Przejdź do zawartości

Wołodymyr Kłyczko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wołodymyr Kłyczko
Ilustracja
Wołodymyr Kłyczko (2023)
Pełne imię i nazwisko

Wołodymyr Wołodymyrowycz Kłyczko

Pseudonim

Dr Steelhammer

Data i miejsce urodzenia

25 marca 1976
Semipałatyńsk

Obywatelstwo

Ukraina

Wzrost

198[1] cm

Masa ciała

109 kg

Styl walki

praworęczny

Debiut

1996

Kategoria wagowa

ciężka

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

69

Zwycięstwa

64

Przez nokauty

53

Porażki

5 (4 KO)

Remisy

0

Nieodbyte

0

Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie
złoto Atlanta 1996 boks
(waga superciężka)
Mistrzostwa Europy
srebro Vejle 1996 waga superciężka
Odznaczenia
Order Wolności (Ukraina)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Wołodymyr Wołodymyrowycz Kłyczko[2], ukr. Володимир Володимирович Кличко, Władimir Władimirowicz Kliczko[2], ros. Владимир Владимирович Кличко (ur. 25 marca 1976 w Semipałatyńsku) – ukraiński bokser wagi ciężkiej, złoty medalista Igrzysk Olimpijskich 1996 w Atlancie.

Przez wielu uważany za jednego z najlepszych mistrzów wagi ciężkiej w historii zawodowego boksu[3][4][5][6]. W latach 2000–2003 mistrz świata organizacji WBO, a w latach 2008–2015 mistrz świata organizacji IBF, WBO, IBO oraz superczempion WBA. Od 2009 do 2015 mistrz świata według czasopisma „The Ring”[7][8]. Od października 2013 do listopada 2015 niekwestionowany mistrz wagi ciężkiej według rankingu TBRB[9]. W 2017 zakończył karierę sportową[10].

Jest rekordzistą pod względem czasu spędzonego jako mistrz świata w wadze ciężkiej, będąc nim przez 4382 dni (12 lat)[11]. W swojej karierze pokonał 23 zawodników o tytuł mistrza świata wagi ciężkiej, najwięcej w historii boksu[12][13][14]. W 2017 odznaczony Orderem Wolności przez prezydenta Ukrainy Petro Poroszenkę[15].

Dzieciństwo i młodość

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Semipałatyńsku (obecnie Semej) na terenie ówczesnej Kazachskiej Republiki Radzieckiej jako syn Nadiji Uljanownej (z d. Bułyno) oraz Wołodymyra Kłyczków. Ojciec był wojskowym ukraińskim, zmarł w 2011 w wyniku choroby poprominnej, po tym jak w 1986 uczestniczył w akcji po katastrofie Czarnobylskiej Elektrownii Jądrowej[16][17]. Jest młodszym bratem Witalija Kłyczki, który również został bokserem.

Od 1980 do 1985 mieszkał w Czechosłowacji z powodu pracy jego ojca, który był attaché wojskowym i stacjonował jako żołnierz wojsk Układu Warszawskiego na terenie Czechosłowacji[18]. Później wraz z rodziną przeprowadził się do Prypecia, jednak już w 1986 miastową ludność ewakuowano z powodu katastrofy czarnobylskiej[19].

Kariera amatorska

[edytuj | edytuj kod]

Treningi bokserskie rozpoczął pod koniec lat. 80 XX wieku. Na początku latach 90. był zawodnikiem m.in. Gwardii Warszawa[20], w barwach której za walkę zarabiał 200 dolarów[21].

W 1993 został mistrzem Europy juniorów w wadze ciężkiej. Kolejnym sukcesem było zajęcie drugiego miejsca w juniorskich mistrzostwach świata w 1994, odbywających się w Stambule[22]. W 1996 wystąpił na Mistrzostwach Europy w boksie amatorskim, na których zdobył srebrny medal, przegrywając w finale z Aleksiejem Lezinem[23]. Kilka miesięcy później pokonał Lezina w drodze po złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich 1996. W finale zmierzył się z Paea Wolfgrammem, z którym wygrał i tym samym zdobył olimpijskie złoto i został bokserskim mistrzem olimpijskim w kategorii superciężkiej[24]. Olimpijska walka finałowa była jego ostatnią w boksie amatorskim[25].

Łącznie w karierze amatorskiej wygrał 134 meczów, przegrał zaś tylko 6, co daje bilans 134–6[26].

Kariera zawodowa

[edytuj | edytuj kod]

Lata 1996–1999: Początki

[edytuj | edytuj kod]

Karierę zawodową rozpoczął w Niemczech, razem ze swoim starszym o pięć lat bratem, Witalijem. W swoim debiucie 16 listopada 1996 znokautował w pierwszej rundzie Fabiana Mezę[27][28]. W ciągu dwóch następnych lat stoczył łącznie 24 pojedynki. Wszystkie wygrał, większość kończąc nokautem w pierwszych rundach. 14 lutego 1998, dzięki wygranej walce przeciwko Marcusowi McIntyre został mistrzem WBC International w wadze ciężkiej[27]. Później dwa razy obronił tytuł.

5 grudnia 1998 doznał pierwszej, zaskakującej porażki – z przeciętnym amerykańskim pięściarzem Rossem Puritty. Przed starciem Kłyczko notował bilans 24–0–0 (21 KO), a walka była jego pierwszym występem na terenie Ukrainy. Z kolei Puritty przed walką z Ukraińcem przegrał trzy ze swoich czterech ostatnich walk. Kłyczko miał znaczną przewagę, lecz pod koniec walki zupełnie stracił siły. W dziesiątej rundzie dwukrotnie leżał na deskach, a w jedenastej, po kolejnych silnych ciosach Amerykanina, trener Wołodymyra Fritz Sdunek wbiegł na ring i przerwał walkę[29]. Tym samym Kłyczko utracił tytuł mistrza WBC International[30]. Trzy lata później, w 2001 brat Wołodymyra – Witalij pokonał Puritty po technicznym nokaucie[31].

