Vincent Richards

Vincent Richards

Państwo	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	20 marca 1903 Yonkers
Data i miejsce śmierci	28 września 1959 Nowy Jork
Wzrost	178 cm
Gra	praworęczna, jednoręczny backhand
Gra pojedyncza
Roland Garros	SF (1926)
Wimbledon	QF (1924)
US Open	SF (1922, 1924, 1925)
Gra podwójna
Roland Garros	W (1926)
Wimbledon	W (1924)
US Open	W (1918, 1921, 1922, 1925, 1926)
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie Reprezentacja  Stany Zjednoczone złoto Paryż 1924 tenis ziemny (gra pojedyncza) złoto Paryż 1924 tenis ziemny (gra podwójna) srebro Paryż 1924 tenis ziemny (gra mieszana)
Multimedia w Wikimedia Commons

Vincent Richards (ur. 20 marca 1903 w Yonkers, zm. 28 września 1959 w Nowym Jorku) – amerykański tenisista, zwycięzca dziewięciu turniejów wielkoszlemowych w grze podwójnej i mieszanej, zdobywca Pucharu Davisa, mistrz olimpijski.

W 1918 roku do wspólnej gry w mistrzostwach USA (obecnie US Open) zaprosił go William Tilden i współpraca ta zakończyła się triumfem w mistrzostwach, po finałowym zwycięstwie nad Fredem Alexandrem i Bealsem Wrightem. Richards w trakcie finału miał 15 lat i okazał się najmłodszym triumfatorem jednej z najważniejszych imprez (wówczas nie określanej jeszcze mianem wielkoszlemowej) wśród mężczyzn. Richards i Tilden nie zakończyli na tym występie wspólnej gry. Rok później w finale mistrzostw USA przegrali z Australijczykami Geraldem Pattersonem i Patem O’Harą Woodem. Tej samej parze zrewanżowali się w finale w 1922 roku, natomiast w 1921 roku wygrali mistrzostwa USA po finale z Richardem Williamsem i Watsonem Washburnem. Z kolei w parze z Williamsem Richards sięgnął po dwa kolejne tytuły mistrza USA w deblu w 1925 i 1926 roku. W finale edycji zawodów z 1926 przeciwnikami pary Richards–Williams byli Al Chapin i William Tilden.

Dwa razy Richards zdobył także mistrzostwo USA w grze mieszanej, mając za partnerki Marion Zinderstein (1919) i Helen Wills (1924). W singlu, w 1918 roku ustanowił rekordy najmłodszego uczestnika i zwycięzcy meczu w mistrzostwach USA, ale w kolejnych latach ani razu nie udało mu się dotrzeć do finału. W 1922 roku w półfinale przegrał z Billem Johnstonem. W latach 1924 i 1925 jego półfinałowym pogromcą był Tilden, odpowiednio. Walka o finał nie powiodła się Richardsowi także w 1926 roku, kiedy poniósł porażkę z Jeanem Borotrą.

Przeciwko francuskim „Czterem Muszkieterom Tenisa” rywalizował kilkakrotnie. W 1923 roku pokonał na Wimbledonie Jacquesa Brugnona, ale odpadł w ćwierćfinale z Williamem Johnstonem. Rok później przegrał w tym turnieju z Borotrą, by zrewanżować się ekipie francuskiej w drodze po mistrzostwo w grze podwójnej z Frankiem Hunterem (Amerykanie pokonali m.in. Borotrę i Lacoste’a, a w finale rodaków Williamsa i Washburna). W 1926 roku Richards i Howard Kinsey ulegli w finale Wimbledonu Brugnonowi i Cochetowi, ale w tymże roku sięgnęli po mistrzostwo Francji pokonując tych samych rywali.

Rywalizacja amerykańsko–francuska toczyła się także na polu reprezentacyjnym w Pucharze Davisa. Richards był w składzie ekipy amerykańskiej w latach 1922, 1924, 1925 i 1926. We wszystkich tych latach trofeum przypadało Amerykanom, ale sam zawodnik miał problemy z przebiciem się na pozycję singlisty wobec dominacji Tildena i Johnstona. Jedynie w 1924 roku Richards wystąpił w grze pojedynczej, pokonując Geralda Pattersona i Pata O’Harę Wooda. Partnerując Tildenowi pokonał tych samych zawodników w deblu, rewanżując się tym samym za porażkę deblową w finale Pucharu Davisa z 1922 roku. Podobnie jak w 1922, w finałach 1925 i 1926 udział Richardsa ograniczył się do debla, tym razem w parze z Richardem Williamsem, i oba mecze przyniosły zwycięstwa Amerykanom – w 1925 nad Lacoste’em i Borotrą i w 1926 nad Cochetem i Brugnonem. Łączny bilans występów Vincenta Richardsa w Pucharze Davisa to dwie wygrane singlowe (bez porażek) i dwie deblowe (jedna porażka). Na stosunkowo skromną liczbę gier miał wpływ ówczesny regulamin – Amerykanie, jako obrońcy tytułu, występowali jedynie w meczach finałowych.

Richards był gwiazdą amerykańskiej ekipy tenisowej na igrzyskach olimpijskich w Paryżu w 1924 roku. Wygrał grę pojedynczą, pokonując w finale Henriego Cocheta 6:4, 6:4, 5:7, 4:6, 6:2, oraz grę podwójną, w parze z Frankiem Hunterem, po finale z Brugnonem i Cochetem zakończonym rezultatem 4:6, 6:2, 6:3, 2:6, 6:3. Jedynie w grze mieszanej Richards nie został mistrzem, ale zdobył srebrny medal w parze z Marion Zinderstein, a złoto wywalczyli Hazel Wightman i Richard N. Williams.

