Paweł Zalewski (polityk)

Zobacz też: inne osoby nazywające się Paweł Zalewski.

Paweł Zalewski

Data i miejsce urodzenia	25 września 1964 Warszawa
Zawód, zajęcie	polityk
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Stanowisko	poseł na Sejm I, V, VI, IX i X kadencji (1991–1993, 2005–2009, od 2019), poseł do Parlamentu Europejskiego VII kadencji (2009–2014), wiceminister obrony narodowej (od 2023)
Partia	FPD (1990–1991) UD (1991–1992) PK (1992–1993) KK (1994–1999) SKL (1999–2001) PP (2001–2002) PiS (2002–2007) PO (2009–2021) Polska 2050 (od 2021)
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Wiadomości w Wikinews

Paweł Ksawery Zalewski (ur. 25 września 1964 w Warszawie) – polski polityk, historyk i przedsiębiorca, poseł na Sejm I, V, VI, IX i X kadencji (1991–1993, 2005–2009, od 2019), deputowany do Parlamentu Europejskiego VII kadencji (2009–2014), od 2023 sekretarz stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej.

Syn Jerzego Ksawerego Zalewskiego, absolwenta SGH w Warszawie, żołnierza Armii Krajowej w Górach Świętokrzyskich, po II wojnie światowej zajmującego się planowaniem gospodarczym oraz budową i rozwojem fabryki części samochodowych w Łomiankach. Jego dziadkiem ze strony ojca był międzywojenny dyplomata Ksawery Józef Karol Zalewski^[1].

W 1990 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego ze specjalnością edytorską.

W latach 80. prowadził opozycyjną działalność wydawniczą. Należał do Niezależnego Zrzeszenia Studentów. W 1989 uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu w podzespole ds. szkolnictwa wyższego. W latach 1989–1991 był doradcą ministra edukacji narodowej. W 1990 współtworzył Forum Prawicy Demokratycznej^[2], z którym w 1991 przystąpił do Unii Demokratycznej. Zasiadał w radzie regionalnej tej partii, a także w radzie politycznej Frakcji Prawicy Demokratycznej wewnątrz ugrupowania. W 1991 z listy UD został posłem^[3]. Od 1992 należał do Partii Konserwatywnej. W 1993 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję z listy Katolickiego Komitetu Wyborczego „Ojczyzna”^[4]. Tuż po wyborach wystąpił z partii, współtworząc w 1994 Koalicję Konserwatywną (wspólnie z Kazimierzem Michałem Ujazdowskim), która w 1999 weszła w skład Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego. Paweł Zalewski był wiceszefem rady politycznej tej partii. Bezskutecznie ubiegał o mandat radnego sejmiku mazowieckiego w 1998 z listy Akcji Wyborczej Solidarność^[5] oraz w 2002 z listy Prawa i Sprawiedliwości^[6]. W 2001 współtworzył partię Przymierze Prawicy, z którą w 2002 przystąpił do Prawa i Sprawiedliwości, zostając członkiem zarządu głównego tej partii. 11 maja 2007 rada polityczna PiS wybrała go na wiceprezesa ugrupowania.

W latach 1991–1996 pracował na stanowisku starszego asystenta w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. W 1996 podjął pracę jako partner zarządzający w międzynarodowej firmie doradztwa personalnego. Od 2002 do 2003 zasiadał w zarządzie województwa mazowieckiego. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2004 bez powodzenia kandydował z pierwszego miejsca listy PiS w okręgu łódzkim^[7]. W wyborach parlamentarnych w 2005 został wybrany na posła z listy PiS w okręgu sieradzkim^[8]. W Sejmie V kadencji przewodniczył Komisji Spraw Zagranicznych.

W 2007 tygodnik „Polityka” uznał go za najlepszego posła sezonu parlamentarnego 2006/2007^[9]. W lipcu tego samego roku prezes PiS Jarosław Kaczyński zawiesił Pawła Zalewskiego w prawach członka ugrupowania, motywując to jego rzekomą nielojalnością wobec partii, rządu i prezydenta Lecha Kaczyńskiego^[10]. Zarzuty wobec niego związane były z krytycznymi uwagami, jakie padły w wywiadzie radiowym 3 lipca 2007 pod adresem minister spraw zagranicznych Anny Fotygi i dotyczyły posiedzenia sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych z 28 czerwca, na którym Anna Fotyga relacjonowała przebieg i ustalenia szczytu UE w Brukseli z 23 czerwca^[11]. W październiku 2007 postępowanie dyscyplinarne zostało umorzone, a on sam powrócił na stanowisko wiceprezesa partii.