Po porażce z Puritty, wygrał walkę z Zoranem Vujiciciem, pokonując go już w pierwszej rundzie[32]. 17 czerwca pokonał Josepha Chingangu i dzięki temu został mistrzem WBA Inter-Continental[33]. 25 września zwyciężył starcie przez techniczny nokaut z Axelem Schultzem, dzięki czemu prócz obrony tytułu WBC zdobył także wakujący pas mistrza European Boxing Union wagi ciężkiej[34]. Rok 1999 zakończył zwycięstwem nad Lajosem Erosem w drugiej rundzie po nokaucie[35].

2000: Kłyczko vs Byrd

[edytuj | edytuj kod]

Rok 2000 rozpoczął od pokonania Paea Wolfgramma, którego znokautował w pierwszej rundzie[36]. Zwycięstwo dało mu wakujący tytuł WBC International. Wygrał również kolejną walkę – z Davidem Bostice przez techniczny nokaut (Amerykanin był dwukrotnie liczony w pierwszej i drugiej rundzie)[37]. 15 lipca pokonał Monte Barretta przez techniczny nokaut, po tym jak sędzia przerwał walkę w siódmej rundzie, wycofując Amerykanina z walki[38].

14 października 2000 dostał szansę na walkę o mistrzostwo świata organizacji WBO z Chrisem Byrdem. Amerykanin wywalczył ten tytuł pół roku wcześniej (1 kwietnia), wygrywając ze starszym bratem Wołodymyra, Witalijem[39]. Podczas walki to Witalij przeważał nad Byrdem prowadząc na sędziowskich kartach 88–83, 88–83 i 89–82, jednak w dziewiątej rundzie był zmuszony poddać walkę z powodu kontuzji ramienia[40]. Dla Witalija była to pierwsza w karierze profesjonalnej porażka (przed walką bilans 27–0–0 (27 KO))[41]. Starcie rewanżowe zostało zakontraktowane w Kolonii i ogłoszone mianem „Rewanżu Brata” (ang. „Revenge Of The Brother”)[42]. Wołodymyr miał w tej walce znaczną przewagę i wygrał zdecydowanie na punkty: 120–106, 119–107 i 118–108[43], a Byrd dodatkowo zaliczył dwa upadki – w dziewiątej i jedenastej rundzie[44].

2001–2002: Obrona tytułu

[edytuj | edytuj kod]

Po wywalczeniu tytułu w 2001 Kłyczko stoczył pierwszą walkę o obronę mistrzowskiego pasa – 24 marca przeciwko Derrickowi Jeffersonowi. W pierwszej rundzie Kłyczko powalił rywala lewym sierpowym. W kolejnej rundzie dwa razy nokdaunował rywala – za pierwszym razem prawym prostym, drugi nokdown Kłyczko wyprowadził ponownie lewym sierpowym[45]. Po tym sędzia ogłosił techniczny nokaut Jeffersona w drugiej rundzie[46]. Za walkę zarobił 1 mln euro[47]. Następnie pokonał 4 sierpnia Charlesa Shufforda[48]. Ponownie walka zakończyła się technicznym nokautem, po dominacji Ukraińca – Shufford był trzy razy liczony (w rundzie 2. 3. oraz 6.). Po szóstym nokdawnie sędzia przerwał walkę[49]. Ogółem w 2001 Kłyczko udanie dwukrotnie bronił pas WBO.

16 marca 2002 stoczył walkę z Francois Bothą. Początkowo Botha przeważał na ringu, jednak od piątej rundy to Kłyczko zyskiwał i w ósmej rundzie, po serii ciosów i lewym sierpowym, który spowodował upadek Bothy (później się podniósł), sędzia przerwał walkę i ogłosił zwycięstwo Kłyczki, dzięki czemu po raz trzeci obronił on swój tytuł[50]. Trzy miesiące później skrzyżował rękawice z byłym 41–letnim mistrzem olimpijskim i mistrzem świata organizacji WBO Rayem Mercerem[51]. Walka odbyła się 29 czerwca w Atlantic City. Przez cały okres trwania walki przeważał Kłyczko, dwukrotnie posyłając rywala na deski już w pierwszej rundzie. Walka została przerwana w szóstej rundzie przez techniczny nokaut po serii ciosów Kłyczki bez odpowiedzi rywala. Za walkę zainkasował 1,2 mln dolarów[52]. 7 grudnia zmierzył się z Jameelem McCline’m w Las Vegas. Kłyczko przez cały okres starcia przeważał, a pod koniec dziewiątej rundy powalił rywala, ale ten wstał i kontynuował walkę[53]. Jednak przez startem 11. rundy obóz McCline’a rzucił ręcznik na podłogę i tym samym zapewnił Kłyczce 40. zwycięstwo w karierze profesjonalnej[54].

Tytuł mistrzowski stracił 8 marca 2003, w swojej szóstej obronie, z południowoafrykańskim bokserem Corriem Sandersem. Walkę przegrał zaskakująco szybko, przez techniczny nokaut w drugiej rundzie, ale już w pierwszym starciu był dwa razy liczony[55].

Po dwóch kolejnych łatwo wygranych walkach w Niemczech Kłyczko zmierzył się z Lamonem Brewsterem o wakujący tytuł mistrza świata organizacji WBO, ponieważ Corrie Sanders zrzekł się go aby móc walczyć z Witalijem Kłyczką o pas mistrzowski organizacji WBC. Walka odbyła się 10 kwietnia 2004 w Las Vegas. Przez cztery pierwsze rundy Ukrainiec miał znaczną przewagę. W czwartej rundzie po ciosie Kłyczki Brewster leżał na deskach. Jednak w następnej rundzie sytuacja diametralnie się odwróciła. Po serii silnych ciosów Wołodymyr był liczony, a po zakończeniu piątej rundy najpierw upadł, a później nie mógł dojść o własnych siłach do swojego narożnika. Sędzia był zmuszony zakończyć walkę[56].

