Przejdź do zawartości

Wikipedysta:Oszolomskii/Neonacjonalizm

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Neonacjonalizm[1][2][3], lub nowy nacjonalizm[4][5], to ideologia i ruch polityczny zbudowany na podstawowych cechach klasycznego nacjonalizmu[6]. Rozwinął się do swojej ostatecznej postaci poprzez zastosowanie elementów o reakcyjnym charakterze, powstałych jako reakcja na zmiany polityczne, gospodarcze i społeczno-kulturowe, które nastąpiły wraz z globalizacją podczas drugiej fali globalizacji w latach 80. XX wieku[7][8][9].

W swoich skrajnych formach neonacjonalizm jest związany z kilkoma stanowiskami, takimi jak prawicowy populizm[10], antyglobalizacja[11], natywizm[10], protekcjonizm[12], sprzeciw wobec imigracji[2], Islamofobia w krajach nie będących muzułmańskimi większościami, a także Eurosceptycyzm, jeśli dotyczy. Wraz z globalizacją i ideą jednego narodu, neonacjonaliści dostrzegają problemy z identyfikacją i zagrożonymi tożsamościami[13]. Wzywają do ochrony dziedzictwa symbolicznego, jakim jest sztuka i tradycje ludowe, co jest również wspólne dla kulturowego nacjonalizmu.[14]

Do szczególnie znamiennych przejawów nowego nacjonalizmu należy zaliczyć głosowanie za Brexitem w Referendum w sprawie członkostwa Wielkiej Brytanii w Unii Europejskiej w 2016 roku oraz wybór Donalda Trumpa na prezydenta Stanów Zjednoczonych w wyborach 2016 roku[15][16][17]. Kilku neonacjonalistycznych polityków doszło do władzy lub silnie prowadziło w latach 2010-2019, w tym Marine Le Pen we Francji[18], oraz Jair Bolsonaro w Brazylii[19].

Początki

[edytuj | edytuj kod]

Neonacjonalizm jest uważany za zjawisko pan-zachodnioeuropejskie. Ma swoje korzenie w okresie post-zimnowojennym i zmianach, jakie trzecia faza globalizacji przyniosła państwom Europy Zachodniej. Integracja i rozszerzenie UE spowodowały szereg zmian gospodarczych, społecznych i politycznych, wywołujących niepewność na poziomie indywidualnym i zbiorowym[20][21].Upodmiotowienie Unii Europejskiej poprzez rozszerzenie jej członków i referendum w sprawie Konstytucji Europejskiej stworzyły ideę ponadnarodowego quasi-państwa[22] oraz globalny naród w liberalnej demokracji jako jedyna ideologia polityczna, która rządzi tym ponadnarodowym państwem. Po odrzuceniu referendum w sprawie Traktatu ustanawiającego Konstytucję dla Europy, delegowanie suwerenności narodowej Unii Europejskiej było postrzegane przez neonacjonalistów jako akt strategiczny, mający na celu akumulację władzy podważającej suwerenność narodową państw i ich prawa do samostanowienia.

Czynniki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Dramatyczne wydarzenia, które naznaczyły świat islamski w latach 80., takie jak Rewolucja Irańska, zabójstwo Anwara Sadata i śmierć prezydenta Pakistanu, który zapoczątkował wzmożoną imigrację do państw Europy Zachodniej[23]. Problemy, jakie napotkali imigranci w związku z ich przybyciem, zakwaterowaniem i integracją w społeczeństwie krajowym państwa przyjmującego, zmotywowały do restrukturyzacji programu politycznego i dostosowania polityki do różnorodności imigrantów. Włączenie "obcych zasad" obok tradycyjnych elementów stanowiących o charakterze państwa przyjmującego jako kryteriów polityki doprowadziło do poczucia zagrożenia, jakie odczuwali neonacjonaliści. Proces ten został ujęty w ramy jako "Islamizacja" i stał się czynnikiem wyjaśniającym specyficzne obronne zachowania zbiorowe[24].

Konflikty i przemoc, które nastąpiły po destabilizacji politycznej w niektórych państwach islamskich, doprowadziły do skategoryzowania islamu jako mającego antydemokratyczny i antymodernistyczny charakter, sprzeczny z zachodnią demokracją liberalną. Po zamachach z 11 września taki obraz islamu stał się dominujący. Poczucie "Islamskiego Zagrożenia" dla nowoczesnych społeczeństw i ich kultury, które rozprzestrzeniło się w krajach Europy Zachodniej, spowodowało wzrost świadomości i dumy narodowej w zakresie kultury i folkloru oraz potrzebę ochrony narodowej tożsamości kulturowej[25][26].

Korzenie w nacjonalizmie

[edytuj | edytuj kod]

Neonacjonalizm jest następcą klasycznego nacjonalizmu. Zarówno nacjonaliści jak i neonacjonaliści postrzegają naród jako jedną rodzinę, ale różnią się kryteriami przynależności. Nacjonaliści postrzegają państwo i naród jako rodzinę, której członkowie są ze sobą nierozerwalnie związani w oparciu o etniczną, rasową, genetyczną, religijną lub kulturową homogeniczność jako kryteria przynależności[27] Natomiast neonacjonaliści za główny czynnik przyznawania członkostwa w rodzinie narodowej przyjmują historyczną asocjację, co czyni ją inkluzywną i zasadniczo różni się od swoich poprzedników pod względem inkluzywności[28].

Przegląd i charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Pisząc dla Politico, Michael Hirsh opisał nowy nacjonalizm jako "gorzkie populistyczne odrzucenie status quo, które globalne elity narzuciły systemowi międzynarodowemu od czasu zakończenia Zimnej Wojny, a które wyborcy o niższych dochodach uznali - co zrozumiałe - za niesprawiedliwe."[4][5] Michael Brendan Dougherty napisał w The Week, że nowy nacjonalizm jest "szeroką natywistyczną rewoltą" przeciwko post-zimnowojennej polityce od dawna "charakteryzującej się ortodoksją wolnego handlu, pielęgnowaniem gospodarki usługowej, neoliberalnymi ustaleniami handlowymi i zliberalizowaną polityką imigracyjną."[29] Profesor nauk politycznych Eirikur Bergmann definiuje nowy nacjonalizm jako specyficzny rodzaj natywistycznego populizmu[3].

