Przejdź do zawartości

Stefan Gałyński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stefan Gałyński
podpułkownik audytor podpułkownik audytor
Data i miejsce urodzenia

26 stycznia 1896
Szczakowa

Data śmierci

14 marca 1970

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Wojskowy Sąd Okręgowy Nr I
Ministerstwo Spraw Wojskowych

Stanowiska

sędzia śledczy

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP)

Stefan Gałyński (ur. 26 stycznia 1896 w Szczakowej, zm. 14 marca 1970) – podpułkownik audytor Wojska Polskiego, działacz emigracyjny, minister Rządu RP na uchodźstwie.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W sierpniu 1914 wstąpił do Legionów Polskich, do grudnia 1917 służył w 3 pułku piechoty, następnie w Sądzie Polowym Legionów. W lutym 1918 internowany, w listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego, w 1922 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W 1928 awansowany do stopnia majora. Pełnił służbę w Departamencie Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych[1]. 5 grudnia 1930 Prezydent RP mianował go sędzią orzekającym w wojskowych sądach okręgowych, a minister spraw wojskowych przeniósł z Dep. Sprawiedliwości MSWojsk. do Wojskowego Sądu Okręgowego nr I w Warszawie na stanowisko sędziego śledczego[2]. W sierpniu 1931 został przeniesiony do Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych[3][4].

We wrześniu 1939 przedostał się do Rumunii, gdzie był internowany, następnie przekazany władzom niemieckim. W latach 1941–1945 przebywał w obozach jenieckich Oflag VI E Dorsten i Oflag VI B Dössel,. Po wojnie pozostał na emigracji. W 1959 został awansowany przez władze RP na uchodźstwie do stopnia pułkownika audytora[5]. Był członkiem III Rady Rzeczypospolitej Polskiej (od 1963), w 1967 został jej przewodniczącym, ale ustąpił z funkcji w lutym 1968 – został bowiem ministrem bez teki w rządzie Aleksandra Zawiszy. Był także członkiem IV Rady Rzeczypospolitej Polskiej.

Grób Marii i Stefana Gałyńskich

Jego żoną była Maria Gałyńska. Oboje zostali pochowani na Cmentarzu South Ealing w Londynie (13GJJ)[6].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 695.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 90, 93.
  3. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 237.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 309, 429.
  5. ↑ Lista oficerów Polskich Sił Zbrojnych według awansów dokonanych na uchodźstwie. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 14, Nr 4 z 30 czerwca 1969. 
  6. ↑ Opracowanie stanu zachowania grobów rządowych w Wielkiej Brytanii [online], Fundacja "Pomoc Polakom na Wschodzie" im. Jana Olszewskiego [dostęp 2023-04-18] (pol.).
  7. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 3, Nr 1 z 14 kwietnia 1970. 
  8. ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”.
  9. ↑ a b c Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 309.
  10. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Rząd Aleksandra Zawiszy (1965–1970)
W dniu zaprzysiężenia
Późniejsi członkowie rządu
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stefan_Gałyński&oldid=74361773”