Wojtowiczowie herbu Lubicz

Wojtowiczowie herbu Lubicz, znani również jako Woytowiczowie, Wójtowiczowie – polski ród szlachecki wywodzący się z Wołynia, prawdopodobnie pochodzenia litewsko-ruskiego.

Rodzina pieczętuje się herbem Lubicz^[1], zaś jej gniazdem rodowym są Wojtowice (czy też Wojtowce) w powiecie ostrogskim^[2]. Pierwsza wzmianka o rodzie pochodzi z 1427 r. (Wojtowicz – syn rycerza Wojciecha)^[3], familię notowano także w 1576 r. jako przynależną do szlachty wołyńskiej (sejm koronacyjny króla Stefana Batorego)^[4].

Jan Wojtowicz herbu Lubicz, syn Stefana i Franciszki z Załuskich herbu Rawicz, wnuk Stanisława i Teresy z Byczkowskich herbu Pomian, prawnuk Marcina, wylegitymował się ze szlachectwa w zaborze rosyjskim w powiecie łuckim w 1803 r.^[1]

Wojtowiczowie posiadali majątki na Wołyniu, Podolu, w województwie kijowskim (Pawołocz), ruskim (Wojtowszczyzna)^[5]. Większa część rodu uległa procesowi pauperyzacji (ze względu na rozrodzenie i utraty majątków). Na początku XIX w. Jan Wojtowicz, po spaleniu dworu przez grupę kozaków, sprzedał wieś Wojtowszczyznę hrabiemu Dzieduszyckiemu i wraz z dziećmi: Benedyktem, Feliksem, Łucją i Agatą osiedlił się w województwie sandomierskim w Księstwie Warszawskim (późniejszej guberni sandomierskiej i radomskiej w Królestwie Polskim), zakupując tam część wsi. W II p. XIX w. linia ta posiadała Ulów^[6]. Potomkowie tej rodziny żyją do dziś.

• Jan Wojtowicz z Pawołoczy (XVII w.) – posesor Pawołoczy, rycerz w chorągwi Władysława księcia Zasławskiego-Ostrogskiego;
• Marcin Wojtowicz – towarzysz husarski w armii koronnej Feliksa Kazimierza Potockiego w bitwie pod Podhajcami (1698);
• Stanisław Wojtowicz – pisarz ziemski łucki w latach 1743–1746 oraz podsędek łucki w latach 1747–1748^[7];
• Karol Woytowicz „Chmielewski” (1839–1866) – powstaniec styczniowy, uczestnik bitwy opatowskiej^[8];
• Józef Wojtowicz (1864–1925) – ziemianin, właściciel Ulowa;
• Jan Wojtowicz (1900–1952) – żołnierz w wojnie polsko-bolszewickiej;