය දෙකින් ගැලැවියැ හැකි දොයි සිතිනි

එ දෙ දෙන තවන් සැටි ඇරැ වෙස් වළන වැනි

66. හිමි සඳ සොහොයුරු ගුණ සයුරු

මන්ත්රීතශ්වරයා ගේ ප්රිකාශ ප්ර;තාප ශ්රුවණය කර.

67. තුනු රුවන් නිති පුදන බැති පෙමින් ලැදි

මසු රුවන් සිතු සතුරු මෙන් මැ ලුහු බැඳි

සිතු රුවන් සෙයින් වත දෙවන යැදි යැඳි

මැති රුවන් ‍මෙ දෙව් හිමි දෙව් තුරෙව් සැඳි

68. ලෝ ස ත් සතන් කොඳ නඳකර වමින් වත

යා ප ත් සොඳුරු සෙන් තුරු පිරිවරින් යුත

බෝ ස ත් විලස උසුලන ලෝ මුඳුන් පත

පෑ ප ත් සඳෙව් මේ හිමි පිරි සිරින් සත

69. සි ව් වන වන් ස ව් සත ඇති කරවන්ට

හ ව් නෙත වන් හ ව් රුපු දිරි සිඳුවන්ට

ලෙව් සිතු වන් සිව් සඟරා වත දෙන්ට

දෙව් හිමි දන් දෙව් තුර පුර සරහන්ට

70. සිතුමින් සෙයින් සිරි දු න් එ හිමින් වඳිනේ

කියමින් ග ම න් සමුගන් මින් මන් නඳිනේ

නුබමින් යෙ ම් න් අවරන් ගිරි වන් සඳිනේ

නුඹමින් ගොසින් ගෙ උයන් වදි මින් ලඟිනේ

71. උ දේ ගිරින් රි‍වි එත තම කඳේ බිඳේ

සෙදේ බිඟුන් මුව මල් මුව ර‍ඳේ රැදේ

ළැ දේ විමන් ත සබඳ අනුබ‍ඳේ සදේ

යෙදේ ගමන් එ පුරින් රිසිනු දේ සදේ

72. සිතු පාදා සත නොමඳා න ඳා දෙන

නොවැබාදා වත සමුදා යොඳා ගෙන

කළ පූදා පින් පල දා උ දා වන

වඳු වී දා ගමැ මුනිදා උ දා සන

73. නො පහන් වියත නො පැමිණියෙන් සරා කල

නොද වන් තව මැ පියොවුරු තිසර උර විල

දෙ නු ව න් මියුර තට නො මා අළ ළඳුන් පිල

මි ලි ඳු න් මෙ කල් වන් බොල්ගොඩ ගොසින් බල

74. සුනිල් පිල් පැහැ පත් - තඹ පත් පතර විදමින්

සුබ අඹ පිරි කල කළපුව මුඳුනතිනි

නුඹ නුබ ගබ නැහෙමින් ගමනොත් සදිනි

නො කලේ සඳ වෙලේ - උදුලේ ද මේ අසලේ

රත මිණි සමඟ සිඳු සිලිල ද නැගී යන

සැපැමිණි මෙ තැන මේ වෙලෙකැ යි නො මැ ඇඳින

මෙ වන් සැකය කෙරෙමින් වන දෙවියනට

ප වන් මඟින් යැ කෙරෙමින් සෙමෙන් සිට

ප වන් සිහිල් විඳැ විඳැ බසිමින් ගොඩට

නි වන් මං ගිමන් සැතැපි යටන් යට

75. ස ලා සෙයන් රස’ඳන ළඳ දුටු මතින

නො ලා නුවන් පියැ බලමින් මන් මතින

ව ලා යෙමන් ලොබ නො වැ දෙන තුරු සදින

‍වෙ ලා පු රි න් කළු තොටිනෙතෙර වැ වඩන

76. ම න ක ල් තෙපුල් වනවුල් කැරැ ලිය කෙළන

බිඟු ලොල් විමල් මල් තුරු ගෙ උයන් සෙවුන

