USS Sailfish (SS-192)
| |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
18 października 1937 |
| Wodowanie |
14 września 1938 |
 US Navy
| |
| Nazwa |
USS Squalus (SS-192) |
| Wejście do służby |
1 marca 1939 |
| Wycofanie ze służby |
15 listopada 1939 |
| US Navy
| |
| Nazwa |
USS Sailfish (SS-192) (9 lutego 1940) |
| Wejście do służby |
15 maja 1940 |
| Wycofanie ze służby |
27 października 1945 |
| Los okrętu |
złomowany w 1948 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
94,64 metra |
| Szerokość |
8,18 metra |
| Zanurzenie testowe |
76 metrów |
| Napęd | |
| 4 silniki diesla (1535 hp) 4 silniki elektryczne (685 HP) 2 pomocnicze silniki diesla (258 KW) | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg |
11,000 mil morskich (20,000 km) przy prędkości 10 węzłów (19 km/h) na powierzchni |
| Uzbrojenie | |
| 24 torpedy Mark XIV | |
| Wyrzutnie torpedowe |
4 x 533 mm dziób |
| Załoga |
58 oficerów i marynarzy |
USS Sailfish (SS-192), poprzednio USS Squalus (SS-192) – amerykański okręt podwodny typu Sargo, zwodowany 14 września 1938 w Portsmouth Naval Shipyard. Jednostka została przyjęta do służby w marynarce amerykańskiej 1 marca 1939 roku jako USS "Squalus" (SS-192), jednak 23 maja tego roku zatonęła podczas testów. Po wydobyciu okręt został przemianowany na „Sailfish” i brał następnie udział w II wojnie światowej na Pacyfiku.
Jednostka została po raz pierwszy przyjęta do służby w marynarce amerykańskiej 1 marca 1939 roku, jednak 23 maja tego samego roku uległa wypadkowi podczas testów zanurzenia na południe od wysp Isles of Shoals u wybrzeży USA koło Portsmouth i zatonęła wraz z załogą na głębokości 74 m[1]. W efekcie zorganizowanej 24 maja akcji ratowniczej, przy wykorzystaniu najnowszego wówczas sprzętu – okrętu ratowniczego USS „Falcon” (ACR-2) z komorą ratunkową McCanna, udało się wydostać na powierzchnię i uratować wszystkich żyjących 33 członków załogi z 59 znajdujących się pod pokładem zatopionego okrętu[1]. 26 osób zginęło w zatopionych przedziałach na rufie[1]. Przyczyną zatonięcia było wadliwe działanie zaworu czerpni powietrza do przedziału maszynowego[1].
Po wydobyciu okrętu 13 września tego samego roku, jednostka została odholowana do Portsmouth, gdzie 15 listopada została oficjalnie wycofana ze służby i poddana remontowi. Koszt remontu wynosił 1,4 mln dolarów (prawie ¼ kosztu budowy)[1]. 9 lutego 1940 roku okręt został przemianowany na USS "Sailfish" (pol. żaglica), a 15 maja 1940 roku ponownie przyjęty do służby. Po wybuchu wojny na Pacyfiku, "Sailfish" wziął udział w działaniach podwodnych na tym akwenie, przeprowadzając łącznie 12 patroli bojowych. Operując z bazy Fremantle w Australii, a przede wszystkim z Pearl Harbor na Hawajach, zatopił według oficjalnych informacji siedem jednostek japońskich o łącznej pojemności 45 029 ton, w tym 4 grudnia 1943 roku lotniskowiec eskortowy „Chūyō”. Na pokładzie tego ostatniego znajdowało się m.in. 21 transportowanych do Japonii amerykańskich jeńców wojennych z zatopionego bliźniaczego okrętu podwodnego USS "Sculpin" (SS-191) (jeden przeżył zatopienie)[2].
Został wycofany ze służby w miejscu zbudowania – Kittery 27 października 1945 roku[2]. Sprzedany na złom w 1948 roku i pocięty w Filadelfii[2]. Zachowano kiosk okrętu podwodnego jako pomnik w stoczni Portsmouth Naval Shipyard[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Norman Polmar: The American submarines. Annapolis, Md.: Nautical Aviation Pub. Co. of America, 1981, s. 37-38. ISBN 0-933852-14-2.
- Wojciech Holicki. Gorzki sukces. Zdarzyło się 70 lat temu (42). „Morze, Statki i Okręty”. Nr 12/2013. XVIII (140), grudzień 2013. Warszawa. ISSN 1426-529X.