Był synem wiejskiego nauczyciela. Imię otrzymał na cześć Vítězslava Hálka[1]. Studiował prawo w Brnie i filozofię w Pradze, studiów jednak nie ukończył. Był uczniem F. X. Saldy[2]. Pod wpływem antologii współczesnych poetów francuskich dał początek nowemu kierunkowi poetyckiemu – poetyzmowi, charakterystycznemu dla czeskiej lewicy skupionej wokół grupy Devětsil. W 1922 razem z Karolem Teige przystąpił do Devětsilu, jednak już w 1924 od niego się zdystansował. W tymże roku wstąpił do Komunistycznej Partii Czechosłowacji, której odtąd był aktywnym członkiem. Przejściowo (1925) był sekretarzem wydawnictwa encyklopedycznego Masarykův slovník naučný. Później całkowicie poświęcił się pracy twórczej.
W 1934 założył w Pradze Grupę Surrealistów[1], rozwiązał ją jednak po wystąpieniu paryskich surrealistów przeciwko partii komunistycznej. Utrzymywał szerokie kontakty z działaczami i pisarzami radzieckimi, w 1934 był delegatem na ich zjazd. Publikował m.in. w prasie lewicowej („Rudé právo”, „Tvorba”, „Odeon”, „Nové scéna”, „Lidové Noviný”). Podczas wojny działał w antyfaszystowskiej Gminie Pisarzy Czeskich.
Zmarł nagle w domu podczas świąt wielkanocnych, najprawdopodobniej na zawał serca.
Debiutował w 1922 tomikiem wierszy Most. Z radykalizmem przekonań łączył nowatorstwo formy. W latach 20. był jednym z głównych przedstawicieli czeskiego poetyzmu. Pod względem twórczym wykazywał stopniową metamorfozę, przechodząc od witalistycznej poezji młodzieńczej do surrealizmu. Z czasem jego poezja odchodziła od barwnych metafor, skojarzeń i beztroski, mających służyć za wzór proletariatowi, by skłonić się ku gorzkiej refleksji nad światem technicznej cywilizacji, a także odnajdywaniu głębin ludzkiego wnętrza w wizjach surrealistycznych. Po zerwaniu z nadrealizmem powrócił do poezji dyskursywnej i klasycznych form wypowiedzi, takich jak ballada czy sonet. W twórczości dawał wyraz poglądom antyfaszystowskim.
Po wojnie jako zagorzały komunista zwrócił się ku socrealizmowi, dając mu wyraz przede wszystkim w utworach Stalin (1949) i Wielki zegar ratusza (Veliký orloj 1949)[1], atakującym „burżuazyjną” mentalność. Pisał również dramaty, z których najbardziej znanym był Manon (1940), inspirowany powieściąPrévosta.
Był autorem książki dla dzieci Ania Skrzatek i Słomiany Hubert (Anička skřítek a Slaměný Hubert), na podstawie której powstał czechosłowacki animowany serial telewizyjny oraz spektakl Teatru Lalki i Aktora „Kubuś” w Kielcach zaprezentowany 2 stycznia 1974 podczas III Telewizyjnego Festiwalu Widowisk Lalkowych dla Dzieci.