Po pokonaniu w dwóch następnych potyczkach DaVarryla Williamsona[57] i Eliseo Castillo[58] Kłyczko stanął do walki eliminacyjnej o pozycję numer jeden w rankingu organizacji IBF i WBO. Jego rywalem był Nigeryjczyk Samuel Peter. Ukrainiec wygrał ten pojedynek na punkty, mimo że trzy razy leżał na deskach i był liczony[59].

22 kwietnia 2006 Kłyczko stoczył kolejną walkę o tytuł mistrza świata, tym razem organizacji IBF. Jego rywalem był po raz drugi Chris Byrd. Pojedynek miał jednostronny przebieg i zakończył się zwycięstwem Kłyczki po technicznym nokaucie w siódmej rundzie[60]. W listopadzie 2006 w siódmej rundzie zwyciężył z Calvinem Brockiem[61].

10 marca 2007 przez techniczny nokaut już w drugiej rundzie pokonał Raya Austina[62], a 7 lipca tego samego roku udanie zrewanżował się Lamonowi Brewsterowi, pokonując go w szóstej rundzie[63].

23 lutego 2008 w Nowym Jorku w Madison Square Garden stoczył walkę unifikacyjną z mistrzem WBO Sułtanem Ibragimowem. Kłyczko po nudnej walce wygrał pojedynek na punkty[64]. 12 lipca tego samego roku pokonał przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie Tony Thompsona[65]. W ostatniej walce w 2008 roku w grudniu pokonał przez techniczny nokaut w siódmej rundzie Hasima Rahmana, mając dużą przewagę przez całą walkę[66].

20 marca 2010 podczas gali w Düsseldorfie znokautował w dwunastej rundzie Amerykanina Eddiego Chambersa lewym sierpowym. 11 września 2010 we Frankfurcie znokautował w dziesiątej rundzie Samuela Petera.

Bracia Kłyczko (2012)

2 lipca 2011 w walce unifikacyjnej jednogłośnie na punkty pokonał mistrza świata organizacji WBA Davida Haye’a. Sędziowie punktowali: Adalaide Byrd (117:109), Michael Pernick (118:108) oraz Stanley Christodoulou (116:110) na korzyść Kłyczki[67]. 3 marca 2012 zmierzył się z byłym mistrzem wagi junior ciężkiej Jeanem-Markiem Mormeckiem, pokonując go przez techniczny nokaut w czwartej rundzie[68]. 7 lipca 2012 skrzyżował rękawice z Tonym Thompsonem, w rewanżu za walkę sprzed czterech lat. Pokonał go przez techniczny nokaut w szóstej rundzie[69].

Na 10 listopada 2012 zakontraktowano walkę Kłyczki z Polakiem Mariuszem Wachem[70]. Zwycięzcą walki został Kłyczko, pokonując Wacha na punkty.

4 maja 2013 pokonał w szóstej rundzie przez techniczny nokaut Włocha Francesca Pianetę[71].

5 października 2013 w Moskwie zwyciężył na punkty w walce z Aleksandrem Powietkinem. Walka zakończyła się jednogłośną decyzją sędziów 119:104.[72]

26 kwietnia 2014 roku wygrał walkę z Aleksem Leapaiem nokautując go w piątej rundzie.

15 listopada 2014 roku wygrał walkę z Kubratem Pulewem nokautując go w piątej rundzie[73].

25 kwietnia 2015 w nowojorskiej Madison Square Garden, broniąc kolejny raz z rzędu tytułu, Kliczko wygrał jednogłośnie na punkty 118:109, 116:111 i 116:111 z Amerykaninem Bryantem Jenningsem (19-1, 10 KO)[74].

28 listopada 2015 roku przegrał na punkty walkę z Tysonem Furym (115:112, 115:112, 116:111 na korzyść Fury’ego).

29 kwietnia 2017 w Londynie przegrał przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie z Brytyjczykiem Anthonym Joshuą (19-0, 19 KO). Stawką pojedynku były trzy pasy mistrzowskie federacji IBF, IBO i superczempiona WBA.

30 lipca 2017 ogłosił zakończenie kariery[75].

Statystyki

[edytuj | edytuj kod]

Ogólne

[edytuj | edytuj kod]
Rok Walki Wygrane Porażki
1996 3 3 0
1997 13 13 0
1998 9 8 1
1999 7 7 0
2000 4 4 0
2001 2 2 0
2002 3 3 0
2003 3 2 1
2004 2 1 1
2005 2 2 0
2006 2 2 0
2007 2 2 0
2008 3 3 0
2009 1 1 0
2010 2 2 0
2011 1 1 0
2012 3 3 0
2013 2 2 0
2014 2 2 0
2015 2 1 1
2016 –
2017 1 0 1
Ogólnie 69 64 5