W wyborach parlamentarnych w tym samym roku po raz trzeci uzyskał mandat poselski, otrzymując 35 524 głosy^[12]. Wkrótce wraz z dwoma innymi wiceprezesami partii (Ludwikiem Dornem i Kazimierzem Michałem Ujazdowskim) ustąpił z zajmowanego stanowiska. 16 listopada 2007 wszyscy trzej, decyzją prezesa PiS Jarosława Kaczyńskiego, zostali zawieszeni w prawach członków partii. 12 grudnia tego samego roku wraz z Kazimierzem Ujazdowskim zrezygnował z członkostwa w PiS. W 2008 był wśród założycieli stowarzyszenia Mazowsze XXI^[13], jednak nie zaangażował się w działalność ogólnopolskiego Ruchu Obywatelskiego „Polska XXI” i nie przystąpił do jego koła poselskiego.

W 2009 został kandydatem Platformy Obywatelskiej w wyborach do Parlamentu Europejskiego w okręgu warszawskim. W maju tego samego roku przystąpił do klubu parlamentarnego PO, a następnie został członkiem partii. Uzyskując 51 529 głosów, zdobył mandat deputowanego do PE^[14]. W PE przystąpił do grupy chadeckiej, wybrano go też na wiceprzewodniczącego Komisji Handlu Międzynarodowego. W lipcu 2011 zainicjował powołanie European Parliament-Ukraine LINK Group, skupiającą europosłów z różnych frakcji Parlamentu Europejskiego, której celem jest wspieranie procesu integracji Ukrainy z Unią Europejską^[15]. W 2011 zajął 5. miejsce w rankingu na dziesięciu lobbystów Ukrainy na świecie, sporządzonym przez kijowski Instytut Polityki Światowej^[16]. W styczniu 2013 decyzją ministra spraw zagranicznych Radosława Sikorskiego został mianowany współprzewodniczącym Polsko-Ukraińskiego Forum Partnerstwa^[17]. W wyborach w 2014 nie uzyskał europarlamentarnej reelekcji^[18]. Zasiadał w radzie Instytutu Obywatelskiego (think tanku PO)^[19]. W wyborach samorządowych w 2018 bez powodzenia kandydował do sejmiku świętokrzyskiego^[20].

W wyborach w 2019 uzyskał mandat posła na Sejm IX kadencji, kandydując z ramienia Koalicji Obywatelskiej w okręgu podwarszawskim i otrzymując 12 248 głosów^[21]. W maju 2021 decyzją zarządu PO został usunięty z partii, której władze zarzuciły mu m.in. szkodzenie PO i podważanie decyzji władz^[22]. Kilka dni później znalazł się także poza klubem parlamentarnym KO, zostając posłem niezrzeszonym. W październiku tego samego roku (kilka dni po rezygnacji z odwołania się od decyzji o wykluczeniu z PO) dołączył do Polski 2050 Szymona Hołowni^[23].

W wyborach w 2023 z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję z ramienia koalicji Trzecia Droga (z wynikiem 35 395 głosów)^[24]. W grudniu tego samego roku został powołany na stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej^[25]. W 2024 bezskutecznie kandydował w kolejnych wyborach europejskich (był liderem listy Trzeciej Drogi w okręgu nr 3)^[26].

Wybory	Komitet wyborczy		Organ	Okręg	Wynik
1991		Unia Demokratyczna	Sejm I kadencji	nr 26	2996 (1,20%)[3]
1993		Katolicki Komitet Wyborczy „Ojczyzna”	Sejm II kadencji	nr 8	1333 (0,93%)[4]
2004		Prawo i Sprawiedliwość	Parlament Europejski VI kadencji	nr 6	12 365 (7,32%)[7]
2005			Sejm V kadencji	nr 11	14 068 (4,90%)[8]
2007			Sejm VI kadencji		35 524 (9,29%)[12]
2009		Platforma Obywatelska	Parlament Europejski VII kadencji	nr 4	51 529 (6,23%)[14]
2014			Parlament Europejski VIII kadencji		18 379 (2,41%)[18]
2019		Koalicja Obywatelska	Sejm IX kadencji	nr 20	12 248 (2,05%)[21]
2023		Trzecia Droga	Sejm X kadencji		35 395 (4,84%)[24]
2024			Parlament Europejski IX kadencji	nr 3	18 256 (2,66%)[26]

• Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Solidarności Włoskiej – Włochy (2006)^[27]
• Kawaler Legii Honorowej – Francja^[28] (2007)
• Prezydencki Order Zasługi – Gruzja (2013)^[29]

• Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2021-10-29].
• Strona sejmowa posła IX kadencji. [dostęp 2021-10-29].