Rzeczna Eskadra Lotnicza
Znak malowany na samolotach rzecznej eskadry lotniczej | |
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie |
1928 |
Rozformowanie |
1939 |
Organizacja | |
Dyslokacja | |
Rodzaj wojsk | |
Podległość |
Rzeczna Eskadra Lotnicza – pododdział lotniczy działający w ramach Flotylli Pińskiej w latach 1928-1937.
Flotylla Pińska, działająca w dorzeczu Prypeci operowała na terenach będących labiryntem rzek, kanałów, jezior i bagien. Ponieważ łączność radiowa była wówczas słabo rozwinięta, występowały poważne problemy z przekazywaniem informacji między jednostkami flotylli i bazą. W terenie pokrytym zaroślami i drzewami zawodziła również obserwacja z bocianiego gniazda umieszczonego na kilkumetrowym maszcie. Stwierdzono, że flotylla potrzebuje samolotów rozpoznawczych i do kierowania ogniem artyleryjskim. Ponieważ na obszarze działania flotylli i w bliskiej okolicy trudno było o teren na lotnisko, zdecydowano na użycie wodnosamolotów[1].
W 1926 roku przeprowadzono próby współpracy jednostek pływających flotylli z łodziami latającymi Schreck FBA-17HMT2, oddelegowanymi do tego zadania z Morskiego Dywizjonu Lotniczego z Pucka[2].
Rozkazem dziennym dowódcy morskiego dywizjonu lotniczego nr 107/28 z 10 maja 1928 przystąpiono w Pucku do organizacji rzecznego plutonu wodnopłatowców. Wyposażenie stanowiły jedna łodź latająca Cams-30 i jeden Schreck FBA-17 HE2. 22 maja personel wraz ze sprzętem odjechał transportem kolejowym z Pucka do Pińska[3].
W 1927 roku pododdział lotniczy flotylli składał się z 6 samolotów Schreck, a w maju 1928 roku sformowano Rzeczny Pluton Lotniczy, będący częścią Morskiego Dywizjonu Lotniczego, stacjonujący na stałe w Pińsku[1]. Wybudowano tam hangar ze slipem i nabrzeże dla wodnosamolotów. W miejscowości Mosty Wolańskie założono lotnisko lądowe (wodnosamoloty Schreck miały też podwozie kołowe)[1].
W 1933 roku pluton rozwinięto do rozmiarów eskadry[1]. W 1934 roku skład eskadry stanowiły samoloty: FBA-17HMT2, Lublin R.XIII bis i PWS-5t2[4].
W 1930 roku opracowano i zatwierdzono plan unowocześnienia lotnictwa rzecznego, gdyż Schrecki stawały się coraz bardziej zużyte i przestarzałe. Czyniono próby z wodnosamolotami Lublin R.XIII wyposażonymi w pływaki, lecz samoloty te, mimo że włączone do Morskiego Dywizjonu, nie sprawdziły się w warunkach śródlądowych[2]. Planowano zakupy wodnosamolotów za granicą, lecz tego również nie sfinalizowano. W związku z wyeksploatowaniem sprzętu, eskadrę rozwiązano w grudniu 1937 roku, a sprzęt pozostały po niej przekazano do Morskiego Dywizjonu Lotniczego. Do końca istnienia Flotylli Pińskiej nie odbudowano jej lotniczego elementu[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Łódź latająca Schreck FBA-17HMT2. W: Tadeusz Kondracki, Jan Tarczyński: Monitory Flotylli Pińskiej. T. 34. Warszawa: Edipresse, 2014, seria: Wielki leksykon uzbrojenia. ISBN 978-83-7769-579-1.
- ↑ a b c Eskadra rzeczna. Ale nie wodna, tylko powietrzna, „trojmiasto.pl” [dostęp 2018-02-14] [zarchiwizowane z adresu 2015-08-19] (pol.).
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 395.
- ↑ Zbigniew Jankiewicz: Wodnosamoloty. Warszawa: Wydawnictwo ministerstwa Obrony Narodowej, 1986, s. 72. ISBN 83-11-07272-8.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4.