Lista walk

[edytuj | edytuj kod]
Lp. Wynik Bilans Przeciwnik Typ[a] Runda, czas Data Miejsce Uwagi
69 Przegrana 64–5 Wielka Brytania Anthony Joshua TKO 11 (12), 2:25 29 kwietnia 2017 Londyn, Anglia O pas IBF, wakujący pas WBA (superczempion) i IBO w wadze ciężkiej
68 Przegrana 64–4 Wielka Brytania Tyson Fury UD 12 28 listopada 2015 Düsseldorf, Niemcy Utracił pas WBA (superczempion), IBF, WBO, IBO i „The Ring” w wadze ciężkiej
67 Wygrana 64–3 Stany Zjednoczone Bryant Jennings UD 12 25 kwietnia 2015 Nowy Jork, USA Obronił pas WBA (superczempion), IBF, WBO, IBO i „The Ring” w wadze ciężkiej
66 Wygrana 63–3 Bułgaria Kubrat Pulew KO 5 (12), 2:11 15 listopada 2014 Hamburg, Niemcy Obronił pas WBA (superczempion), IBF, WBO, IBO i „The Ring” w wadze ciężkiej
65 Wygrana 62–3 Samoa Alex Leapai TKO 5 (12), 2:05 26 kwietnia 2014 Oberhausen, Niemcy Obronił pas WBA (superczempion), IBF, WBO, IBO i „The Ring” w wadze ciężkiej
64 Wygrana 61–3 Rosja Aleksandr Powietkin UD 12 5 października 2013 Moskwa, Rosja Obronił pas WBA (superczempion), IBF, WBO, IBO i „The Ring” w wadze ciężkiej
63 Wygrana 60–3 Włochy Francesco Pianeta TKO 6 (12), 2:52 4 maja 2013 Mannheim, Niemcy Obronił pas WBA (superczempion), IBF, WBO, IBO i „The Ring” w wadze ciężkiej
62 Wygrana 59–3 Polska Mariusz Wach UD 12 10 listopada 2012 Hamburg, Niemcy Obronił pas WBA (superczempion), IBF, WBO, IBO i „The Ring” w wadze ciężkiej
61 Wygrana 58–3 Stany Zjednoczone Tony Thompson TKO 6 (12), 1:12 7 lipca 2012 Berno, Szwajcaria Obronił pas WBA (superczempion), IBF, WBO, IBO i „The Ring” w wadze ciężkiej
60 Wygrana 57–3 Francja Jean-Marc Mormeck KO 4 (12), 1:12 3 marca 2012 Düsseldorf, Niemcy Obronił pas WBA (superczempion), IBF, WBO, IBO i „The Ring” w wadze ciężkiej
59 Wygrana 56–3 Wielka Brytania David Haye UD 12 2 lipca 2011 Hamburg, Niemcy Obronił pas IBF, WBO, IBO i „The Ring” w wadze ciężkiej; zdobył pas WBA w wadze ciężkiej
58 Wygrana 55–3 Nigeria Samuel Peter KO 10 (12), 1:22 11 września 2010 Frankfurt nad Menem, Niemcy obronił pas IBF, WBO, IBO i „The Ring” w wadze ciężkiej
57 Wygrana 54–3 Stany Zjednoczone Eddie Chambers KO 12 (12), 2:55 20 marca 2010 Düsseldorf, Niemcy Obronił pas IBF, WBO, IBO i „The Ring” w wadze ciężkiej
56 Wygrana 53–3 Uzbekistan Ruslan Chagayev RTD 9 (12), 3:00 20 czerwca 2009 Gelsenkirchen, Niemcy Obronił pas IBF, WBO i IBO w wadze ciężkiej; zdobył wakujący pas „The Ring” w wadze ciężkiej
55 Wygrana 52–3 Stany Zjednoczone Hasim Rahman TKO 7 (12), 0:44 13 grudnia 2008 Mannheim, Niemcy Obronił pas IBF, WBO i IBO w wadze ciężkiej
54 Wygrana 51–3 Stany Zjednoczone Tony Thompson KO 11 (12), 1:38 12 lipca 2008 Hamburg, USA Obronił pas IBF, WBO i IBO w wadze ciężkiej
53 Wygrana 50–3 Rosja Sułtan Ibragimow UD 12 23 lutego 2008 Nowy Jork, USA Obronił pas IBF i IBO w wadze ciężkiej; zdobył pas WBO w wadze ciężkiej
52 Wygrana 49–3 Stany Zjednoczone Lamon Brewster RTD 6 (12), 3:00 7 lipca 2007 Kolonia, Niemcy Obronił pas IBF i IBO w wadze ciężkiej
51 Wygrana 48–3 Stany Zjednoczone Ray Austin TKO 2 (12), 1:23 10 marca 2007 Mannheim, Niemcy Obronił pas IBF i IBO w wadze ciężkiej
50 Wygrana 47–3 Stany Zjednoczone Calvin Brock TKO 7 (12), 2:10 11 listopada 2006 Nowy Jork, USA Obronił pas IBF i IBO w wadze ciężkiej
49 Wygrana 46–3 Stany Zjednoczone Chris Byrd TKO 7 (12), 0:41 22 kwietna 2006 Mannheim, Niemcy Zdobył pas IBF i wakujący pas IBO w wadze ciężkiej
48 Wygrana 45–3 Nigeria Samuel Peter UD 12 24 września 2005 Atlantic City, USA Zdobył pas NABF i wakujący pas NABO w wadze ciężkiej
47 Wygrana 44–3 Kuba Eliseo Castillo TKO 4 (10), 2:51 23 kwietnia 2005 Dortmund, Niemcy
46 Wygrana 43–3 Stany Zjednoczone DaVarryl Williamson TD 5 (10), 3:00 2 października 2004 Paradise, USA Techniczna decyzja: przerwana walka z powodu rany nad okiem Kłyczki
45 Przegrana 42–3 Stany Zjednoczone Lamon Brewster TKO 5 (12), 3:00 10 kwietnia 2004 Paradise, USA O wakujący pas WBO w wadze ciężkiej
44 Wygrana 42–2 Stany Zjednoczone Danell Nicholson TKO 4 (12), 1:44 20 grudnia 2003 Kilonia, Niemcy Obronił pas WBA Inter-Continental w wadze ciężkiej
43 Wygrana 41–2 Argentyna Fabio Moli KO 1 (12), 1:49 30 sierpnia 2003 Monachium, Niemcy Zdobył wakujący pas WBA Inter-Continental w wadze ciężkiej
42 Przegrana 40–2 Południowa Afryka Corrie Sanders TKO 2 (12), 0:27 8 marca 2003 Hanower, Niemcy Utracił pas WBO w wadze ciężkiej
41 Wygrana 40–1 Stany Zjednoczone Jameel McCline RTD 10 (12), 3:00 7 grudnia 2002 Paradise, USA Obronił pas WBO w wadze ciężkiej
