Rudolph Minkowski

Rudolph Minkowski

Rudolph Leo Bernhard Minkowski

Data i miejsce urodzenia	28 maja 1895 Strasburg
Data i miejsce śmierci	4 stycznia 1976 Berkeley
Zawód, zajęcie	fizyk, optyk, astronom
Narodowość	niemiecka
Alma Mater	Uniwersytet Wrocławski
Uczelnia	Uniwersytet w Getyndze, Uniwersytet Hamburski, Uniwersytet Kalifornijski w Berkeley
Multimedia w Wikimedia Commons

Rudolph Leo Bernhard Minkowski (ur. 28 maja 1895 w Strasburgu^[1], zm. 4 stycznia 1976 w Berkeley^[1]) – amerykański astronom pochodzenia niemieckiego-żydowskiego^[1].

Był synem Oskara Minkowskiego i bratankiem Hermanna Minkowskiego. Uczył się w gimnazjach w Kolonii, Greifswaldzie i Wrocławiu^[1]. Od dzieciństwa interesował się astronomią^[1]. W 1913 roku rozpoczął studia na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Wrocławskiego, ale przerwał je z powodu wybuchu I wojny światowej, w czasie której służył w armii niemieckiej^[1]. Po wojnie kontynuował studia, uzyskując tytułu doktora w 1921 u Rudolfa Ladenburga^[2].

Po doktoracie pracował na uczelniach w Getyndze (z Maksem Bornem i Jamesem Franckiem) i Hamburgu (privatdozent od 1926)^[1]. W 1926 ożenił się z Luise David, córką sędziego^[1][3]. W Getyndze i początkowo w Hamburgu pracował nad fizyką atomową i widmami spektralnymi, by potem zająć się astronomią^[1].

W obserwatorium hamburskim poznał swego długoletniego przyjaciela Waltera Baadego oraz Bernharda Schmidta, którego konstrukcje teleskopów potem wykorzystywał^[1]. W 1930 został profesorem Uniwersytetu Hamburskiego^[2]. Po dojściu Hitlera do władzy, stracił ze względu na żydowskie pochodzenie stanowisko profesora i w 1935 roku wyemigrował do Stanów Zjednoczonych razem z żoną i dziećmi, Evą i Hermannem^[1]. Tam od lipca 1935^[2] pracował razem z Baadem^[1] w Mount Wilson Observatory^[4]. W 1940 otrzymał obywatelstwo USA^[2]. Uczestniczył w przygotowywaniu obserwatorium Palomar^[1]. Kierował projektem Palomar Observatory Sky Survey, który tworzył atlas fotograficzny północnego nieba z wykorzystaniem teleskopów Schmidta^[1].

Krótko przed przejściem na emeryturę odkrył w 1960 największe znane wówczas (do 1975) przesunięcie ku czerwieni w galaktyce 3C 295^[4][5]. Po przejściu na emeryturę w latach 1961–1965 pracował na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley^[4]. Gościnnie wykładał także na University of Wisconsin-Madison^[1].

Prowadził badania pozostałości supernowych, zwłaszcza ich widm spektralnych. Razem z Baadem podzielił je dwa nowe typy: typ 1 i 2. Zidentyfikowali optycznie źródła szeregu sygnałów radiowych, m.in. galaktyki Cygnus A, Perseus A oraz pozostałości supernowych Cassiopeia A, Puppis A^[4].

Odkrył mgławicę planetarną Minkowski 2-9. W 1942 odnalazł gwiazdę centralną mgławicy Kraba^[4][5]. W 1950 odkrył kometę nieokresową C/1950 K1 (Minkowski)^[6], a w 1951 współodkrył (wraz z Albertem Wilsonem) planetoidę (1620) Geographos^[7].

W 1957 został wybrany do National Academy of Sciences^[5][1]. W 1961 został uhonorowany Złotym Medalem Catherine Wolfe Bruce^[4][1]. W 1968 z okazji stulecia uniwersytetu Berkeley przyznano mu doktorat honoris causa uczelni^[1].

Krater Minkowski na Księżycu upamiętnia Rudolfa i Hermanna Minkowskich^[8]. Na cześć Rudolfa – poza mgławicą Minkowski 2-9 – nazwana została także planetoida (11770) Rudominkowski^[4] oraz tak zwany obiekt Minkowskiego w sąsiedztwie galaktyki NGC 541^[9]. Jego nazwiskiem bywa także określana mgławica Minkowski 92, znana także jako IRAS 19343+2926 lub ślad buta (ang. Footprint Nebula).

• Krótka biografia (ang.)
• Biografia spisana przez Donalda Osterbrocka, jednego z uczniów Minkowskiego