Stefan Bogusław Rupniewski

Ten artykuł dotyczy biskupa. Zobacz też: Inne osoby o tym imieniu i nazwisku.

Stefan Bogusław Rupniewski

Data i miejsce urodzenia	1671 Bidziny
Data i miejsce śmierci	21 kwietnia 1731 Torczyn
Miejsce pochówku	Kościół Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Krakowie
Biskup diecezjalny łucki
Okres sprawowania	1721–1731
Biskup diecezjalny kamieniecki
Okres sprawowania	1716–1721
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	2 lutego 1698
Nominacja biskupia	22 maja 1713
Sakra biskupia	9 lipca 1713

Stefan Bogusław Rupniewski herbu Szreniawa^[1] (ur. 1671 w Bidzinach, zm. 21 kwietnia 1731 na zamku^[2] w Torczynie) – polski biskup rzymskokatolicki, biskup pomocniczy lwowski w latach 1713–1716, biskup diecezjalny kamieniecki w latach 1716–1721, biskup diecezjalny łucki 1721���1731, dziekan lwowskiej kapituły katedralnej, kanonik lwowskiej kapituły katedralnej w 1715 roku, kanonik kamienieckiej kapituły katedralnej w 1716 roku^[3].

Urodził się w kalwińskiej rodzinie szlacheckiej. W młodości zapewne pod wpływem wuja Stefana Bidzińskiego przeszedł na katolicyzm, którego stał się fanatycznym wyznawcą na resztę życia. Wykształcony w kolegiach jezuickich w 1697 uzyskał doktorat z teologii na Akademii Krakowskiej.

Święcenia kapłańskie przyjął 2 lutego 1698. Następnie podjął działalność duszpasterską jako kanonik poznański, archidiakon warszawski (1698–1715^[4]), kanonik w Krakowie i Sandomierzu oraz scholastyk (później dziekan) kolegiaty w Stanisławowie, proboszcz w Bidzinach i Goźlicach.

W tym czasie zasłynął z tego, że umierającą matkę razem z przebywającą z nią córką pastora przemocą zamknął w klasztorze benedyktynek w Sandomierzu i zmusił obie do zmiany wyznania (matka zmarła w klasztorze). W 1691 wytoczył proces pastorowi Petroselinowi z Chmielnika, doprowadzając do zamknięcia zboru i szkoły w tej miejscowości. W 1715 dzięki jego staraniom siłą przejęto zbór w Radzięcinie oraz wytoczono proces o remont zboru w Piaskach Wielkich koło Lublina. Tego ostatniego nie udało się mu znieść, gdyż w jego obronie wystąpił przekupiony przez kalwinistów biskup.

22 maja 1713 został prekonizowany przez papieża Klemensa XI na biskupa pomocniczego archidiecezji lwowskiej i biskupa tytularnego Lycopolis. W archidiecezji lwowskiej piastował także godność dziekana kapituły katedralnej. W 1716 został przeniesiony do diecezji kamienieckiej, a w 1721 objął diecezją łucką.

W 1724 otrzymał od króla Augusta II Mocnego przywilej lokacji Skrzeszewa jako miasta^[5]. 10 stycznia 1723 konsekrował kościół jezuitów w Drohiczynie, odbudował zniszczoną przez pożar katedrę, którą też konsekrował 23 października 1726 i ukończył budowę kolegiaty Przenajświętszej Trójcy w Janowie Podlaskim.

W 1726 przeprowadził synod diecezjalny, którego skutkiem był podział diecezji łuckiej na 2 archidiakonaty (łucki i brzeski). Przeciwstawił się też grzebaniu zmarłych w niepoświęconej ziemi.

26 września 1727 przekazał paulinom jasnogórskim sanktuarium Matki Bożej w Leśnej Podlaskiej. Dokonał koronacji obrazów maryjnych w Kodniu i Podkamieniu.

Został pochowany w jezuickim kościele Świętych Piotra i Pawła w Krakowie.

• Prokop K.R.: Sylwetki biskupów łuckich. Biały Dunajec: Ostróg : „Wołanie z Wołynia”, 2001. ISBN 83-911918-7-7. Brak numerów stron w książce
• Sulimierski F., Chlebowski B., Walewski W.: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. T. XII. Warszawa: 1880–1902, s. 405–406.

• Stefan Bogusław Rupniewski [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2012-02-19]  (ang.).