40 Wygrana 39–1 Stany Zjednoczone Ray Mercer TKO 6 (12), 1:08 29 czerwca 2002 Atlantic City, USA obronił pas WBO w wadze ciężkiej
39 Wygrana 38–1 Południowa Afryka Francois Botha TKO 8 (12), 0:47 16 marca 2002 Stuttgart, Niemcy Obronił pas WBO w wadze ciężkiej
38 Wygrana 37–1 Stany Zjednoczone Charles Shufford TKO 6 (12), 2:55 4 sierpnia 2001 Paradise, USA Obronił pas WBO w wadze ciężkiej
37 Wygrana 36–1 Stany Zjednoczone Derrick Jefferson TKO 2 (12), 2:09 24 marca 2001 Monachium, Niemcy Obronił pas WBO w wadze ciężkiej
36 Wygrana 35–1 Stany Zjednoczone Chris Byrd UD 12 14 października 2000 Kolonia, Niemcy Zdobył pas WBO w wadze ciężkiej
35 Wygrana 34–1 Stany Zjednoczone Monte Barrett TKO 7 (10), 2:40 15 lipca 2000 Londyn, Anglia
34 Wygrana 33–1 Stany Zjednoczone David Bostice TKO 2 (12), 1:27 29 kwietnia 2000 Nowy Jork, USA Obronił pas WBA Inter-Continental w wadze ciężkiej
33 Wygrana 32–1 Tonga Paea Wolfgramm KO 1 (12), 1:30 18 marca 2000 Hamburg, Niemcy Zdobył wakujący pas WBC International w wadze ciężkiej
32 Wygrana 31–1 Węgry Lajos Eros KO 2 (12), 2:35 4 grudnia 1999 Hanower, Niemcy Obronił pas WBA Inter-Continental i mistrza Europy w wadze ciężkiej
31 Wygrana 30–1 Stany Zjednoczone Phil Jackson KO 2 (8), 1:59 12 listopada 1999 Paradise, USA
30 Wygrana 29–1 Niemcy Axel Schultz TKO 8 (12), 2:42 25 września 1999 Kolonia, Niemcy Obronił pas WBA Inter-Continental w wadze ciężkiej; zdobył pas mistrza Europy w wadze ciężkiej
29 Wygrana 28–1 Zambia Joseph Chingangu RTD 4 (12), 3:00 17 lipca 1999 Düsseldorf, Niemcy Zdobył wakujący pas WBA Inter-Continental w wadze ciężkiej
28 Wygrana 27–1 Stany Zjednoczone Tony LaRosa TKO 1 (10), 2:57 22 maja 1999 Budapeszt, Węgry
27 Wygrana 26–1 Stany Zjednoczone Everett Martin TKO 8 (8) 24 kwietnia 1999 Monachium, Niemcy
26 Wygrana 25–1 Czarnogóra Zoran Vujicic KO 1 (8), 1:02 13 lutego 1999 Stuttgart, Niemcy
25 Przegrana 24–1 Stany Zjednoczone Ross Puritty TKO 11 (12), 0:18 5 grudnia 1998 Kijów, Ukraina Utracił pas WBC International w wadze ciężkiej
24 Wygrana 24–0 Stany Zjednoczone Donnell Wingfield KO 1 (8) 14 listopada 1998 Monachium, Niemcy
23 Wygrana 23–0 Stany Zjednoczone Eli Dixon KO 3 (10), 2:26 3 października 1998 Augsburg, Niemcy
22 Wygrana 22–0 Stany Zjednoczone Steve Pannell KO 2 (10) 19 września 1998 Oberhausen, Niemcy
21 Wygrana 21–0 Stany Zjednoczone Carlos Monroe TKO 6 (10), 2:28 6 sierpnia 1998 Marksville, USA
20 Wygrana 20–0 Stany Zjednoczone Najee Shaheed KO 1 (12) 10 lipca 1998 Monachium, Niemcy Obronił pas WBC International w wadze ciężkiej
19 Wygrana 19–0 Stany Zjednoczone Cody Koch KO 4 (12) 23 maja 1998 Offenburg, Niemcy Obronił pas WBC International w wadze ciężkiej
18 Wygrana 18–0 Stany Zjednoczone Everett Martin UD 8 13 marca 1998 Hamburg, Niemcy
17 Wygrana 17–0 Stany Zjednoczone Marcus McIntyre TKO 3 (12) 14 lutego 1998 Stuttgart, Niemcy Zdobył wakujący pas WBC International w wadze ciężkiej
16 Wygrana 16–0 Stany Zjednoczone Derrick Lampkins TKO 1 (8) 20 grudnia 1997 Offenburg, Niemcy
15 Wygrana 15–0 Słowacja Ladislav Husarik TKO 3 (8) 13 grudnia 1997 Hamburg, Niemcy
14 Wygrana 14–0 Stany Zjednoczone Jerry Halstead TKO 2 (8) 6 grudnia 1997 Offenbach am Main, Niemcy
13 Wygrana 13–0 Meksyk Marcos González KO 2 (8) 11 października 1997 Chociebuż, Niemcy
12 Wygrana 12–0 Stany Zjednoczone James Pritchard TKO 3 (8) 20 września 1997 Akwizgran, Niemcy
11 Wygrana 11–0 Austria Biko Botowamungu DQ 5 (6), 0:02 23 sierpnia 1997 Stuttgart, Niemcy Dyskwalifikacja Botowamungu po tym jak jego trener nie opuścił ringu
10 Wygrana 10–0 Stany Zjednoczone Gilberto Williamson TKO 3 (8) 12 lipca 1997 Hagen, Austria
9 Wygrana 9–0 Meksyk Salvador Maciel KO 1 (8) 27 czerwca 1997 Offenburg, Niemcy
8 Wygrana 8–0 Stany Zjednoczone Paul Ashley KO 2 (8), 1:25 13 czerwca 1997 Oberhausen, Niemcy
7 Wygrana 7–0 Stany Zjednoczone Mark Wills KO 1 (8), 2:58 10 maja 1997 Frankfurt nad Menem, Niemcy
6 Wygrana 6–0 Stany Zjednoczone Mark Young RTD 2 (6), 3:00 12 kwietnia 1997 Akwizgran, Niemcy
5 Wygrana 5–0 Stany Zjednoczone Carlos Monroe DQ 6 (6), 0:34 15 lutego 1997 Chociebuż, Niemcy Monroe zdyskwalifikowany za cios głową
4 Wygrana 4–0 Stany Zjednoczone Troy Weida TKO 3 (6), 0:36 25 stycznia 1997 Stuttgart, Niemcy
3 Wygrana 3–0 Stany Zjednoczone Bill Corrigan TKO 1 (4), 1:21 21 grudnia 1996 Frankfurt nad Menem, Niemcy
2 Wygrana 2–0 Stany Zjednoczone Exum Speight TKO 2 (4), 1:54 30 listopada 1996 Wiener Neustadt, Austria
1 Wygrana 1–0 Meksyk Fabian Meza KO 1 (4), 1:35 16 listopada 1996 Hamburg, Niemcy Debiut w profejsonalnym boksie