The Economist napisał w listopadzie 2016 roku, że „nowi nacjonaliści kierują się obietnicami zamknięcia granic i przywrócenia społeczeństw do dawnej jednorodności”[30]. Clarence Page napisał w Las Vegas Sun, że "nowy neo-trybalny nacjonalizm zagotował się w europejskiej polityce i w mniejszym stopniu w Stanach Zjednoczonych od czasu globalnego krachu gospodarczego z 2008 roku"[31] W The Week Ryan Cooper i badacze z Centre for Economic Policy Research[32] powiązali prawicowy populizm XXI wieku z Wielką Recesją[33]. Według teoretyka polityki z Harvardu, Yaschy Mounk, „stagnacja gospodarcza wśród białych z niższej i średniej klasy [była] głównym motorem wzrostu nacjonalizmu na całym świecie”[34]. Według religioznawcy Marka L. Movesiana, nowy nacjonalizm "ustawia państwo narodowe przeciwko ponadnarodowym, liberalnym reżimom, takim jak UE czy NAFTA, a lokalne zwyczaje i tradycje, w tym religijne, przeciwko obcym, zewnętrznym trendom."[35]

David Brog i Yoram Hazony napisali w National Review, że niektórzy konserwatyści postrzegają nowy nacjonalizm związany z Brexitem, Rodrigo Duterte i Donaldem Trumpem jako zdradę konserwatywnej ideologii, podczas gdy postrzegają go jako „powrót”[36]. Według konserwatywnego komentatora Jonaha Goldberga nacjonalizm związany z Trumpem to „naprawdę niewiele więcej niż nazwa marki ogólnej polityki tożsamości białych."[5]

Pisząc dla The Week, Damon Linker nazwał ideę neonacjonalizmu będącego rasizmem "nonsensem" i stwierdził, że "tendencja postępowców do opisywania go jako nic innego jak 'rasizm, islamofobia i ksenofobia' - to chęć delegitymizacji wszelkich partykularnych przywiązań lub form solidarności, czy to narodowych, językowych, religijnych, terytorialnych, czy etnicznych."[37]

Jeśli chodzi o nowy nacjonalizm, The Economist powiedział, że "Pan Trump musi zdać sobie sprawę, że jego polityka rozwinie się w kontekście zazdrosnego nacjonalizmu innych krajów" i nazwał sam nacjonalizm "śliskim pojęciem", które jest "łatwe do manipulowania". Wielokrotnie też przeciwstawiali nacjonalizm etniczny i nacjonalizm obywatelski oraz sugerowali, że nowy nacjonalizm może stać się "gniewny" i trudny do kontrolowania, podając jako przykład nacjonalizm chiński[38].

Powiązani politycy, partie polityczne i wydarzenia

[edytuj | edytuj kod]

Brazylia

[edytuj | edytuj kod]

prezydent Brazylii Jair Bolsonaro z krajowej Partii Społeczno-Liberalnej został określony jako czołowy nowy nacjonalista[39]. Na ideologię i politykę Bolsonaro duży wpływ miał jego doradca, nacjonalistyczny myśliciel Olavo de Carvalho[40][41].

Chiny

[edytuj | edytuj kod]

Koncepcja "Chińskiego Snu” sekretarza generalnego Komunistycznej Partii Chin Xi Jinpinga została opisana jako wyraz nowego nacjonalizmu[42]. Jego forma nacjonalizmu podkreśla dumę z historycznej cywilizacji chińskiej, przyjmując nauki Konfucjusza i innych starożytnych chińskich mędrców, a tym samym odrzucając antykonfucjuszową kampanię przewodniczącego Partii Mao Zedonga[43].

Egipt

[edytuj | edytuj kod]

prezydent Egiptu Abd al-Fattah as-Sisi (objął urząd w 2014 roku), został określony jako nowy nacjonalista[44][45].

Węgry

[edytuj | edytuj kod]

premier Węgier Viktor Orbán (objął urząd w 2010 roku), przywódca rządzącej partii Fidesz, został określony jako nowy nacjonalista[46].

Indie

[edytuj | edytuj kod]

premier Indii Narendra Modi (objął urząd w 2014 roku) i jego Indyjska Partia Ludowa (BJP) zostali określeni jako neonacjonaliści[44]. Modi jest członkiem Rashtriya Swayamsevak Sangh (RSS), prawicowej organizacji paramilitarnej[47] organisation aligned with the BJP, o którym mówi się również, że jest zwolennikiem ideologii neonacjonalistycznej[48]. Nacjonalistyczne kampanie Modiego były kierowane przez stratega BJP Amita Shaha, który obecnie pełni funkcję ministra spraw wewnętrznych Indii (objął urząd w 2019 roku) i był toutowany jako potencjalny następca Modiego na stanowisku premiera[49].

Yogi Adityanath, główny minister indyjskiego stanu Uttar Pradesh (objął urząd w 2017 roku), również został określony jako neonacjonalista[50] Typowany jest również na przyszłego premiera kraju[51].

Izrael

[edytuj | edytuj kod]

premier Izraela Benjamin Netanjahu (obejmował urząd w latach 2009-2021), przywódca partii Likud, określany jest zarówno jako propagujący nowy nacjonalizm[52], oraz jako prowadzenie polityki zagranicznej bliskich powiązań z innymi nowymi przywódcami nacjonalistycznymi, w tym Trumpem, Orbánem, Salvinim, Putinem, Modim, Bolsonaro, Duterte i Sisi[53][54][55][56][57].

W 2019 roku Netanjahu zawarł sojusz polityczny z ultranacjonalistyczną Unią Partii Prawicowych[58].

Włochy

[edytuj | edytuj kod]

premier Włoch Giuseppe Conte (objął urząd w 2018 roku), szef populistycznej koalicji Rząd Zmian[59], a w szczególności były wicepremier i minister spraw wewnętrznych oraz przywódca Ligi Matteo Salvini (2018-2019), byli często określani jako nowi nacjonaliści[60][61][62] W czasie sprawowania urzędu Salvini był określany przez niektóre media jako najpotężniejszy polityk w kraju i "de facto premier"[63][64][65].

Giorgia Meloni, przywódca Braci Włoch, partii, która wspierała rząd w poszczególnych przypadkach[66],została również określona jako nowa nacjonalistka[67][68].

W sierpniu 2019 roku Salvini złożył wniosek o wotum nieufności wobec rządu koalicyjnego, prosząc o nowe wybory, aby przejąć "pełnię władzy"[69], ale Conte utworzył nowy rząd między Ruchem Pięciu Gwiazd (M5S) a Partią Demokratyczną (PD)[70]. Na czele nowego gabinetu Conte stonował swoją neonacjonalistyczną retorykę[71].

