Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Łączności

Wyższa Szkoła Oficerska
Wojsk Łączności

Odznaka absolwencka (do 1990 r.)
Data założenia	1967
Data likwidacji	20 września 1997
Typ	wojskowa, zawodowa
Patron	Bolesław Kowalski ps. „Ryszard”
Państwo	Polska
Adres	ul. Juzistek 2 05-131 Zegrze
Położenie na mapie Polski Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Łączności
52°27′54,82″N 21°01′42,74″E/52,465228 21,028539

Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Łączności im. płk. Bolesława Kowalskiego (WSOWŁ) – uczelnia wojskowa Sił Zbrojnych PRL i SZ RP.

Szkoła powstała w 1967 w wyniku przekształcenia Oficerskiej Szkoły Łączności w Zegrzu w uczelnię^[1]. W ramach WSOWŁ powołano też Szkołę Chorążych Wojsk Łączności i Podoficerską Szkołę Zawodową Wojsk Łączności. Uczelnia przygotowywała oficerów łączności na profilu dowódczo-sztabowym dla potrzeb wszystkich rodzajów sił zbrojnych. W 1970 utworzono profil polityczny, na którym przygotowywano oficerów politycznych dla wojsk łączności na poziomie studiów I stopnia w zakresie nauk społeczno-politycznych. Profil ten zlikwidowano w 1990. Od 1973 w uczelni funkcjonowała również szkoła oficerów rezerwy przekształcona w 1980 w szkołę podchorążych rezerwy.

Od 1977 w szkole wprowadzono indywidualny tok studiów dla wyróżniających się w nauce podchorążych. W 1979 uruchomiono studia przemienne polegające na trzyletniej nauce w systemie stacjonarnym oraz rocznej praktyce w jednostkach wojskowych.

W 1981 utworzono w szkole wydział naukowo-badawczy, który zajmował się koordynacją badań naukowych oraz planowaniem procesu dokształcania kadry naukowo-dydaktycznej uczelni. W 1986 oddano do użytku nowy budynek bloku dydaktycznego, co znacznie usprawniło proces kształcenia. Na początku lat 90. przystąpiono do opracowywania nowej koncepcji kształcenia „WSOWŁ-2000”.

WSOWŁ została rozformowana 20 września 1997. Na jej bazie powstało Centrum Szkolenia Łączności i Informatyki w Zegrzu. W okresie swojego istnienia szkoła wykształciła 3733 podporuczników inżynierów. Kształcenie oficerów dla wojsk łączności przejęła Wojskowa Akademia Techniczna w Warszawie.

Szkoła kształciła oficerów-inżynierów dowódców pododdziałów wojsk łączności i oficerów pionu politycznego. Podchorążowie kończyli kurs samochodowy i uzyskiwali prawo jazdy kategorii „B”^[2].

W latach 90. XX w. w ramach dostosowywania nazw kierunków studiów do obowiązujących w wyższym szkolnictwie cywilnym zmieniono nazwę kierunku dowódczego na telekomunikację, nadając absolwentom tytuł zawodowy inżyniera telekomunikacji w specjalnościach: telekomunikacja ogólna lub systemy komunikacyjne.

• komenda
• wydział ogólny
• wydział techniczny
• wydział polityczny
• oddział kształcenia
• cykl taktyki rodzajów wojsk
• cykl taktyki i eksploatacji systemów łączności
• cykl techniki łączności
• cykl eksploatacji urządzeń łączności
• cykl transmisji informacji
• cykl podstaw społeczno-politycznych
• cykl podstaw ogólnych i ogólnokształcących
• cykl wyszkolenia fizycznego
• biblioteka główna
• batalion podchorążych
• szkoła chorążych wojsk łączności
• szkoła podchorążych rezerwy
• podoficerska szkoła wojsk łączności
• kurs doskonalenia oficerów łączności,
• pododdziały zabezpieczenia

 Z tym tematem związane są kategorie: Komendanci Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Łączności , Absolwenci Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Łączności.

• płk Edward Gierasimczyk (1967–1971)
• płk Kazimierz Mościcki (1971–1976)
• płk Antoni Czokało (1976–1979)
• płk Władysław Urbański (1979–1984)
• płk Zbigniew Chruściński (1984–1990)
• gen. bryg. Witold Cieślewski (1990–1993)
• płk Andrzej Barczak (1993–1997)

• Bolesław Jagielski: Droga do gwiazdek. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07386-4. Brak numerów stron w książce
• 75 lat Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Łączności (pr. zb.) Wyd. WSOWŁ, Zgierz 1994
• Mirosław Pakuła, Ośrodek kształcenia kadr łączności w Zegrzu w latach 1948–1997, Informator gminy Serock, nr 6/2009
• Józef Urbanowicz (red.): Mała encyklopedia wojskowa. Tom 3. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971, s. 579.