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]
Bracia Kłyczko na ukraińskiej pocztówce z 2010

W 2009 bokser zaczął spotykać się z amerykańską aktorką Hayden Panettiere[76]. Dwa lata później w maju 2011 para ogłosiła rozstanie. Niespodziewanie w 2013 Kłyczko oświadczył się aktorce[77]. W grudniu 2014 roku przyszła na świat ich córka Kaya Evdokia Kłyczko[78][79]. W roku 2018 matka aktorki potwierdziła informacje o drugim rozstaniu pary[80]. Córka pozostała pod opieką ojca, a Hayden nie utrzymuje kontaktu ze swoją córką[81].

Kłyczko, oprócz ojczystego ukraińskiego, posługuje się także trzema językami: angielskim, niemieckim oraz językiem rosyjskim[82].

Brał udział w protestach w ramach Euromajdanu, podczas którego wraz z partnerką przemawiał do demonstrujących 6 grudnia 2013 w Kijowie[83]. Jego brat, Witalij aktywnie włączył się w działania ruchu Euromajdanu i został jednym z jego liderów[84][85]. W 2014 został wybrany merem Kijowa[86].

Jeszcze przed rosyjską inwazją na Ukrainę wstąpił do ukraińskich Sił Obrony Terytorialnej, w ramach których bronił później Kijowa w pierwszej fazie rosyjskiej agresji[87][88]. Według mediów bracia Kłyczko mieli zostać umieszczeni na liście rosyjskich celów tzw. „czarnej listy Putina” do usunięcia podczas wojny[89][90].

