Spudłów
wieś | |
Ruiny kościoła z XIV-XV w. | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Sołectwo |
Żabice |
Wysokość |
87 m n.p.m. |
Liczba ludności (2011) |
66[2] |
Strefa numeracyjna |
95 |
Kod pocztowy |
69-113[3] |
Tablice rejestracyjne |
FSL |
SIMC |
0181770 |
Położenie na mapie gminy Górzyca | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa lubuskiego | |
Położenie na mapie powiatu słubickiego | |
52°29′14″N 14°44′09″E/52,487222 14,735833[1] |
Spudłów (niem. Spudlow) – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie słubickim, w gminie Górzyca.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gorzowskiego.
W miejscowości działało państwowe gospodarstwo rolne – Gospodarstwo w Spudłowie, należące do Zakładu Rolnego w Żabicach, wchodzącego w skład Lubuskiego Kombinatu Rolnego w Rzepinie[4].
Miejscowość położona jest przy drodze lokalnej Żabice-Sienno.
Na południowy zachód od miejscowości, przy nieutwardzonej drodze do Lasków Lubuskich, znajdowała się osada Spudłówek (niem. Spudlower Gehege)[5][6] (52°28'31"N 14°42'33"E), w 1895 zamieszkiwana przez 11 osób[7], a w 1910 przez 10[8], obecnie nieistniejąca.
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest[9]:
- kościół w ruinie z XIV wieku.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 127514
- ↑ Wieś Spudłów w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2016-07-20] , liczba ludności na podstawie danych GUS.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1205 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
- ↑ Mapa topograficzna - Geoportal. [dostęp 2011-09-25].
- ↑ M.P. z 1948 r. nr 59, poz. 363
- ↑ Mapa Taktyczna Polski WIG 1:100 000 P39 S19 Frankfurt an der Oder 1929
- ↑ Spudlower Gehege
- ↑ Frauendorf (Neumark)
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. lubuskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 55. [dostęp 2013-02-04].