Stanisław Tabin

Stanisław Tabin

Data i miejsce urodzenia	13 lipca 1906 Majdan Golczański
Data i miejsce śmierci	10 października 1997 Lublin
profesor doktor habilitowany nauk rolniczych
Specjalność: hodowla roślin
Alma Mater	Politechnika Lwowska
Doktorat	1955 – hodowla roślin Wyższa Szkoła Rolnicza w Lublinie
Habilitacja	1959 – hodowla roślin Wyższa Szkoła Rolnicza w Lublinie
Profesura	1965 (nadzwyczajny), 1971 (zwyczajny)
Odznaczenia

Stanisław Tabin (ur. 13 lipca 1906 w Majdanie Golczańskim, zm. 10 października 1997 w Lublinie) – polski specjalista nauk rolniczych w dziedzinie uprawy roślin.

W 1933 ukończył studia na Wydziale Rolniczo-Lasowym Politechniki Lwowskiej^[1], do 1939 pracował jako agronom w okolicach Białegostoku, Łomży i Tarnowa. Podczas II wojny światowej działał w konspiracji, m.in. przewodniczył Komisji Gospodarczej Stronnictwa Ludowego „Roch” w powiecie tarnowskim^[2], walczył w szeregach Armii Krajowej w stopniu podchorążego^[2]. W 1945 został pełnomocnikiem powiatu tarnowskiego do spraw osadnictwa na tzw. Ziemiach Zachodnich, był jednym z założycieli Spółdzielni Osadniczo-Parcelacyjnej w Stępiniu. Po powrocie w 1946 do Tarnowa został wybrany na komisarza ziemskiego, w drugiej połowie roku wyjechał do województwa wrocławskiego, gdzie organizował i kierował produkcją roślinną. Następnie przeniósł się do Puław, gdzie pracował jako adiunkt w Instytucie Hodowli i Aklimatyzacji Roślin^[1]. W 1950 przeniósł się do Lublina, gdzie został pracownikiem naukowo-dydaktycznym w Wyższej Szkole Rolniczej. Od 1955 kierował Studiami Zaocznymi na Wydziale Zootechniki, w 1957 należał do grona założycieli czasopisma Rolnik Lubelski, a następnie zasiadał w kolegium redakcyjnym i był członkiem Rady Programowej^[2]. W 1959 obronił pracę habilitacyjną i uzyskał stanowisko docenta, od 1961 kierował Katedrą Szczegółowej Uprawy Roślin, równocześnie organizował i kierował Ośrodkami Rozwoju Postępu Rolniczego^[1]. W 1962 zorganizował punkt konsultacyjny lubelskiej Wyższej Szkoły Rolniczej w Białej Podlaskiej, w 1965 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego^[2]. W 1970 został dyrektorem Instytutu Upraw Roli i Roślin i pełnił tę funkcję przez dwa lata, w 1971 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. W 1976 przeszedł w stan spoczynku. Pochowany w części komunalnej cmentarza przy ul. Lipowej w Lublinie (kwatera P3KF-7-7)^[3].

Dorobek 84 prace naukowe, dużo o roślinach pastewnych, ponad 400 publikacji, które ukazały się w latach 1937-1976 na łamach wielu czasopism specjalistycznych.

• Uprawiajmy żywokost na pasze /1955/;
• Uprawa bulwy /1955/;
• Dwanaście miesięcy w gospodarstwie /1960/ (współautor);
• Szczegółowa uprawa roślin /1976/ (współautor);
• Morfologia i biologia roślin uprawnych /1978/ (redaktor);
• Łubin żółty pastewny /1982/.

• Zjednoczone Stronnictwo Ludowe (od 1949);
• Towarzystwo Wiedzy Powszechnej (od 1951);
• Radny miasta Lublina (od 1961);
• Członek Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Lublinie (1969-73).

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski;
• Złoty Krzyż Zasługi;
• Medal 40-lecia Polski Ludowej;
• Medal Komisji Edukacji Narodowej;
• Medal Wojska 4-krotnie;
• Krzyż Armii Krajowej;
• Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”;
• Odznaka „Zasłużony Pracownik Rolnictwa”;
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego;
• Złota Odznaka "Zasłużony Popularyzator Wiedzy";
• Złota Odznaka "Za Zasługi dla Lubelszczyzny";
• Medal Pamiątkowy "Za Zasługi dla Miasta Lublina";
• Złota Odznaka ZNP.