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Legenda:
    KO – nokaut
    TKO – techniczny nokaut
    DQ – dyskwalifikacja
    RTD – techniczna decyzja sędziów
    UD – jednogłośna decyzja sędziów.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Mormeck ma szansę? Tylko z pomocą Kliczki. eurosport.pl, 2 marca 2012.
  2. ↑ a b Kłyczko Wołodymyr, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2015-06-10].
  3. ↑ Why Wladimir Klitschko is one of the greatest heavyweights of all time [online], Yahoo Sports, 3 sierpnia 2017 [dostęp 2024-12-21] (ang.).
  4. ↑ Wladimir Klitschko: Where Does He Rank All-time? - Latest Boxing News Today [online], www.boxing247.com, 3 sierpnia 2017 [dostęp 2024-12-21] (ang.).
  5. ↑ Top 10 Heavyweights Of All Time: Are The Klitschko Brothers All Time Greats? - Boxing News 24 [online], www.boxingnews24.com, 28 stycznia 2013 [dostęp 2024-12-21] (ang.).
  6. ↑ Nick Sutherland, The 10 greatest heavyweight boxers of the 21st century ranked after Dubois' win over Joshua [online], GiveMeSport, 22 września 2024 [dostęp 2024-12-21] (ang.).
  7. ↑ The Ring Magazine's Annual Ratings: Heavyweight--2000s - BoxRec [online], boxrec.com [dostęp 2024-12-22].
  8. ↑ The Ring Magazine's Annual Ratings: Heavyweight--2010s - BoxRec [online], boxrec.com [dostęp 2024-12-22].
  9. ↑ Successions – Transnational Boxing Rankings Board [online] [dostęp 2024-12-22] (ang.).
  10. ↑ Robert Czykiel, Sensacyjna decyzja Kliczki. Ukraiński pięściarz ogłosił zakończenie kariery [online], WP Sportowe Fakty, 3 sierpnia 2017 [dostęp 2024-12-22].
  11. ↑ Most days as a heavyweight boxing champion, „Guinness World Records” [dostęp 2024-12-17] [zarchiwizowane z adresu 2024-03-15] (ang.).
  12. ↑ Wladimir Klitschko is plotting a spectacular boxing comeback, and he wants to break an old heavyweight record. Business Insider Singapore. [dostęp 2021-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-11-10)].
  13. ↑ Władimir Kliczko wróci na ring? "Jeśli wojna się skończy...". [dostęp 2022-04-28].
  14. ↑ Fury 'mentally happy' to be in ring, eyes Klitschko-like reign [online], Reuters [dostęp 2021-02-08].
  15. ↑ Про відзначення державними нагородами України з нагоди Дня незалежності України [online], Офіційний вебпортал парламенту України [dostęp 2024-12-22] (ukr.).
  16. ↑ Nie żyje ojciec braci Kliczków [online], Przegląd Sportowy Onet [dostęp 2024-12-21].
  17. ↑ Zmarł ojciec braci Kliczko [online], www.rmf24.pl [dostęp 2024-12-21].
  18. ↑ Šťastné děti okupantů [online], Radiožurnál, 2011 [dostęp 2024-12-21] (cz.).
  19. ↑ Father of Klitschko brothers succumbs to cancer [online], ESPN.com, 14 lipca 2011 [dostęp 2024-12-21] (ang.).
  20. ↑ Władimir Kliczko obronił tytuł mistrza świata. wp.pl. (pol.).
  21. ↑ Telewizja Polska S.A, Doping, Gwardia i... asteroida. Dwie dekady Kliczków [online], sport.tvp.pl, 16 listopada 2016 [dostęp 2024-12-22].
  22. ↑ World Junior Champs1994 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2024-12-22].
  23. ↑ European Championships1996 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2024-12-22].
  24. ↑ Piotr Jagiełło, 40 lat minęło. Wzloty i upadki Władimira Kliczki [online], WP Sportowe Fakty, 25 marca 2016 [dostęp 2024-12-22].
  25. ↑ BoxRec: Login [online], boxrec.com [dostęp 2024-12-22].
  26. ↑ Wladimir Klitschko - BoxRec [online], boxrec.com [dostęp 2024-12-22].
  27. ↑ a b Wirtualna Polska Media, Władimir Kliczko w ringu. Najlepsze wygrane walki "Doktora Stalowy Młot", „sportowefakty.wp.pl”, 25 marca 2024 [dostęp 2024-12-23] [zarchiwizowane z adresu 2024-04-12] (pol.).
  28. ↑ Wladimir Klitschko vs. Fabian Meza - BoxRec [online], boxrec.com [dostęp 2024-12-23].
  29. ↑ MatthewLegros, Unsung 20th Century Fights: Wladimir Klitschko vs Ross Puritty [online], Bad Left Hook, 11 grudnia 2022 [dostęp 2024-12-23] (ang.).
  30. ↑ Boxing Encyclopedia. (ang.).
  31. ↑ Vitali Klitschko vs. Ross Puritty - BoxRec [online], boxrec.com [dostęp 2024-12-23].
  32. ↑ Dušan Uštević, Preminuo legendarni crnogorski bokser koji se borio s Kličkom, pa postao njegov veliki prijatelj [online], Telegraf.rs, 14 lipca 2022 [dostęp 2024-12-23] (serb.).
  33. ↑ Wladimir Klitschko vs. Joseph Chingangu - BoxRec [online], boxrec.com [dostęp 2024-12-23].
  34. ↑ Wladimir Klitschko vs. Axel Schulz - BoxRec [online], boxrec.com [dostęp 2024-12-23].
  35. ↑ MATCH: Wladimir Klitschko - Lajos Eros [online], fightfax.com [dostęp 2024-12-23] (ang.).
  36. ↑ 18/03/2000: Wladimir Klitschko vs Paea Wolfgramm [online], Heavyweight Heroes, 21 maja 2019 [dostęp 2024-12-23] (ang.).
  37. ↑ Wladimir Klitschko vs. David Bostice - BoxRec [online], boxrec.com [dostęp 2024-12-23].
  38. ↑ Wladimir Klitschko vs. Monte Barrett - BoxRec [online], boxrec.com [dostęp 2024-12-23].
  39. ↑ Byrd: Kliczko poddał się, bo wiedział, że go znokautuję [online], Przegląd Sportowy Onet [dostęp 2024-12-23].
  40. ↑ Vitali Klitschko vs. Chris Byrd - BoxRec [online], boxrec.com [dostęp 2024-12-23].
  41. ↑ BoxRec: Login [online], boxrec.com [dostęp 2024-12-23].
  42. ↑ Interns, Byrd wants respect; Klitschko revenge for brother in WBO title fight - Oct. 13, 2000 [online], Kyiv Post, 13 października 2000 [dostęp 2024-12-23].
