Solenoid

Ten artykuł dotyczy cewki indukcyjnej. Zobacz też: inne znaczenia.

Solenoid – cewka powietrzna (bez rdzenia magnetycznego) o jednej warstwie uzwojenia, służąca do wytwarzania jednorodnego pola magnetycznego^[1].

Stosowany jest tam, gdzie wymagane są niewielkie indukcyjności lub wysokie napięcia.

Wartość natężenia pola magnetycznego w długim solenoidzie (to znaczy takim, którego długość jest dużo większa niż jego średnica) jest opisana równaniem^[1]:

${\displaystyle H={\frac {N\cdot I}{L}},}$

gdzie:

• ${\displaystyle H}$ – natężenie pola [A/m],
• ${\displaystyle N}$ – liczba zwojów cewki (jedn. bezwymiarowa),
• ${\displaystyle I}$ – natężenie prądu elektrycznego płynącego przez cewkę [A],
• ${\displaystyle L}$ – długość cewki [m].

Wewnątrz solenoidu pole jest relatywnie duże, natomiast na zewnątrz pole jest małe, dla nieskończenie długiego solenoidu pole na zewnątrz byłoby równe zero. Linie pola przebiegają podobnie jak w magnesie sztabkowym^[2].

Zobacz hasło solenoid w Wikisłowniku

Zobacz multimedia związane z tematem: Solenoid

• Aleksy Brodowski, Jerzy Chabłowski, Jerzy Auerbach: Radio i Telewizja. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1971, s. 341.