Japonia

[edytuj | edytuj kod]

63. premier Shinzō Abe (obejmujący urząd w latach 2012-2020), członek prawicowej organizacji Nippon Kaigi, promuje idee nowego nacjonalizmu, podobnie jak Liberalno-Demokratyczna Partia Japonii, której przewodzi[72].

Meksyk

[edytuj | edytuj kod]

prezydent Meksyku Andrés Manuel López Obrador (objął urząd w 2018 roku) został opisany jako neonacjonalista i często nazywany przez media „meksykańskim Donaldem Trumpem”[73][74].

Pakistan

[edytuj | edytuj kod]

Były premier Pakistanu Imran Khan (2018-2022), przywódca rządzącego wówczas Pakistan Tehreek-e-Insaf (Pakistańskiego Ruchu na rzecz Sprawiedliwości) został porównany do Donalda Trumpa i określony jako neonacjonalistyczny populista za jego kadencji[75].

Filipiny

[edytuj | edytuj kod]

Filipiński prezydent Rodrigo Duterte (objął urząd w 2016 roku) został określony jako nowy nacjonalista[76]. Jego partia PDP-Laban przyjęła nacjonalizm filipiński jako platformę[76]. Kraj ten ma też politycznie opinię "skrajnie prawicowego"[76]. Oczekuje się, że Bongbong Marcos, wybrany w 2022 roku, będzie rządził w ciągłości z Duterte[77].

Polska

[edytuj | edytuj kod]

Partia Konfederacja to główna partia polityczna w Polsce, która promuje Nowy Nacjonalizm, a zwłaszcza Ruch Narodowy. Istnieje również neofaszystowska i narodowo-radykalna Narodowe Odrodzenie Polski, która promuje ostro antyglobalistyczny, antyimigrancki i antyliberalny program.

Rosja

[edytuj | edytuj kod]

prezydent Rosji Władimir Putin (drugi prezydent Rosji w latach 2000-2008 i czwarty prezydent Rosji od 2012 roku) został nazwany nowym nacjonalistą[15]. Putin został określony przez Hirsha jako "zwiastun tego nowego globalnego nacjonalizmu"[4]. Charles Clover, szef moskiewskiego biura Financial Times w latach 2008-2013, napisał w 2016 roku książkę zatytułowaną Black Wind, White Snow: The Rise of Russia's New Nationalism (Powstanie nowego nacjonalizmu w Rosji)[78]. Szczególnie rosyjski myśliciel nacjonalistyczny Aleksandr Dugin miał wpływ na Kreml, służąc jako doradca kluczowych członków rządzącej partii Jedna Rosja, w tym obecnego dyrektora SWR Siergieja Naryszkina[79].

Rosja została oskarżona o wspieranie nowych ruchów nacjonalistycznych w świecie zachodnim[80].

Arabia Saudyjska

[edytuj | edytuj kod]

Książę Koronny Arabii Saudyjskiej, Muhammad bin Salman (objął urząd w 2017 roku), został opisany przez Kristin Diwan z Instytutu Państw Zatoki Arabskiej jako przywiązany do „silnego nowego nacjonalizmu”[81].Nowy saudyjski nacjonalizm" został wykorzystany do zwiększenia poparcia dla polityki gospodarczej i zagranicznej królestwa i stanowi odejście od wcześniejszego uzależnienia królestwa od religii jako podstawy legitymizacji[82]. Wiele działań tego kraju w polityce zagranicznej od 2017 roku, takich jak blokada Kataru i spór dyplomatyczny z Kanadą, zostało opisanych jako motywowane tym nacjonalizmem[83]. Na politykę administracji Mohammada bin Salmana duży wpływ ma jego doradca Saud al-Qahtani, który został opisany jako "nacjonalistyczny ideolog" i którego rola została porównana do tej, którą wcześniej pełnił Steve Bannon[84][85].

Turcja

[edytuj | edytuj kod]

W 2014 roku Mustafa Akyol pisał o nowej "marce tureckiego neonacjonalizmu" promowanej przez Partię Sprawiedliwości i Rozwoju (AKP), rządzącą krajem, której przywódcą jest prezydent Recep Tayyip Erdoğan (objął urząd w 2014 roku)[86][15]. Turecki "nowy nacjonalizm" zastępuje świecki charakter tradycyjnych form tureckiego nacjonalizmu tożsamością "asertywnie muzułmańską"[87].

Devlet Bahçeli, przywódca Partii Ruchu Nacjonalistycznego (MHP), został opisany jako twórca "nowego frontu nacjonalistycznego" poprzez utworzenie Sojuszu Ludowego z AKP Erdoğana w 2018 roku[88] MHP jest powiązana z paramilitarną organizacją Szare Wilki, której poparcie wyraził również Erdoğan[89]

Zjednoczone Emiraty Arabskie

[edytuj | edytuj kod]

Zjednoczone Emiraty Arabskie, pod przywództwem Księcia Koronnego Abu Dhabi Mohammeda bin Zayeda (objął urząd w 2004 roku), zostały opisane jako propagujące "nowy arabski nacjonalizm", który zastępuje starszą, lewicową formę arabskiej ideologii nacjonalistycznej bardziej konserwatywną formą, poprzez silne wsparcie dla powstania odpowiednich nowych przywódców Egiptu i Arabii Saudyjskiej, Abdel Fattah el-Sisi i księcia Mohammada bin Salmana, jako środek przeciwdziałania wpływom irańskim i tureckim w państwach arabskich.[potrzebny przypis]

Wielka Brytania

[edytuj | edytuj kod]

Referendum z 23 czerwca 2016 roku w Wielkiej Brytanii w sprawie opuszczenia Unii Europejskiej ("Brexit") zostało określone jako kamień milowy neonacjonalizmu[90][91]. Owen Matthews zauważył podobieństwa w motywach poparcia dla ruchu Brexit i Donalda Trumpa w Stanach Zjednoczonych. Napisał w Newsweeku, że zwolenników obu motywuje "tęsknota za kontrolą imigracji, odwróceniem globalizacji i przywróceniem narodowej wielkości poprzez odcięcie się od szerokiego, groźnego świata"[92].

Matt O'Brien pisał o Brexicie jako "najbardziej szokującym sukcesie nowego nacjonalizmu ogarniającego świat zachodni"[93]. przywódcy kampanii na rzecz Brexitu, tacy jak Nigel Farage, były przywódca eurosceptycznej Partii Niepodległości Zjednoczonego Królestwa (obecnie Reform UK); burmistrz Londynu (obecnie premier i przywódca Partii Konserwatywnej) Boris Johnson; współkonsekrator Vote Leave Michael Gove; były sekretarz ds. Brexitu David Davis; oraz przewodniczący European Research Group Jacob Rees-Mogg, zostali nazwani "nowymi nacjonalistami"[4][94][95].

