Stanisław Kaliszek
gen. bryg. Stanisław Kaliszek | |
generał brygady | |
Data i miejsce urodzenia |
11 lutego 1863 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1884–1921 |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
4 Dywizja Strzelców Polskich |
Stanowiska |
dowódca batalionu |
Główne wojny i bitwy |
wojna rosyjsko-japońska |
Odznaczenia | |
Stanisław Zygmunt Kaliszek (ur. 11 lutego 1863[a] w Puszczy Mariańskiej, zm. 29 kwietnia 1938 we Włocławku) – pułkownik piechoty Armii Imperium Rosyjskiego i generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był synem Józefa (1830–1917, powstańca styczniowego i nauczyciela szkoły elementarnej w Puszczy Mariańskiej) i Romanii z domu de Verny (1832–1911). Ukończył 6-klasową szkołę realną w Łowiczu, następnie uzyskał maturę i wstąpił do szkoły junkrów w Warszawie[4].
Służbę zawodową w armii rosyjskiej rozpoczął w lipcu 1884 r. (służył między innymi w Rostowie nad Donem), a w dniu 14 czerwca 1886 r. otrzymał awans na podporucznika. Przez następne lata sukcesywnie awansował, osiągając w korpusie piechoty kolejno stopnie: porucznika (1891), sztabskapitana (1900) i kapitana. W latach 1904–1905 uczestniczył w wojnie rosyjsko-japońskiej. W okresie I wojny światowej walczył na froncie niemieckim dowodząc kolejno: batalionem, pułkiem, brygadą i dywizją piechoty. Awansował wówczas do stopnia podpułkownika (1914) i pułkownika (1915)[4].
Po rewolucji październikowej w formacjach polskich na Wschodzie. W latach 1918–1919 służył w 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego, z którą przeszedł jej szlak bojowy i powrócił do kraju. Zajmował wówczas stanowiska prezesa sądu dywizyjnego i komendanta placu w Odessie[5]. Przyjęty został do Wojska Polskiego i zweryfikowany w stopniu pułkownika piechoty (formalne przyjęcie do Wojska Polskiego nastąpiło dekretem L. 1532 z dnia 30 października 1919 r., opublikowanym w Dzienniku Rozkazów Wojskowych)[6].
W okresie od lipca 1919 r. do maja 1920 r. dowodził VIII Brygadą Piechoty, a następnie przejściowo (do 21 sierpnia 1920 r.) 4 Dywizją Piechoty. Podczas wojny polsko–bolszewickiej objął w lipcu 1920 roku dowództwo Grupy Operacyjnej, na czele której toczył ciężkie walki odwrotowe pod Berezyną, Ihumeniem i Mińskiem Litewskim[5]. Następnie przydzielony został do dowództwa Frontu Północnego (najpierw jako oficer sztabowy do zleceń dowódcy frontu – gen. Józefa Hallera, potem jako szef referatu odznaczeń i nominacji), po czym objął stanowisko kontrolera w oddziale Najwyższej Kontroli Wojskowej[7].
Dekretem Wodza Naczelnego z dnia 3 sierpnia 1921 r. (dekret L. 3217) pułkownik piechoty Stanisław Kaliszek został przeniesiony – z dniem 1 października 1921 roku – w stały stan spoczynku z prawem noszenia munduru, w stopniu generała podporucznika[6].
Pułkownik Stanisław Kaliszek odznaczony został, dekretem L.3420 Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego (opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 43 z dnia 27 grudnia 1921 r.), Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari (nr krzyża 4613)[8].
Osiadł we Włocławku, gdzie zmarł w dniu 29 kwietnia 1938 r. i pochowany został na tamtejszym Cmentarzu Komunalnym – sektor 21, rząd 5, grób 161.
Rodzina
[edytuj | edytuj kod]Stanisław Kaliszek żonaty był z Heleną z domu Bokszczanin (ur. 1866), z którą miał czworo dzieci (Waleriana ur. 1885, Aleksandra ur.1896, Wiktorię ur. 1897 i Helenę ur. 1902).
Awanse
[edytuj | edytuj kod]- podporucznik – 1886
- porucznik – 1891
- sztabskapitan – 1900
- kapitan
- podpułkownik – 1914
- pułkownik – 1915
- generał brygady – 1921
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari[8]
- Krzyż Walecznych[7]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[9]
- Order św. Jerzego IV klasy[7]
- Broń Złota „Za Waleczność”[7]
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 879.
- ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 1576.
- ↑ Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 1405.
- ↑ a b Kunikowski 2005 ↓, s. 77.
- ↑ a b Kunikowski 2005 ↓, s. 77-78.
- ↑ a b Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 32 z 13 VIII 1921, s. 1287.
- ↑ a b c d Kunikowski 2005 ↓, s. 78.
- ↑ a b Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 43 z 27 XII 1921, s. 1723.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 3.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rocznik oficerski 1923. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1923. [dostęp 2018-03-09].
- Rocznik oficerski 1924. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1924. [dostęp 2018-03-09].
- Rocznik oficerski 1928. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1928. [dostęp 2018-03-09].
- Stanisław Kunikowski: Włocławski Słownik Biograficzny pod redakcją Stanisława Kunikowskiego. Tom II. Włocławek: Lega Oficyna Wydawnicza, 2005. ISBN 83-88115-85-5.
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920 - 1937. [dostęp 2018-03-09].
- T. Kryska Karski S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991.
- H. P Kosk, Generalicja polska, t. 1, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998.
- Piotr Stawecki , Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: „Bellona”, 1994, s. 156-157, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159 .
- Stanisław Kaliszek. [w:] Kolekcja Generałów i Osobistości, sygn. I.480.237 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-05].
- Generałowie brygady II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Polacy odznaczeni Orderem Świętego Jerzego (Imperium Rosyjskie)
- Polacy odznaczeni Bronią Złotą
- Polacy – oficerowie Imperium Rosyjskiego
- Polacy w wojnie rosyjsko-japońskiej
- Uczestnicy bitwy nad Berezyną (1920)
- Urodzeni w 1863
- Zmarli w 1938
- Pochowani na Cmentarzu Komunalnym we Włocławku
- Dowódcy 4 Dywizji Piechoty (II RP)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)