  43. ↑ 14/10/2000: Chris Byrd (WBO) vs Wladimir Klitschko (I) [online], Heavyweight Heroes, 30 maja 2019 [dostęp 2024-12-23] (ang.).
  44. ↑ Chris Byrd vs. Wladimir Klitschko (1st meeting) - BoxRec [online], boxrec.com [dostęp 2024-12-23].
  45. ↑ Klitschko retains WBO title. BBC Sport. (ang.).
  46. ↑ Wladimir Klitschko vs. Derrick Jefferson - BoxRec [online], boxrec.com [dostęp 2024-12-23].
  47. ↑ Vladimir Klitschko vs Derrick Jefferson: Klitschko annihilates Jefferson [online], www.boxing247.com [dostęp 2024-12-23].
  48. ↑ Tom Vosicky: Klitschko vs Shufford: Klitschko stops Charles Shufford in 6. Boxing247. (ang.).
  49. ↑ Wladimir Klitschko vs. Charles Shufford - BoxRec [online], boxrec.com [dostęp 2024-12-23].
  50. ↑ Wladimir Klitschko vs. Francois Botha - BoxRec [online], boxrec.com [dostęp 2024-12-23].
  51. ↑ Tom Vosicky: Wlad is Bad!!!!!! Klitschko destroys Ray Mercer. Boxing247. (ang.).
  52. ↑ Wladimir Klitschko vs. Ray Mercer - BoxRec [online], boxrec.com [dostęp 2024-12-23].
  53. ↑ Wladimir Klitschko vs. Jameel McCline - BoxRec [online], boxrec.com [dostęp 2024-12-23].
  54. ↑ Klitschko is the real deal - Taipei Times [online], www.taipeitimes.com, 9 grudnia 2002 [dostęp 2024-12-23].
  55. ↑ Frank Gonzalez: The Year Of The Upsets. East Side Boxing. (ang.).
  56. ↑ Frank Lotierzo: Brewster KO’s Wladimir Klitschko. East Side Boxing. (ang.).
  57. ↑ Phillip Przybylo: Redemption Waits Another Day for Wlad Klitschko. East Side Boxing. (ang.).
  58. ↑ Klitschko too strong for Castillo. BBC Sport. (ang.).
  59. ↑ Frank Gonzalez Jr.: Peter/Klitschko: Vladimir Klitschko Shows His Quality. East Side Boxing. (ang.).
  60. ↑ Graham Houston: Wladimir Klitschko TKO7 Chris Byrd. Fightwriter.com. (ang.).
  61. ↑ Graham Houston: Wladimir Klitschko TKO7 Calvin Brock. Fightwriter.com. (ang.).
  62. ↑ Karl Freitag: Klitschko annihilates Austin!. Fightnews.com. (ang.).
  63. ↑ Wolfgang Schiffbauer: Revenge is sweet for Klitschko!. Fightnews.com. (ang.).
  64. ↑ Matt Richardson, Kurt Wolfheimer: Klitschko Defeats Ibragimov!. Fightnews.com. [dostęp 2008-03-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-02-28)]. (ang.).
  65. ↑ Bill Calogero: Wladimir Klitschko Wins But Still Lacks “Something”. Boxing247. (ang.).
  66. ↑ Alexey Potapov: Klitschko KOs Rahman!. Fightnews.com. [dostęp 2008-12-23]. (ang.).
  67. ↑ Karl Freitag: Klitschko defeats Haye. Fightnews.com, 2011-07-02. [dostęp 2011-07-03]. (ang.).
  68. ↑ Kliczko znokautował Mormecka. Ringpolska.pl. (pol.).
  69. ↑ Władimir Kliczko – Tony Thompson: ukraiński mistrz obronił cztery pasy – Onet Sport.
  70. ↑ Władimir Kliczko – Mariusz Wach oficjalnie 10 listopada. onet.pl, 2012-08-23. [dostęp 2012-08-23].
  71. ↑ Łatwa robota Kliczki i jego jubileuszowe zwycięstwo nad Pianetą. bokser.org. [dostęp 2013-06-28]. (pol.).
  72. ↑ Władimir Kliczko – Aleksandr Powietkin – Sport.
  73. ↑ Władimir Kliczko pokonał Pulewa i obronił pas IBF. wp.pl, 15 listopada 2014. [dostęp 2014-11-15]. (pol.).
  74. ↑ Ciężka przeprawa Kliczki z twardym Jenningsem. Bokser.org, 25 kwietnia 2015. [dostęp 2015-04-26]. (pol.).
  75. ↑ Decision. KlitschkoOfficial 2017-07-30. [dostęp 2017-08-03].
  76. ↑ Hayden Panettiere and Wladimir Klitschko's Relationship Timeline [online], People.com [dostęp 2024-12-22] (ang.).
  77. ↑ Olga Szarycka, Władimir Kliczko zaręczył się z piękną blondynką [online], styl.fm, 10 października 2013 [dostęp 2022-03-08] (pol.).
  78. ↑ Hayden Panettiere i Władimir Kliczko zostali rodzicami [online], Plejada, 15 grudnia 2014 [dostęp 2024-12-22].
  79. ↑ Hayden Panettiere and Wladimir Klitschko Welcome Baby Girl [online], Entertainment Tonight [dostęp 2024-12-17] (ang.).
  80. ↑ Hayden Panettiere Dating History – FamousFix [online], FamousFix.com [dostęp 2022-03-08].
  81. ↑ Amerykańska aktorka nie chce wychowywać dziecka. Kliczko zabrał je za granicę [online], Plejada, 19 lipca 2019 [dostęp 2024-12-22].
  82. ↑ Five facts about boxer Wladimir Klitschko, „BBC Newsround”, 3 sierpnia 2017 [dostęp 2024-12-17] (ang.).
  83. ↑ Panettiere on Euromaidan: I have a lot of respect for people who come out for what they believe in [online], Interfax-Ukraine [dostęp 2024-12-17] (ang.).
  84. ↑ ŁR PAP, Witalij Kliczko o ostatnich protestach w Kijowie: Sytuacja jak w czasie wojny [online], Newsweek, 21 stycznia 2014 [dostęp 2024-12-17].
  85. ↑ Krwawy Kijów [online], Rzeczpospolita [dostęp 2024-12-17].
  86. ↑ Vitali Klitschko sworn in as Kyiv mayor [online], Interfax-Ukraine [dostęp 2024-12-22] (ang.).
  87. ↑ Wladimir Klitschko joins the Kyiv Territorial Defense Brigade - photo [online], english.nv.ua [dostęp 2024-12-17] (ang.).
  88. ↑ Wojna na Ukrainie. Władimir Kliczko: Atak na Kijów możliwy "w każdej chwili" [online], Rzeczpospolita [dostęp 2024-12-17].
  89. ↑ Witalij Kliczko na "czarnej liście Putina". "Snajperzy są już w mieście" [online], Sport.pl, 1 marca 2022 [dostęp 2024-12-17].
  90. ↑ Радіо Свобода, «Росія руйнує життя мільйонів людей»: інтерв’ю із Віталієм і Володимиром Кличками, „Радіо Свобода”, 22 lutego 2023 [dostęp 2024-12-17] (ukr.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Mistrzowie olimpijscy w boksie – waga superciężka

1984–2012: ponad 91 kg

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wołodymyr_Kłyczko&oldid=75641787”