Stany Zjednoczone Ameryki

[edytuj | edytuj kod]

Dojście Donalda Trumpa do kandydatury republikańskiej było szeroko opisywane jako oznaka rosnącego nowego nacjonalizmu w Stanach Zjednoczonych[4][5]. Artykuł redakcyjny Chicago Sun-Times w dniu inauguracji Donalda Trumpa nazwał go "naszym nowym nacjonalistycznym prezydentem"[96]. Mianowanie Steve'a Bannona, szefa Breitbart News (później współzałożyciela The Movement), na głównego stratega Białego Domu, zostało opisane przez jednego z analityków jako wzbudzenie "nowego porządku świata, napędzanego przez patriotyzm i zaciekłą potrzebę dbania o swoich, neonacjonalizm, który bez końca oczernia muzułmanów i dąży do cofnięcia czasu w kwestii wolnego handlu i globalizacji, świat, w którym siła militarna liczy się o wiele bardziej niż dyplomacja i kompromis"[97].

W następstwie wyboru Trumpa senator USA Marco Rubio wezwał Partię Republikańską do przyjęcia "nowego nacjonalizmu", by przeciwstawić się "elitaryzmowi ekonomicznemu, który zastąpił przywiązanie do godności pracy ślepą wiarą w rynki finansowe i który postrzega Amerykę po prostu jako gospodarkę, a nie naród"[98].

Ludzie

[edytuj | edytuj kod]

Wszyscy następujący politycy zostali w jakiś sposób określeni jako neonacjonaliści:

Afryka

[edytuj | edytuj kod]

Ameryka Północna i Południowa

[edytuj | edytuj kod]

Azja i Pacyfik

[edytuj | edytuj kod]

Europa

[edytuj | edytuj kod]

Środkowy Wschód

[edytuj | edytuj kod]

Partie polityczne

[edytuj | edytuj kod]

Wszystkie poniższe partie zostały w jakiś sposób opisane jako partie neonacjonalistyczne:

Afryka

[edytuj | edytuj kod]

Ameryki

[edytuj | edytuj kod]

Azja i Pacyfik

[edytuj | edytuj kod]