Poza głównym turniejem mistrzowskim Richards zdobył także szereg tytułów mistrza USA na różnych nawierzchniach. W 1919, 1923 i 1924 roku był najlepszy w mistrzostwach halowych w grze pojedynczej, ten sam turniej wygrywał pięć razy w deblu (1919 i 1920 z Tildenem, 1921 z Howardem Voshellem, 1923 i 1924 z Frankiem Hunterem). Ponadto w 1920 roku wygrał deblowe mistrzostwa na kortach ziemnych w parze z Rolandem Robertsem.

Od 1921 roku Richards przez pięć kolejnych sezonów figurował w czołowej dziesiątce nieoficjalnego rankingu światowego, w tym w 1924 roku jako wicelider (za Tildenem). Był również w czołówce rankingu amerykańskiego, a zdaniem wielu obserwatorów w 1926 roku, wobec słabszej postawy Tildena, zasługiwał w krajowej klasyfikacji na pierwsze miejsce. Krajowa federacja pominęła jednak w ogóle jego nazwisko, ponieważ zdecydował się rozpocząć karierę zawodową.

Podpisując profesjonalny kontrakt z promotorem C.C. Pyle'em w 1926 roku Richards stał się jednym z pionierów tenisa zawodowego. Utracił prawo rywalizacji z amatorami, a więc m.in. w imprezach wielkoszlemowych i w Pucharze Davisa, ale mógł liczyć na oficjalne zarobki z tenisa. Zimą 1926 i 1927 roku odbył serię pokazowych pojedynków w ramach ekipy Pyle'a, w skład której wchodzili także Howard Kinsey, Harvey Snodgrass, Francuz Paul Feret, a także kobiety – Suzanne Lenglen i Mary Kendall Browne. Po zakończeniu występów w tym zespole Richards przystąpił do organizacji pierwszych turniejów zawodowych. W 1927 roku wygrał w Nowym Jorku pierwsze zawodowe mistrzostwa USA, pokonując w finale Kinseya i inkasując nagrodę w wysokości tysiąca dolarów. W latach 1927–1931 Richards występował nieprzerwanie w finałach tej imprezy, w 1928 roku pokonując Karela Koželuha, rok później przegrywając z Koželuhem, w 1930 roku wygrywając w kolejnym spotkaniu z Koželuhem, wreszcie przegrywając w 1931 roku z Williamem Tildenem. Po raz czwarty został zawodowym mistrzem USA w 1933 roku, po zwycięstwie nad Frankiem Hunterem.

Richards startował w zawodowych mistrzostwach USA w deblu, sięgając po siedem tytułów. W 1929 roku triumfował w parze z Koželuhem, w 1930 i 1931 roku z Kinseyem, w 1933 z Charlesem Woodem, w 1937 z George'em Lottem, w 1938 z Fredem Perrym. Po raz ostatni triumfował w 1945 roku. Sukces ten miał zarazem wymiar symboliczny – partnerem Richardsa był William Tilden, ten sam, z którym odniósł pierwszy wielki sukces przeszło ćwierć wieku wcześniej. W finale Richards i Tilden pokonali Welby'ego Van Horna i Dicka Skeena, a Tilden liczył sobie wówczas już 52 lata.

Przyjeżdżając na Wimbledon w 1923 roku Richards zadziwił światek tenisowy towarzyszącą mu zawodową ekipą – osobistym lekarzem, sekretarką, maszynistką. Był uważany za jednego z pierwszych tenisowych gwiazdorów.

W 1959 roku został wpisany do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy, w tym samym roku zmarł.

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	1918	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	William Tilden	Fred Alexander Beals Wright	6:3, 6:4, 3:6, 2:6, 6:2
Finalista	1.	1919	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	William Tilden	Norman Brookes Gerald Patterson	6:8, 3:6, 6:4, 6:4, 2:6
Zwycięzca	2.	1921	U.S. National Championships, Filadelfia	Trawiasta	William Tilden	Watson Washburn Richard N. Williams	13:11, 12:10, 6:1
Zwycięzca	3.	1922	U.S. National Championships, Filadelfia	Trawiasta	William Tilden	Gerald Patterson Pat O’Hara Wood	4:6, 6:1, 6:3, 6:4
Zwycięzca	4.	1924	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Francis Hunter	Watson Washburn Richard N. Williams	6:3, 3:6, 8:10, 8:6, 6:3
Zwycięzca	5.	1925	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Richard N. Williams	John Hawkes Gerald Patterson	6:2, 8:10, 6:4, 11:9
Zwycięzca	6.	1926	French Championships, Paryż	Ceglana	Howard Kinsey	Henri Cochet Jacques Brugnon	6:4, 6:1, 4:6, 6:4
Finalista	2.	1926	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Howard Kinsey	Henri Cochet Jacques Brugnon	5:7, 6:4, 3:6, 2:6
Zwycięzca	7.	1926	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Richard N. Williams	Alfred Chapin William Tilden	6:4, 6:8, 11:9, 6:3

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	1919	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Marion Zinderstein	Florence Ballin William Tilden	2:6, 11:9, 6:2
Zwycięzca	2.	1924	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Helen Wills	Molla Bjurstedt William Tilden	6:8, 7:5, 6:0
Finalista	1.	1925	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Ermintrude Harvey	Kathleen McKane John Hawkes	2:6, 4:6

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
• Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
• Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978
• Profil na stronie International Tennis Hall of Fame