Przejdź do zawartości

Piotr Matywiecki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piotr Matywiecki
Ilustracja
Piotr Matywiecki (2022)
Data i miejsce urodzenia

5 czerwca 1943
Warszawa

Zawód, zajęcie

bibliotekarz, poeta, krytyk literacki

Rodzice

Anastazy Matywiecki

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Piotr Hubert Matywiecki (ur. 5 czerwca 1943 w Warszawie[1]) – polski poeta, krytyk literacki, eseista, z zawodu bibliotekarz.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn poety i prawnika Anastazego Matywieckiego[1]. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim[2]. Był pracownikiem Biblioteki Uniwersyteckiej w Warszawie. Na początku lat 80. dołączył do zakładowej „Solidarności”, w stanie wojennym współtworzył opozycyjny „Biuletyn Solidarności UW”[1]. Współredagował również wydawane poza cenzurą pismo „Wezwanie”[3]. Współpracował z pismami „Więź”, „Twórczość”, „Powściągliwość i Praca”, a od 1990 z Polskim Radiem. W 1989 został członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich[1].

Sześciokrotnie nominowany do Nagrody Literackiej Nike (Ta chmura powraca w 2006 – finał nagrody[4], Twarz Tuwima w 2008 – finał nagrody[5], Powietrze i czerń w 2010[6], Którędy na zawsze w 2016[7] – finał nagrody, Stary gmach w 2017[8], Do czasu w 2019[9]). W 1994 wyróżniony Nagrodą Polskiego PEN Clubu im. Ksawerego Pruszyńskiego[10], w 2008 otrzymał Nagrodę Literacką Gdynia w kategorii eseistyka (za Twarz Tuwima)[11], w 2010 wyróżniony Wrocławską Nagrodą Poetycką Silesius w kategorii książka roku oraz nominowany do Nagrody Literackiej Gdynia (za Powietrze i czerń)[12][13], w 2011 został laureatem nagrody „Kamień” przyznawanej podczas Festiwalu Miasto Poezji[1], a za Dwa oddechy. Szkice o tożsamości żydowskiej i chrześcijańskiej został nominowany do Nagrody Literackiej Gdynia 2011 w kategorii eseistyka[14], w 2013 nominowany do Nagrody Poetyckiej Orfeusz za tom Widownia[15], w 2014 otrzymał Nagrodę Jana Karskiego i Poli Nireńskiej. Laureat Nagrody Literackiej m.st. Warszawy 2016 w kategorii poezja za Którędy na zawsze[16]. W 2019 został uhonorowany Nagrodą Polskiego PEN Clubu im. Jana Parandowskiego[17].

Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2013)[18]. W 2016 odmówił przyjęcia przyznanego przez ministra Piotra Glińskiego Złotego Medalu „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[19]. W 2020 wyróżniony tytułem honorowego obywatela gminy Kadzidło[20].

Poeta Janusz Szuber napisał wiersz pt. Do Piotra Matywieckiego, opublikowany w tomiku poezji pt. Biedronka na śniegu z 2000[21].

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]

Książki poetyckie

[edytuj | edytuj kod]
  • Podróż (Czytelnik, Warszawa 1975)
  • Struna (Czytelnik, Warszawa 1979)
  • Płanetnik i śmierć (Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1981)
  • Anioł z ognia i lodu (Wydawnictwo Literackie, Kraków 1986)
  • Światło jednomyślne (Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1990)
  • Nawrócenie Maxa Jacoba (Przedświt, Warszawa 1994)
  • Poematy biblijne (Wydawnictwa Fundacji Historia Pro Futuro, Warszawa 1995)
  • Improwizacje i światy (Pracownia, Ostrołęka 1997)
  • Zwyczajna, symboliczna, prawdziwa (Open, Warszawa 1998)
  • Ta chmura powraca (Wydawnictwo Literackie, Kraków 2005)
  • Powietrze i czerń (Wydawnictwo Literackie, Kraków 2009)
  • Zdarte okładki (Biuro Literackie, Wrocław 2009)
  • Widownia (Wydawnictwo Literackie, Kraków 2012)
  • Którędy na zawsze (Wydawnictwo Literackie, Kraków 2015)
  • Palamedes (Biuro Literackie, Stronie Śląskie 2017)
  • Do czasu (Wydawnictwo Literackie, Kraków 2018)
  • Wszyscy inni (Instytut Mikołowski, Mikołów 2019)
  • Poematy biblijne (Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 2020)
  • Skrytka (Wydawnictwo Literackie, Kraków 2021)
  • Cykle (Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 2024)