Europa

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Bret Stephens, Trump's Neo-Nationalists [online], The Wall Street Journal, 2016.
  2. ↑ a b Maureen A. Eger, Sarah Valdez, Neo-nationalism in Western Europe, „European Sociological Review”, 1, 31, 2014, s. 115–130, DOI: 10.1093/esr/jcu087.
  3. ↑ a b Eirikur Bergmann, Neo-Nationalism: The Rise of Nativist Populism, Palgrave Macmillan, 2020, ISBN 978-3-030-41772-7.
  4. ↑ a b c d e f Michael Hirsh, Why the New Nationalists Are Taking Over [online], 2016.
  5. ↑ a b c d Jonah Goldberg, 'New nationalism' amounts to generic white identity politics [online], Newsday, 2016.
  6. ↑ Marcus Banks, Ethnicity : anthropological constructions, London: Routledge, 1996, ISBN 0-203-41793-3, OCLC 229923551.
  7. ↑ J. Holston, A. Appadurai, Cities and Citizenship, „Public Culture”, 2, 8, 1996, s. 187–204, DOI: 10.1215/08992363-8-2-187, ISSN 0899-2363.
  8. ↑ Beck, Ulrich. Sopp, Peter., Individualisierung und Integration : Neue Konfliktlinien und neuer Integrationsmodus, Leske + Budrich, 1997, ISBN 3-8100-1848-1, OCLC 472507579.
  9. ↑ U. Hannerz, Transactional connections : culture, people, places, Routledge, 1996, ISBN 0-415-14309-8, OCLC 849306953.
  10. ↑ a b Tony Barber, A renewed nationalism is stalking Europe [online], Financial Times, 2016.
  11. ↑ Bruce Stokes, Analysis: Europe's far-right anger is moving mainstream [online], Chicago Tribune, 2016.
  12. ↑ Colin Crouch, Alex Sakalis, Rosemary Bechler, Educating for democracy, openDemocracy, 2016.
  13. ↑ Sharon. Macdonald, Inside European identities : ethnography in Western Europe, Berg, 1993, ISBN 0-85496-723-0, OCLC 25831986.
  14. ↑ John Hutchinson, Cultural Nationalism, „Oxford Handbooks Online”, 2013, DOI: 10.1093/oxfordhb/9780199209194.013.0005.
  15. ↑ a b c Trump's world: The new nationalism, „The Economist”, 2016.
  16. ↑ Avinash Persaud, Brexit, Trump and the new nationalism are harbingers of a return to the 1930s, London School of Economics, 2016.
  17. ↑ Douglas Rushkoff, The New Nationalism Of Brexit And Trump Is A Product Of The Digital Age [online], Fast Company, 2016.
  18. ↑ Mohamad Zreik, Marine Le Pen's Nationalist Ideology and the Rise of Right-Wing Parties in Europe [online], 14 sierpnia 2019 [dostęp 2021-05-24].
  19. ↑ Chris Stevenson, Some cheer, some feel fear in Brazil as far-right president Jair Bolsonaro is sworn in [online], 2019 [dostęp 2021-05-24].
  20. ↑ Maryon. McDonald, "We are not French!" : language, culture, and identity in Brittany, Routledge, 1989, ISBN 0-415-00632-5, OCLC 19922545.
  21. ↑ Gertraud. Seiser, On the importance of being the last one : iheritance and marriage in an Austrian peasant community, OCLC 610993126.
  22. ↑ DeBardeleben, Joan 1950- Hurrelmann, Achim 1974-, Transnational Europe : promise, paradox, limits, Palgrave Macmillan, 2011, ISBN 978-0-230-30637-0, OCLC 903291338.
  23. ↑ Indra de Soysa and Ragnhild Nordås, Replication data for: Islam's Bloody Innards?, Indra de Soysa and Ragnhild Nordås, 2007, OCLC 729701975.
  24. ↑ Jan Rath, Thijl Sunier, Astrid Meyer, Der Islam in den Niederlanden: Zur Bedeutung islamischer Institutionen in einer entsäulten Gesellschaft, Fundamentalismusverdacht, VS Verlag für Sozialwissenschaften, 1999, s. 74–84, DOI: 10.1007/978-3-663-10116-1_5, ISBN 978-3-8100-2500-5.
  25. ↑ Carlo van. Praag, Multicultureel drama voor uitverkochte zaal : op zoek naar de genzen van multicultureel Nederland, 2000, OCLC 775376190.
  26. ↑ Huinder i inni, De multiculturele illusie, FORUM, 2000, ISBN 90-5714-069-1, OCLC 67730422.
  27. ↑ Michael. Walzer, Spheres of justice : a defence of pluralism and equality, Blackwell, 1993, ISBN 0-631-14063-8, OCLC 439795521.
  28. ↑ Lien Warmenbol, Gingrich, Andre, and Marcus Banks (eds.): Neo-Nationalism in Europe and Beyond, „Anthropos”, 2, 103, 2008, s. 593–594, DOI: 10.5771/0257-9774-2008-2-593, ISSN 0257-9774.
  29. ↑ Michael Brendan Dougherty, A new nationalism is rising. Don't let Donald Trump destroy it. [online], The Week, 2016.
  30. ↑ League of nationalists, „The Economist”, 2016.
  31. ↑ Clarence Page, Could Brexit foreshadow a victory by Trump? [online], Las Vegas Sun, 2016.
  32. ↑ The political aftermath of financial crises: Going to extremes [online], 2015.
  33. ↑ Ryan Cooper, The Great Recession clearly gave rise to right-wing populism [online], The Week, 2017.
  34. ↑ Scott Detrow, From 'Brexit' To Trump, Nationalist Movements Gain Momentum Around World [online], 2016.
  35. ↑ a b Mark L. Movesian, The New Nationalism, Online Library of Law and Liberty, 2016.; cited in Gene Veith, The triumphs of nationalism, Patheos, 2016.
  36. ↑ David Brog, Yoram Hazony, The Nationalist Spirit of 2016: A Conservative Spring [online], National Review, 2016.
  37. ↑ Liberals keep denigrating the new nationalism as racist. This is nonsense. [online], 2016.
  38. ↑ The new nationalism [online].
  39. ↑ La nouvelle Internationale planétaire des nationalistes [online], 2017.
  40. ↑ a b Nancy Cook, Right-wing movements merge as Bolsonaro visits Trump [online], Politico, 2019.
  41. ↑ Dom Phillips, 'Same rhetoric': Bolsonaro's US visit to showcase populist alliance with Trump [online], The Guardian.
  42. ↑ Zheng Wang, The New Nationalism: 'Make My Country Great Again' [online], The Diplomat, 2016.
  43. ↑ Xi Jinping Thought Explained: A New Ideology for a New Era [online], New York Times, 2018.
  44. ↑ a b League of nationalists [online].
  45. ↑ Army chief Sisi, Egypt's new nationalist icon - Middle East Institute [online].
  46. ↑ Melik Kaylan, Merkel And Former Communists Versus Orban And The New Nationalists [online], Forbes, 2016.
  47. ↑ John McLeod, The history of India, Greenwood Publishing Group, 2002, s. 209–, ISBN 978-0-313-31459-9.
  48. ↑ The RSS and BJP's blueprint of a new nationalism for 2019 [online].
  49. ↑ The Man Stoking Nationalism in India Could Succeed Modi One Day [online], Bloomberg, 2019.
  50. ↑ Ramachandra Guha, Patriotism Vs Jingoism [online], Outlook, 2018.
  51. ↑ Ellen Barry, Suhasini Raj, Firebrand Hindu Cleric Ascends India's Political Ladder, The New York Times, 12 lipca 2017, ISSN 0362-4331 [dostęp 2021-08-27].
  52. ↑ The unraveling of Israeli democracy [online], Times of Israel, 2015.
  53. ↑ Nationalists of the World, Unite! [online], Foreign Policy, 2018.