ඇම කල් විසල් සල්පිල් ‍ වෙළෙඳුන් රඳන

සැදි හල් බේරුහල් ගමැ සැතැපි වඩන

77. වෙන් කොට වනත ගේ උයන් සිරි නො දත හැකි

ම න් තු ට වඩන යැදි සිරි දෙත දෙව් තුරෙකි

පින් කො ට නො ගොස් ඔබ මෙ ලොවැ මැ පැමිණි සකි

බෙන් තොට දෙ ගොඩැ දෙ නුවර දෙව් ලෝ දෙකෙකි

78. ප ර තෙ ර පැමිණි අවි සිප් සමුදුරේ දුර

ව ර ත ර සරම ඇම ලෙස ගෙනැ ගත් පවර

වැර ස ර සමරැ සෙබළුන් රඳනා නිතොර

ප ර ත ර කයේ කය පතපා යන් මිතුර

79. නෙ ත තට වතට වලහට පිය පියොවුරට

සරි කොට උවම් මේ ලොවැ’ම නො සිතෙන සිතට

තොප දුට වෙතට එත අඟනන් සතුටු කොට

වැලිතොට ගමට වැදැ රඟ කොටැ යන් එ පිට

80. දෙව් ලිය වෙන් නොදැනෙනුවෙන් සැක වැ තර

සිය නෙතුවෙන් ලිය දුටුවෙන් නුදුටු පෙර

ස යි නි ඳු වෙන් දිගු දනුවෙන් කෙකා කැර

තොටගටමවෙන් වැලි තුඩු වෙන් වඩු මොනර

81. බා ල් ලේ පුරුදු කව් නළු සියල්ලේ

ඊ ල් ලේ වදන් දුන් ළඳුනු’දුල්ලේ

නෑල් ලේ කො කැනෙකැත් ලොව මුළුල්ලේ

ගාල් ලේ සිරි දතු නො වැ පැකිලිල්ලේ

82. න ඳ ව සයුරු ලෙළ රල සළු සලන් නේ

සොඳව සුපිපි තුරු සේ සත් සෙ වන් නේ

ර ද ව ලබන සැප එ තෙකින් ලබන් නේ

ර ඳ ව මියුර සයුරසැ මිරිපැන් නේ

83. ව න් සඳැ සඳ රි‍වි බිඹු සමුදුරේ දුරේ

ර න් කිරුළගැ බඳ ඉඳු මිණි වරේ යුරේ

කැන් ලඹ දුන් මල් පුල් කිණිහිරේ තුරේ

ම න් පිනමන ලගු ලනුමෝදරේ කරේ

84. ගු වන් මණිහු කර නො පැවියැ දුන් බිමට

නු වන් පිනන පුල් වැටකේ පහන් වැට

ගෙවන් සුනිල වන සැප වන පැමිණි හට

ගෙවන් සෙමෙන් සිටැ මා වතැ යටත් යට

ගිරා සන්දේශය ලියැවී ඇත්තේ ක්‍රි.ව. 1457 - 1465 දක්වා කාලය අතරතුරය. මෙහි කතුවරයා කවුරුන්දැයි පැහැදිලි නැත. එහෙත් ඔහු විසුවේ ජයවර්ධනපුර මහාවිහාරයක බව විශ්වාස කෙරේ. එලෙසම කතුවරයා ගිරවා නික්මවන්නේ තමන් විසූ වෙහෙරින් වන බැවින් ඔහු සඟනමක් බවද පැහැදිලි වන්නකි. පරෙවි, කෝකිල, සැළලිහිණි ආදී මේ වන විට ලියැවී තිබූ සන්දේශ කාව්‍යයන් හි දූතයන් ගියේ දෙවියන් වෙතය නැතහොත් දෙවියන්ගෙන් ආසිරි රැගෙන රාජ්‍ය නායකයන් වෙතය. එහෙත් මෙම සන්දේශ කාව්‍යයේ දූතයා වන ගිරවා යනුයේ තොටගමුවේ විජයබා පිරිවෙන්පති වෙතය. ශ්‍රී සංඝබෝධිවිජයබා නමින් මේ ග්‍රන්ථයෙහි දැක්වෙන මෙම පිරිවෙන්පති, රහල් හිමියන් බව පිළිගෙන ඇත.