Ulica Stanisława Noakowskiego w Warszawie

Ulica Stanisława Noakowskiego w Warszawie
	Śródmieście Południowe
	; Ulica Stanisława Noakowskiego, widok w kierunku północnym
Państwo	Polska
Miejscowość	Warszawa
Długość	0,4km
Przebieg
	Położenie na mapie Warszawy Ulica Stanisława Noakowskiego w Warszawie
	Położenie na mapie Polski Ulica Stanisława Noakowskiego w Warszawie
	Położenie na mapie województwa mazowieckiego Ulica Stanisława Noakowskiego w Warszawie
	52°13′17,1″N 21°00′36,1″E/52,221417 21,010028
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ulica Stanisława Noakowskiego – ulica w dzielnicy Śródmieście w Warszawie.

Historia

Historycznie ulica Noakowskiego jest częścią ulicy Polnej, biegnącej od 1770 wzdłuż wału miejskiego (okopów Lubomirskiego). Włączona w skład wielkiego założenia urbanistycznego, tzn. osi stanisławowskiej, stała się jedną z ulic odchodzących od gwiaździstego placu Politechniki.

Po przesunięciu wału ok. 1825 stała się zwykłą drogą biegnącą wśród ogrodów i pól^[1]. W latach 1899–1901 po jej zachodniej stronie powstał kampus Politechniki Warszawskiej, m.in. Gmach Główny oraz Gmach Chemii. Z kolei strona wschodnia zapełniła się w początku wieku nowoczesnymi kamienicami, które w większości przetrwały II wojnę światową

W 1930 północny fragment ulicy Polnej stał się odrębną ulicą^[2]. Nazwę nadano jej ok. 1930^[3] (według innego źródła w październiku 1938^[4]. Upamiętnia profesora Politechniki Stanisława Noakowskiego.

Parzysta (wschodnia) strona ulicy została utrzymana przez Polaków do kapitulacji powstania warszawskiego.

W całym swoim ciągu ulica jest jednokierunkowa – ruch kołowy jest możliwy wyłącznie w kierunku południowym. W 2012 wzdłuż ulicy zbudowano ścieżkę rowerową.

Ważniejsze obiekty

Gmach Główny Politechniki Warszawskiej
Kreślarnia Politechniki Warszawskiej (Koszykowa 75 róg Noakowskiego)
Gmach Chemii (nr 3)
Kamienica Rubinlichta (nr 4)

Inne informacje

27 września 1939 w kamienicy pod nr 12 podjęto decyzję o przejściu Związku Harcerstwa Polskiego do konspiracji i utworzeniu Szarych Szeregów, co upamiętnia tablica na fasadzie^[5].
W kamienicy nr 16 w latach 1939–1940 mieszkał Janusz Kusociński, który tutaj został aresztowany przez Niemców (na budynku tablica pamiątkowa).
W podwórzu, oraz w lokalach kamienicy przy ul. Noakowskiego 12 kręcono sceny do filmu Lejdis
W podwórzach kamienic przy ul. Noakowskiego 10 Robert Gliński nakręcił film Niedzielne igraszki

Przypisy

↑ Eugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 138.
↑ Eugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 137.
↑ Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 545. ISBN 83-01-08836-2.
↑ Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 378. ISBN 83-86619-97X.
↑ Magdalena Stopa, Jan Brykczyński: Ostańce. Kamienice warszawskie i ich mieszkańcy. Warszawa: Dom Spotkań z Historią, 2010, s. 85. ISBN 978-83-62020-18-8.

[1] Eugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 138.

[2] Eugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 137.

[3] Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 545. ISBN 83-01-08836-2.

[4] Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 378. ISBN 83-86619-97X.

[5] Magdalena Stopa, Jan Brykczyński: Ostańce. Kamienice warszawskie i ich mieszkańcy. Warszawa: Dom Spotkań z Historią, 2010, s. 85. ISBN 978-83-62020-18-8.

[1]