  54. ↑ Is Netanyahu making deals with the devil? [online], Jewish News Syndicate, 2019.
  55. ↑ New world disorder: Trump's nationalist axis has upended global politics [online], Middle East Eye, 2018.
  56. ↑ Netanyahu's Negotiating With Neo-Fascists for a 'Consensus View' of the Holocaust [online], The Daily Beast, 2018.
  57. ↑ Bibi Was Right [online], The Atlantic, 2018.
  58. ↑ Top Posts for Merging With Kahanists: Netanyahu, Far-right Party Reach Deal [online], Haaretz, 2018.
  59. ↑ Market turmoil hits Conte's road to Rome [online], Financial Times, 2018.
  60. ↑ Salvini tra Russia, nazionalismo e fascismo padano, Huff Post, 2014.
  61. ↑ Blog - Salvini con Casapound: ma la nuova Lega nazionalista aspira davvero a governare? - Il Fatto Quotidiano [online], 2015.
  62. ↑ La svolta a destra di Salvini. Errori e contraddizioni del programma economico della nuova Lega [online].
  63. ↑ James Politi, Combative Salvini Seizes Control of Italy's Political Agenda, „Financial Times”, 2018.
  64. ↑ How Matteo Salvini is Dominating Italian Politics, The Economist, 2018.
  65. ↑ Lorenzo Tondo, Stephanie Kirchgaessner, Matteo Salvini backed by politician 'with links to mafia' [online], 2018.
  66. ↑ "Meloni: «Astensione sulla fiducia, ma voteremo i provvedimenti buoni»".
  67. ↑ Wolfram Nordsieck, Parties and Elections in Europe – Italy [online], 2013.
  68. ↑ Isla Binnie, Leading lady of Italy's right campaigns for a baby boom, „Reuters”, 2018.
  69. ↑ Silvia Sciorilli Borrelli, Matteo Salvini calls confidence vote in Italian PM [online], POLITICO, 2019.
  70. ↑ Consultazioni, Mattarella convoca Conte per giovedì mattina: il premier al Colle alle 09:30 [online].
  71. ↑ Juncker loda la metamorfosi di Conte e la rivendica: "È come con Tsipras" [online], 2019.
  72. ↑ Simon Tisdall, Is Shinzo Abe's 'new nationalism' a throwback to Japanese imperialism?, „The Guardian”, 2013.
  73. ↑ a b Andrés Martinez, Andrés Manuel López Obrador and Trump Make an Odd Pair [online], The Atlantic, 2018.
  74. ↑ James R. Jones, Mexico's new president is a nationalist, but he's not anti-American, „The Washington Post”, 2018.
  75. ↑ Nic Robertson, Imran Khan: Pakistan's Trump? [online], 2018.
  76. ↑ a b c How Neo-Nationalism Went Global [online], U.S. News & World Report, 2018.
  77. ↑ Sui-Lee Wee, After 36 years, a Marcos is again on the path to power., The New York Times, 9 maja 2022, ISSN 0362-4331 [dostęp 2022-05-09].
  78. ↑ Charles Clover, Black Wind, White Snow: The Rise of Russia's New Nationalism, Yale University Press, 2016, ISBN 978-0-300-12070-7.
  79. ↑ Aleksandr Dugin Wants to See a Return to Russian Imperialism [online], Vice Media, 2018.
  80. ↑ James Kirchick, Russia's plot against the West [online], Politico, 2017.
  81. ↑ Lebanon the next battlefield as Saudis escalate bitter struggle with Iran [online], Sydney Morning Herald, 2017.
  82. ↑ Saudi Royals Turn to Flag Waving and Fireworks to Marshal Support [online], Wall Street Journal, 2018.
  83. ↑ Saudi Arabia picks a pointless fight with Canada, „The Economist”, 2018.
  84. ↑ Spotlight: Inside the stricken court of crown prince Mohammed Bin Salman [online], GQ, 2018.
  85. ↑ Saudi 'Mr. Hashtag' becomes fall guy in Khashoggi case, but is he really down? [online], France 24, 2018.
  86. ↑ Mustafa Akyol, AKP pushes its own brand of Turkish neonationalism [online], 2014.
  87. ↑ Is Turkey Experiencing a New Nationalism? [online], Center for American Progress, 2018.
  88. ↑ Turkey: Toward a third 'Nationalist Front' government [online].
  89. ↑ Tom Stevenson, 'Our bodies are Turkish, our souls Islamic!' The rise of Turkey's ultra-nationalists [online], Middle East Eye, 2018.
  90. ↑ Simon Toubeau, Brexit: Europe's new nationalism is here to stay [online], The Sydney Morning Herald, 2016.
  91. ↑ Fahmida Khatun, Brexit: Rise of neo-nationalism and protectionism? [online], The Daily Star, 2016.
  92. ↑ Owen Matthews, Beyond Brexit: Europe's Populist Backlash Against Immigration and Globalization [online], Newsweek, 2016.
  93. ↑ Matt O'Brien, The world's losers are revolting, and Brexit is only the beginning, „The Washington Post”, 2016.
  94. ↑ Naveed Ahmad, Brexit: a call for xenophobia and neo-nationalism [online], The Express Tribune, 2016.
  95. ↑ Philip Collins, Britain's new Gaullists [online], Prospect, 2017.
  96. ↑ Editorial: Our new nationalist president [online], Chicago Sun-Times, 2017.
  97. ↑ Bill Law, First we take the White House: The rise and rise of Steve Bannon [online], 2016.
  98. ↑ Rubio Goes Nationalist [online], The Weekly Standard, 2018.
  99. ↑ Liberal democracy has failed in Nigeria [online] [dostęp 2020-06-12].
  100. ↑ Hamid Chabat: from union activist to leader of Morocco's Istiqlal [online], The North Africa Post, 2012.
  101. ↑ NIGERIA Buhari returns from sick leave to raging battles on economic policy - Blog Post - Africa Confidential [online].
  102. ↑ White Nationalism Moves into South African Mainstream Politics | Voice of America - English [online].
  103. ↑ The Turn of the Fascist Szablon:Webarchive, Jane Duncan, SACSIS (2011).
  104. ↑ Imraan Baccus,"Is fascism rearing its ugly head in SA?" Szablon:Webarchive, City Press (2013).
  105. ↑ Herman Mashaba is South Africa's Donald Trump – Nehanda Radio [online], 2017.
  106. ↑ John Magufuli - Tanzania's 'Bulldozer' president in profile [online], BBC News, 2019.
  107. ↑ Paulos Tesfagiorgis, The Cruel Fate of Nationalism and Nationalists in Eritrea [online], 2020.
  108. ↑ La nouvelle Internationale planétaire des nationalistes [online], Slate.fr, 2017.
  109. ↑ Laurence Blair, Paraguay election: Mario Abdo Benítez victory recalls brutal dictatorship [online], 2018.
  110. ↑ Elecciones en Bolivia: Chi Hyun Chung, el Bolsonaro boliviano que busca destronar a Evo Morales [online], 2019.
  111. ↑ Boris Miranda, Evo Morales renuncia a la presidencia de Bolivia: Luis Fernando Camacho, el "Bolsonaro boliviano" que protagonizó las protestas que forzaron la dimisión del líder indígena [online], 2019.
  112. ↑ Jacquelyn Kovarik, Bolivia's Anti-Indigenous Backlash Is Growing, The Nation, 2019.
  113. ↑ A 'Mad Max' Candidate Offers a Far-Right Jolt to the Canadian Election [online], New York Times, 2019.
