Zofia Rabcewicz

Zofia Rabcewicz

Zofia Rabcewicz („Žofie z Poznańských”) w Pradze w 1892
Imię i nazwisko	Zofia Maria Rabcewicz
Data i miejsce urodzenia	7 października 1870 Wilno
Pochodzenie	polskie
Data i miejsce śmierci	3 września 1947 Milanówek
Instrumenty	fortepian
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	pianistka
Aktywność	1891–1947
Wydawnictwo	Odeon, Muza
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Zofia Maria Rabcewicz (ur. 7 października 1870 w Wilnie, zm. 3 września 1947 w Milanówku) – polska pianistka; juror Międzynarodowych Konkursów Pianistycznych im. Fryderyka Chopina w latach 1927, 1932 i 1937.

Urodziła się w rodzinie Kazimierza Poznańskiego i Amilii z Kellerów. Była siostrą babki ze strony ojca aktorki Aliny Janowskiej^[1]. Krzysztof Logan Tomaszewski jest prawnukiem pianistki ze strony matki Zofii^[2]. Edukacje muzyczną rozpoczęła w 1877 roku w Konserwatorium Rosyjskiego Cesarskiego Towarzystwa Muzycznego u Iosifa Borowki w Petersburgu. Od 1884 była uczennicą Antona Rubinsteina. Naukę zakończyła 31 maja 1890 grając na dyplomowym koncercie Koncert d-moll Rubinsteina. Za ten występ została wyróżniona i nagrodzona dwoma fortepianami. W 1891 odbyła tournée po Rosji, Niemczech i Austrii zbierając entuzjastyczne recenzje.

W 1918 osiadła na stałe w Warszawie, gdzie występowała z recitalami chopinowskimi, brała udział w koncertach symfonicznych i kameralnych ze skrzypkami i wiolonczelistami. Od 1921 występowała w Polskim Radio, a w 1922 zadebiutowała w Warszawie odnosząc wielkie sukcesy. W latach 1893–1918 występowała tylko sporadycznie. W czasie I wojny światowej dawała charytatywne koncerty na rzecz polskich rodzin. W latach 1922–1928 uczyła w Konserwatorium Warszawskim oraz w Szkole Umuzykalniającej Wysockich. Jej uczniami byli między innymi Tomasz Kiesewetter, Maria Strakacz i Stanisław Chojecki. W latach 1927, 1932 i 1937 była jurorką Międzynarodowych Konkursów Pianistycznych im. Fryderyka Chopina w Warszawie.

Połączenie fenomenalnej pamięci artystki z jej wspaniałą techniką pianistyczną pozwalało jej wykonać natychmiast kilkadziesiąt utworów. Jej repertuar obejmował niemalże wszystkie dzieła Chopina i Schumanna, większość sonat Beethovena oraz kompozycje Couperina, Rameau, Scarlattiego, Bacha, Haydna, Mozarta, Schuberta, Liszta, Brahmsa, Francka, Ladowa, Rachmaninowa, Skriabina, d’Alberta, Clementiego, Fielda i innych. Propagowała dzieła Stanisława Moniuszki, Michała Kleofasa Ogińskiego, Aleksandra Zarzyckiego, Zygmunta Noskowskiego, Ignacego Jana Paderewskiego, Franciszka Brzezińskiego, Henryka Melcera, Karola Szymanowskiego, Juliusza Zarębskiego i Ludomira Różyckiego.

Okupację spędziła w Warszawie, gdzie dała ok. 60 koncertów konspiracyjnych. W 1946 była gwiazdą pierwszego Międzynarodowego Festiwalu Chopinowskiego w Dusznikach-Zdroju^[3]. Ostatni jej występ odbył się 2 lipca 1947 i był to był recital chopinowski w Polskim Radiu.

Jej mężem był Jerzy Rabcewicz (1864–1930). Pobrali się w 1893, mieli pięcioro dzieci.

Zofia Rabcewicz wraz z mężem spoczywa w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 237-4-9,10)^[4][5].

Postanowieniem prezydenta Bolesława Bieruta z 6 września 1947 pośmiertnie została odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski^[6].

• Ballada F-dur op. 38 F. Chopina, Odeon, 1932
• Ballada F-dur op. 38 F. Chopina, Muza 1932
• Mazurek C-dur op. 56 nr 2 F. Chopina, Odeon, 1932
• Mazurek cis-moll op. 63.3 F. Chopina, Odeon, 1932
• Walc cis-moll op. 64.2 F. Chopina, Odeon, 1932

• Zofia Rabcewicz - biografia. [dostęp 2013-01-25].