Piotr Kałwa

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	29 czerwca 1949
Miejscowość	Lublin
Miejsce	katedra lubelska
Konsekrator	Stefan Wyszyński
Współkonsekratorzy	Czesław Kaczmarek; Michał Klepacz
Konsekrowani biskupi
Tomasz Wilczyński	29 czerwca 1952
Henryk Strąkowski	29 czerwca 1958
Jan Mazur	6 maja 1961
Bolesław Pylak	29 maja 1966
Edmund Ilcewicz	15 maja 1969
Współkonsekrowani biskupi
Piotr Dudziec	29 czerwca 1950
Jan Jaroszewicz	11 lutego 1958
Szczepan Sobalkowski	11 lutego 1958
Józef Drzazga	31 sierpnia 1958
Walenty Wójcik	2 lutego 1961
Edward Muszyński	27 sierpnia 1961
Wacław Skomorucha	21 kwietnia 1963
Jan Gurda	13 lutego 1972

Piotr Kałwa
	Fortes in fide; Mocni w wierze
	Fortes in fide; Mocni w wierze
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	18 października 1893 ; Cudzynowice
Data i miejsce śmierci	17 lipca 1974 ; Kuźnica
	Biskup diecezjalny lubelski
Okres sprawowania	1949–1974
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	1 czerwca 1916
Nominacja biskupia	30 maja 1949
Sakra biskupia	29 czerwca 1949
	Odznaczenia

Piotr Kałwa (ur. 18 października 1893 w Cudzynowicach, zm. 17 lipca 1974 w Kuźnicy) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup diecezjalny lubelski w latach 1949–1974.

Życiorys

Święcenia kapłańskie otrzymał 1 czerwca 1916 w Kielcach. Studiował prawo i teologię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie w 1935 został profesorem. Aresztowany w latach 1939–1940, powrócił do Lublina w 1945 jako profesor prawa kanonicznego.

Jego dorobek naukowy obejmuje ok. 30 pozycji, głównie z zakresu prawa małżeńskiego, kanonicznego i świeckiego. Od 1934 był członkiem korespondentem, a od 1944 członkiem czynnym Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1948 został członkiem współpracownikiem Komisji Historyczno-Prawnej Polskiej Akademii Umiejętności^[1].

30 maja 1949 został mianowany biskupem diecezjalnym diecezji lubelskiej. Konsekrowany został 29 czerwca 1949 przez prymasa Stefana Wyszyńskiego^[2]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Fortes in fide” (Mocni w wierze)^[3]. W latach 1949–1974 był wielkim kanclerzem KUL-u. Zasiadał w Radzie Głównej Episkopatu Polski.

Uczestniczył we wszystkich czterech sesjach soboru watykańskiego II^[4].

Zmarł nagle 17 lipca 1974 w Kuźnicy na Helu. Mszy pogrzebowej w katedrze św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty w Lublinie przewodniczył kardynał Karol Wojtyła, arcybiskup metropolita krakowski, a kazanie wygłosił kardynał Stefan Wyszyński, prymas Polski^[1].

W 1938 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi „za zasługi na polu pracy społecznej"^[5].

↑ ^a ^b ^c Nota biograficzna Piotra Kałwy na stronie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. kul.pl. [dostęp 2024-06-26].
↑ Piotr Kałwa. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2023-10-10]. (ang.).
↑ A.G. Miziński (red.): 100-lecie Konferencji Episkopatu Polski. Księga jubileuszowa. Kielce: Wydawnictwo Jedność, 2019, s. 268. ISBN 978-83-8144-179-7. [dostęp 2023-10-09].
↑ B. Bejze: Sobór Watykański II. W: Z. Pawlak (red.): Katolicyzm A–Z. Wyd. III. Łódź: 1989, s. 419. ISBN 83-850-22-03-1.
↑ M.P. 1938 nr 259 poz. 611. isap.sejm.gov.pl. [dostęp 2024-06-26].