  114. ↑ Melissa Vida, El Salvador's Trump Takes Office [online], Foreignpolicy.com, 2019.
  115. ↑ Paraguay elects controversial president Horacio Cartes [online].
  116. ↑ Chile president-elect reveals hardline cabinet with ties to Pinochet [online], The Guardian.
  117. ↑ Honduran President Begins Second Term amid Scandal, Unrest [online], Geopolitical Monitor, 2018.
  118. ↑ José Antonio Kast lanza su movimiento Acción Republicana "para despertar a la gran mayoría silenciosa" [online], 2018.
  119. ↑ Midway through their mandate, embattled Quebec Liberals ride an airplane high [online], Montreal Gazette, 2016.
  120. ↑ a b Did France put an end to the new nationalism? [online], Troy Media, 2017.
  121. ↑ Steve Turley, Ivan Duque Wins! Colombia Turns to the Populist Right!!!, Turley Talks, 2018.
  122. ↑ In Guatemala, anti-establishment presidential candidate benefits from corruption scandals [online], The Tico Times, 2015.
  123. ↑ Alejandro Giammattei: La educación es el mejor anticonceptivo – Prensa Libre [online], 2015.
  124. ↑ Fabricio Alvarado, evangelical Christian, Costa Rica's presidential front-runner, „The Washington Times”.
  125. ↑ A Trump in the Tropics? Why a Demagogue became the Leading Contender in Costa Rica's Upcoming Election - OxPol [online], OxPol, 2018.
  126. ↑ Carlos Umaña, Juan Diego Castro y la oleada post-Trump en Costa Rica [online], 2017.
  127. ↑ Alonso Moleiro, El Donald Trump de Costa Rica es un profeta de la antipolítica en Twitter [online], 2018.
  128. ↑ Luis Madrigal, El populismo como arma: el caso de Juan Diego Castro [online].
  129. ↑ Gustavo Fuchs, Costa Rica: is the far right poised for victory? [online], 2018.
  130. ↑ Álvaro Murillo, Figueres contra Chaves: el heredero del poder frente al candidato que reta al sistema para presidir Costa Rica [online].
  131. ↑ Michael Hirsh, Why the New Nationalists Are Taking Over [online], Politico.com, 2016.
  132. ↑ Brexit: Europe's new nationalism is here to stay [online], Smh.com.au, 2016.
  133. ↑ First we take the White House: The rise and rise of Steve Bannon [online], Middle East Eye, 2016.
  134. ↑ Austin Ruse, Social Conservatism and the New Nationalism [online], Crisis Magazine, 2019.
  135. ↑ The Nationalists Take Washington [online], The Atlantic, 2019.
  136. ↑ The Problem With Nationalism: North Korea, Syria, Venezuela and England [online], 2016.
  137. ↑ Louis Emanuel, How Daniel Ortega squeezed the life out of his socialist dream - and left Nicaragua on the brink of civil war, „The Daily Telegraph”, 2018.
  138. ↑ Churchill: Elise Stefanik stumps for Trump [online], 2020.
  139. ↑ Chris Joyner, Marjorie Taylor Greene, the Washington 'outsider,' spent donations on insider expenses, „The Atlanta Journal-Constitution”.
  140. ↑ How the "QAnon Candidate" Marjorie Taylor Greene Reached the Doorstep of Congress [online], 2020.
  141. ↑ Why Won't Some Western Slope Republicans Talk About Lauren Boebert? [online], 2021.
  142. ↑ The QAnon supporters winning congressional primaries, explained [online], 2020.
  143. ↑ What do Right-Leaning Populists Actually Want? [online], 2017.
  144. ↑ Freedom Caucus
  145. ↑ Steve Contorno, 'It's a horror film': Matt Gaetz warns of Democratic rule at Republican convention [online], Tampa Bay Times, 2020.
  146. ↑ 'Team Australia': a nationalism framed in terms of external threats [online].
  147. ↑ Zheng Wang, The New Nationalism: 'Make My Country Great Again' [online], The Diplomat, 2016.
  148. ↑ Kim Jong Un's New Year's Day Speech: Understanding 'Sovereignty' Is the Key [online], The National Interest, 2019.
  149. ↑ Wirtualna Polska Media S.A, Generał Prayuth Chan-ocha wybrany premierem w Tajlandii [online], wiadomosci.wp.pl, 21 sierpnia 2014 [dostęp 2022-07-08] (pol.).
  150. ↑ Finex Ndhlovu, Language, Vernacular Discourse and Nationalisms, Springer, 2018.
  151. ↑ New Leader Promises Reforms at Korean Film Council [online], Variety, 2018.
  152. ↑ Meet the South Korean Presidential Candidate Who Wants Trump to Give Him Nukes [online], Weekly Standard, 2017.
  153. ↑ a b League of nationalists - Global politics, „The Economist”, 2016.
  154. ↑ Simon Tisdall, Is Shinzo Abe's 'new nationalism' a throwback to Japanese imperialism? [online], The Guardian, 2013.
  155. ↑ Pakistan's Populist Triumph [online], The Atlantic, 2018.
  156. ↑ https://www.usnews.com/news/best-countries/articles/2017-03-15/a-look-at-global-neo-nationalism-after-brexit-and-donald-trumps-election Szablon:Bare URL inline
  157. ↑ Jonathan Pearlman, Jacinda Ardern, 37, finds out she is New Zealand's prime minister from TV as kingmaker says 'voters deserved to know first', „The Telegraph”, 2017.
  158. ↑ Trump's hosting of Malaysia's prime minister marks another setback for the rule of law, „Washington Post”, 2017.
  159. ↑ Hun Sen flirts with dictatorship [online], Japan Times, 2017.
  160. ↑ David Bourchier, Illiberal Democracy in Indonesia, Routledge, 2014.
  161. ↑ 'Questionable USD1 mln in Yameen's bank account not held by ACC' – Mihaaru [online].
  162. ↑ https://www.usnews.com/news/best-countries/articles/2017-11-07/buddhist-nationalism-reaches-beyond-myanmar#:~:text=Buddhist%20nationalism%20in%20Myanmar%2C%20like%20in%20many%20parts,upheaval%20that%20have%20left%20some%20Buddhists%20feeling%20threatened. Szablon:Bare URL inline
  163. ↑ Sumegha Gulati, An 'anti-Dalai Lama' atheist may steal the thunder in Tibetan polls this weekend (but lose) [online], 2015.
  164. ↑ Students for Lukar Jam, Are Lukar Jam's critics trying to damage his reputation? [online], 2017.
  165. ↑ Austria heads for a new, conservative-nationalist government, „The Economist”.
  166. ↑ Can Europe's new xenophobes reshape the continent? [online], The Guardian, 2018.
  167. ↑ Who is Vlaams Belang leader Van Grieken? [online], 2019.
  168. ↑ Cas Mudde, Why 'good populism' is the wrong strategy to fight 'bad populism' [online], The Guardian, 2019.
  169. ↑ Cnaan Liphshiz, A Jewish lawyer is Steve Bannon's main ally in uniting Europe's right [online], The Times of Israel, 2018.
  170. ↑ Marko Stojic, Party Responses to the EU in the Western Balkans, Springer, 2017.
  171. ↑ EU warily welcomes Boyko Borisov's embrace [online], Financial Times, 2018.
  172. ↑ Borissov appoints nationalist deputies to his third cabinet [online], Euractiv, 2017.
