Województwo mereckie

Województwo mereckie zostało utworzone na sejmie grodzieńskim 23 listopada 1793 r. na miejscu województwa smoleńskiego, ze stolicą w Mereczu. Nie zostało w pełni zorganizowane w związku z rozpoczęciem insurekcji kościuszkowskiej.

Województwo miało mieć w Sejmie dwóch senatorów (wojewodę i kasztelana) i sześciu posłów wybieranych na cztery lata (po dwóch z każdej ziemi).

Województwo dzieliło się na trzy ziemie:

• merecką składającą się z parafii: mereckiej, niemonojskiej, daugowskiej, olickiej, puńskiej, metelskiej, serejskiej, święto jeziorskiej, łozdziejskiej, sienneńskiej, mirosławskiej, urdomińskiej, lubowskiej, wiżańskiej, liszkowskiej, lejpuńskiej i wiejsiejskiej
• preńską składającą się z parafii: preńskiej, balbierzyskiej, wiłkowiskiej, udryjskiej, olwickiej, bartnickiej, wistynickiej, władysławowskiej, grajżyskiej, kalwaryjskiej, pojewońskiej i punieńskiej
• ejszyską składającą się z parafii: ejszyskiej, nackiej, raduńskiej, osowskiej, bienakońskiej, woronowskiej i zabłockiej.

Wojewodą został Franciszek Ksawery Sapieha przez przekształcenie dotychczasowego urzędu wojewody smoleńskiego^[1], a kasztelanem Antoni Wołłowicz.

• Podział terytorialny Rzeczypospolitej Obojga Narodów

• Volumina legum t. 10 Konstytucje Sejmu Grodzieńskiego z 1793 roku, Poznań 1952