Przejdź do zawartości

Tkanka miejska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Tkanka miejska – w teorii urbanistycznej i socjologii pojęcie opisujące regularną strukturę zabudowy charakterystycznej dla przestrzeni miejskich. Przeciwieństwem tkanki miejskiej jest komponowanie przestrzeni z budynków wolno stojących.

Tradycyjna tkanka miejska w formie znanej z XIX- i wczesno-XX-wiecznych dzielnic miast jest równomierną, gęstą i zwartą zabudową blokową uregulowaną przez sieć ulic. Poszczególne obiekty budowlane mogą być ze względu na dekapitalizację stopniowo przebudowywane lub zastępowane przez nowe. Wymienność obiektów nie powoduje jednak naruszenia zasadniczej struktury[1]. Z masy tkanki miejskiej wyróżniają się pozytywowo kształtowane przestrzenie ulic i placów oraz wewnętrznych przestrzeni (dziedzińców), których kształt opisuje negatywowa masa - blok zabudowy. Równomierność i powtarzalność tkanki miejskiej pochodzi z jej podzielenia na w przybliżeniu jednakowe parcele.

Pojęcie stosowane bywa potocznie lub slangowo nieściśle w znaczeniach struktura zabudowy (a nie jej konkretny typ) lub też zabudowa.

Tkanka miejska według Lefebvre'a

[edytuj | edytuj kod]

Pojęcie tkanka miejska (tissu urbain) wprowadził do teorii urbanistycznej francuski filozof Henri Lefebvre, który użył go w roku 1968 w swojej książce Le droit à la ville[2] i rozwijał je w dalszych publikacjach.

Lefebvre opisuje i krytykuje sztuczne przeszczepianie ustalonych a priori struktur pochodzenia miejskiego na obszary podmiejskie, twierdząc, że w ten sposób narzuca się mieszkańcom także miejski styl życia. Współcześnie tkanka miejska pozbawiona jest w przeciwieństwie do powstałych historycznie miast wyraźnych centrów.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Jadwiga Kiernikiewicz-Wieczorkiewicz. Miasto - przestrzeń wspólnego dobra. „Pismo PG”. 5 (1), s. 37, 1997. Gdańsk. ISSN 1429-4494. (pol.). 
  2. Najnowsze wydanie: Henri Lefebvre: Le droit à la ville. Paryż: 2009. ISBN 978-2-7178-5708-5. (fr.).