  173. ↑ Rick Lyman, In Bulgaria, a Businessman Who Talks (and Acts) Like Trump [online], The New York Times.
  174. ↑ a b c The new nationalism: Eastern Europe turns right [online], Prospect, 2016.
  175. ↑ Czech Republic elects billionaire nationalist skeptical of the EU, immigration [online], 2017.
  176. ↑ Kenneth Rapoza, Europe's New Political Equation: Anti-Open Borders Plus Tax Cuts Equals Winning [online].
  177. ↑ Simon Tisdall, Danish rightwinger Kristian Thulesen Dahl rides high on populist tide [online], The Guardian.
  178. ↑ Estonia joins the far-right club [online], Politico, 2019.
  179. ↑ Jussi Halla-aho, quiet hardliner behind Finland's populist uproar [online], Euractiv.com, 2019.
  180. ↑ ''La Croix'', „La Croix”, 2021.
  181. ↑ Alex Pearson, The AfD's Alexander Gauland: From conservative to nationalist [online], DW, 2019.
  182. ↑ AfD: Meet the far-right bosses [online], DW.
  183. ↑ Dagmar Breitenbach, AfD′s Alice Weidel: The pride of the populists, a mystery to everyone else [online], DW, 2018.
  184. ↑ In Greece, the line between conservative journalism and political campaigns blurs [online].
  185. ↑ For Trump adviser at center of Russia probe, a rapid rise and dramatic fall in his ancestral land, „Washington Post”, 2017.
  186. ↑ Szósta kadencja Parlamentu | Georgios KARATZAFERIS | Posłowie do PE | Parlament Europejski [online], www.europarl.europa.eu [dostęp 2022-07-08] (pol.).
  187. ↑ ΘΕΣΕΙΣ [online].
  188. ↑ ΘΕΣΕΙΣ • ΕΛΑΣΥΝ [online].
  189. ↑ Andy Dabilis, Profile Of A Greek Extremist: Nikolaos Michaloliakos | GreekReporter.com [online], 2013.
  190. ↑ Small Euroskeptic, far-right Greek Solution party may squeeze into Euro Parliament [online], ekathimerini.com.
  191. ↑ Greek minister denies 'dark' anti-Semitic past [online], Arutz Sheva, 2019.
  192. ↑ Ex-aide to former PM forms far-right party [online], ekathimerini.com.
  193. ↑ Merkel And Former Communists Versus Orban And The New Nationalists [online], Forbes.com.
  194. ↑ Panama Papers: Iceland's prime minister had offshore holdings in collapsed banks [online], Irish Times, 2019.
  195. ↑ Salvini tra Russia, nazionalismo e fascismo padano [online], Huffingtonpost.it, 2014.
  196. ↑ Isla Binnie, Leading lady of Italy's right campaigns for a baby boom, „Reuters”, 2018.
  197. ↑ Post [online].
  198. ↑ Defiant impeached former Lithuanian President launches campaign to restore litas [online], Bnn-news.com, 2018.
  199. ↑ Montenegro Opposition Leader to Join Steve Bannon 'Movement' [online], 2019.
  200. ↑ Antyimigranckie działania partii PVV Geerta Wildersa w Holandii | Biuletyn Migracyjny [online], biuletynmigracyjny.uw.edu.pl [dostęp 2022-07-08].
  201. ↑ How the Suave New Dutch Far Right Nearly Won an Election [online], Bloomberg, 2019.
  202. ↑ The Kremlin's Influence Reaches Warsaw [online], Visegradinsight.eu, 2019.
  203. ↑ Romania Bucks Nationalist Wave With Election Shock [online], Bloomberg, 2014.
  204. ↑ The new nationalism - Trump's world [online], 2016.
  205. ↑ Andrea L.P. Pirro, The Populist Radical Right in Central and Eastern Europe: Ideology, impact, and electoral performance, 2015, ISBN 978-1-317-55711-1.
  206. ↑ Slovenia's President Wins Second Term in Runoff Election [online], New York Times, 2017.
  207. ↑ Leader of Spanish populist party aims to become 'new Trump' [online], 2018.
  208. ↑ Rodrigo Amírola, Spain's Right-Wing Populist, Jacobin Magazine.
  209. ↑ Who is Jimmie Åkesson, the architect of Sweden's rising far-right? [online], Thelocal.se, 2018.
  210. ↑ The Trump Before Trump [online], The American Interest, 2018.
  211. ↑ UKIP aiming to be 'radical, populist' party - Gerard Batten [online], BBC News, 2018.
  212. ↑ Vil ikke være medlem av Tybring-Gjeddes 'nye' Frp [online], TV2, 20 września 2019.
  213. ↑ Moqtada al-Sadr: In Iraq, a fiery cleric redefines himself as nationalist patriot [online], Christian Science Monitor, 2017.
  214. ↑ The unraveling of Israeli democracy [online], Blogs.timesofisrael.com, 2015.
  215. ↑ Israel's Bennett and Shaked announce 'New Right' political party [online], Al Jazeera, 2018.
  216. ↑ Khalifa Haftar: Libya's military strongman [online], Deutsche Welle, 2019.
  217. ↑ A Renewed Sense of Nationalism Takes Root in Qatar [online], Stratfor, 2017.
  218. ↑ Mustafa Akyol, AKP pushes its own brand of Turkish neonationalism [online], Al-monitor.com, 2014.
  219. ↑ Lebanon the next battlefield as Saudis escalate bitter struggle with Iran [online], Smh.com.au, 2017.
  220. ↑ Crown prince Mohammed Bin Salman: Inside the stricken court [online], Gq-magazine.co.uk, 2018.
  221. ↑ Turkey: Toward a third 'Nationalist Front' government [online], Hurriyetdailynews.com, 2016.
  222. ↑ Miriam Elba, Why White Nationalists Love Bashar Al-Assad [online], The Intercept, 2017.
  223. ↑ Neville Teller, Is Mohammed Dahlan the next Palestinian president in waiting? [online], 2020.
  224. ↑ Hazem Balousha, Dismissed Fatah leader Dahlan says Abbas, Hamas lack 'serious nationalism' [online], 2016.
  225. ↑ ROBERT GABRIEL MUGABE | African Nationalist Leaders – Rhodesia to Zimbabwe [online].
  226. ↑ a b Cuban Communists Warped Sense of Nationalism [online], 2015.
  227. ↑ Partido para sa kinabukasan [online], 11 listopada 2021.
  228. ↑ Amanda Keddie, Supporting and Educating Young Muslim Women, Taylor & Francis, 2017.
  229. ↑ Thomas Meaney, The New Star of Germany's Far-Right [online], 2016.
  230. ↑ a b Barry A. Kosmin, Secularism & Secularity: Contemporary International Perspectives, ISSSC, 2007.
  231. ↑ Europe's populists are waltzing into the mainstream, „The Economist”, 2018.
  232. ↑ Lazlo Flamm, The Crisis and Eurosceptism in Central and Eastern Europe, International Centre for European Studies, 2012.
  233. ↑ Jan Pakulski, The Visegrad Countries in Crisis, Collegium Civitas, 2016.
  234. ↑ Benjamin Teitelbaum, Lions of the North: Sounds of the New Nordic Radical Nationalism, OUP, 2017.
  235. ↑ All federal councils [online], Swiss confederation, 2017.
  236. ↑ Nationalism the big winner in Bulgarian election [online], 2017.
  237. ↑ Portugal election result cements modest gains for Europe's centre-left [online], The Guardian, 2019.

Kategoria:Nacjonalizm

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wikipedysta:Oszolomskii/Neonacjonalizm&oldid=67548649”