Rynek w Oświęcimiu

Rynek Główny
	; Widok z południowego wschodu (2014)
Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Miejscowość	Oświęcim
Powierzchnia	około 6000 m²
	Położenie na mapie województwa małopolskiego Rynek Główny
	Położenie na mapie Polski Rynek Główny
	50°02′17,8″N 19°13′17,1″E/50,038278 19,221417
	Multimedia w Wikimedia Commons

Rynek w Oświęcimiu – centralny plac Oświęcimia.

Historia

Rynek został wymierzony podczas średniowiecznej lokacji miasta^[1] jako centralny punkt handlowy otoczony początkowo zabudową drewnianą^[1]. Przy rynku znajdowała się siedziba władz miejskich (postawiono ratusz z zegarem w XVI wieku^[1]) oraz najznaczniejsze mieszczańskie kamienice. Budynki drewniane pochłonęły pożary^[1]. Obecnie rynek otaczają murowane kamienice w większości z XIX wieku, a na płycie funkcjonują lokale gastronomiczne.

W 2009 r. wyburzona została „Tęcza” – pawilon handlowy z 1966 roku, wybudowany na niemieckim schronie przeciwlotniczym z okresu II wojny światowej^[2]. Wyburzenie „Tęczy” stojącej na środku Rynku rozpoczęte 26 listopada 2009 roku i prowadzone przez tydzień^[2] było przełomowym momentem, po którym rozpoczęto rewitalizację Rynku Głównego.

W maju 2014 r. zakończyła się modernizacja Rynku (koszt: 7,6 mln zł), w wyniku której przywrócono mu częściowo przedwojenny wygląd (brukowana nawierzchnia, zrekonstruowana studnia), który uzupełniono nowymi elementami (iluminacje, szklana płyta nad zachowanymi fragmentami murów pierwszego, XVI-wiecznego ratusza, podświetlana fontanna w części północno-wschodniej). Ślad po wyburzonym niemieckim bunkrze wyznacza metalowy otok. Na ławkach usytuowanych po obu stronach Rynku umieszczono tablice zawierające informacje o najważniejszych wydarzeniach w historii Oświęcimia. Otwarto tu także punkt informacji turystycznej. Nie odtworzono natomiast usuniętego przez Niemców pomnika św. Jana Nepomucena^[1].

Zabudowa

dawny ratusz z lat 1872–1875
Kamienica Ślebarskich (nr 14) z początku XIX wieku, w którym mieści się siedziba Sądu Rejonowego w Oświęcimiu
kamienica pod numerem 11 z XIX wieku, przebudowana w czasie II wojny światowej w duchu Heimatstilu. Na przełomie XIX/XX wieku istniał w jej miejscu hotel „Herz”, w którym gościł m.in. Józef Piłsudski
zabytkowa kamienica pod numerem 8
pozostałości starego ratusza (podziemia)^[1]