Pozostałe publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Kamień graniczny (Oficyna Wydawnicza Latona, Warszawa 1994)
  • Twarz Tuwima (Wydawnictwo W.A.B, Warszawa 2007)
  • Dwa oddechy. Szkice o tożsamości żydowskiej i chrześcijańskiej (Biblioteka Więzi, Warszawa 2010)
  • Myśli do słów. Szkice o poezji (Biuro Literackie, Wrocław 2013)
  • Świadomość (Instytut Mikołowski, Mikołów 2014)
  • Stary gmach (Biblioteka Więzi, Warszawa 2016)
  • Własne oczy (Wydawnictwo Aletheia, Warszawa 2024)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e Piotr Matywiecki (ur. 1943). teatrnn.pl. [dostęp 2024-10-04].
  2. ↑ Piotr Matywiecki, [w:] Twórcy [online], Culture.pl [dostęp 2024-10-05].
  3. ↑ „Wezwanie”. encyklopedia-solidarnosci.pl. [dostęp 2014-07-23].
  4. ↑ Nagroda Nike 2006. nike.org.pl. [dostęp 2015-07-20].
  5. ↑ Nagroda Nike 2008. nike.org.pl. [dostęp 2015-07-20].
  6. ↑ Nagroda Nike 2010. nike.org.pl. [dostęp 2015-07-20].
  7. ↑ Nagroda Nike 2016 – nominacje. Oto 20 książek roku. wyborcza.pl, 19 maja 2016. [dostęp 2016-05-19].
  8. ↑ Poezja górą. Oto nominowani do Nagrody Literackiej Nike 2017. tvn24.pl, 18 maja 2017. [dostęp 2017-05-18].
  9. ↑ Marek Radziwon: Nike 2019. Znamy 20 tytułów nominowanych do najważniejszego wyróżnienia literackiego w Polsce. wyborcza.pl, 23 maja 2019. [dostęp 2019-05-24].
  10. ↑ Nagroda im. Ksawerego Pruszyńskiego. penclub.com.pl. [dostęp 2014-07-23].
  11. ↑ Laureaci 2008. nagrodaliterackagdynia.pl. [dostęp 2016-01-31].
  12. ↑ Laureaci. silesius.wroclaw.pl. [dostęp 2021-12-16].
  13. ↑ Nominowani 2010. nagrodaliterackagdynia.pl. [dostęp 2015-12-02].
  14. ↑ Nominowani 2011. nagrodaliterackagdynia.pl. [dostęp 2015-12-02].
  15. ↑ Orfeusz – Nagroda Poetycka im. Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego za najlepszy tom roku: Nominowani 2013. orfeusz-nagroda.pl. [dostęp 2015-07-05].
  16. ↑ Znamy laureatów 9. edycji Nagrody Literackiej m. st. Warszawy. dzieje.pl, 27 kwietnia 2016. [dostęp 2016-04-27].
  17. ↑ Piotr Matywiecki z Nagrodą PEN Clubu im. Jana Parandowskiego. instytutksiazki.pl, 14 października 2019. [dostęp 2019-10-22].
  18. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 3 grudnia 2013 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2014 r. poz. 550).
  19. ↑ Pisarze uhonorowani „Glorią Artis” – siedmioro nie odebrało medali. rp.pl, 18 lutego 2016. [dostęp 2016-02-19].
  20. ↑ Honorowi Obywatele Gminy Kadzidło/Laureaci Kurpiowskich Nepomuków. kadzidlo.pl. [dostęp 2022-11-13].
  21. ↑ Janusz Szuber: Biedronka na śniegu. Kraków: Wydawnictwo a5, 1999, s. 18. ISBN 83-85568-41-7.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Piotr_Matywiecki&oldid=74903597”