Paweł Romocki

Paweł Romocki

Data i miejsce urodzenia	17 kwietnia 1880 Wola Marzeńska, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	28 czerwca 1940 Warszawa, Polska pod okupacją III Rzeszy
Minister kolei żelaznych
Okres	od 14 czerwca 1926 do 24 września 1926
Poprzednik	Kazimierz Bartel
Minister komunikacji
Okres	od 27 września 1926 do 27 czerwca 1928
Następca	Alfons Kühn
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Paweł Nepomucen Romocki herbu Prawdzic (ur. 17 kwietnia 1880 w Woli Marzeńskiej, zm. 28 czerwca 1940 w Warszawie) – inżynier technolog, major artylerii Wojska Polskiego, poseł na Sejm I kadencji w II RP, radca Izby Przemysłowo-Handlowej w Krakowie w 1935 roku^[1].

W czasie I wojny światowej w I Korpusie Polskim generała Józefa Dowbora-Muśnickiego, żołnierz Polskiej Organizacji Wojskowej.

Absolwent Politechniki w Hanowerze (Königliche Technische Hochschule) i Instytutu Technologicznego w Petersburgu^[2] (Технологический Институт Императора Николая I). Do 1926 działacz Polskiego Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji. W latach 1920–1922 kierownik Komitetu Przemysłowego przy Ministerstwie Spraw Wojskowych. W latach 1922–1926 poseł na Sejm RP z listy Chrześcijańskiego Związku Jedności Narodowej, był członkiem klubu Chrześcijańsko-Narodowego Stronnictwa Pracy^[3]. W latach 1926–1928 minister komunikacji w rządach Kazimierza Bartla i Józefa Piłsudskiego.

W latach 1928–1930 dyrektor Izby Przemysłowo-Handlowej w Wilnie. W 1932 Paweł Romocki wszedł w posiadanie części akcji Sierszańskich Zakładów Górniczych S.A. (większościowy pakiet udziałów należał do rodziny Potockich – linii krzeszowickiej) i został dyrektorem tych zakładów (po inż. Michale Dunajeckim), w skład których wchodziły liczne zakłady przemysłowe w dobrach Potockich (z rejonu Sierszy i Trzebini) z największym – kopalnią Artur w Sierszy. Funkcję dyrektora Sierszańskich Zakładów Górniczych sprawował do 1938, gdy został dyrektorem naczelnym Unii Polskiego Przemysłu Górniczo-Hutniczego w Katowicach.

Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (1922)^[4].

Zmarł tragicznie w okresie okupacji Polski potrącony przez niemiecki samochód. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 236-VI-4)^[5].

W 2022 roku z inicjatywy premiera Mateusza Morawieckiego grób Romockiego został odnowiony. Cały projekt został realizowany przez Fundację Stare Powązki^[6] we współpracy z Kancelarią Prezesa Rady Ministrów.

W 1922 roku ożenił się z Jadwigą Niklewicz (1895–1975) i mieli razem trzech synów: Andrzeja (1923–1944), Jana (1925–1944) i Tomasza (1930–1931)^[7]. Paweł Romocki wraz z żoną i najmłodszym synkiem spoczywają w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 236–VI–4)^[8]. Synowie Andrzej i Jan byli żołnierzami Batalionu "Zośka" Armii Krajowej. Walczyli w jego szeregach w powstaniu warszawskim, zginęli w walce. Zostali pochowani w kwaterze batalionu „Zośka” na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A20-5-23)^[9][10]. Obaj bracia byli kawalerami Virtuti Militari^[11].

• Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz, kto to jest?, Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej Warszawa 1938, s. 626, reprint Wydawnictw Artystycznych i Filmowych Warszawa 1983

• Minister Paweł ROMOCKI o świetlanej przyszłości PKP przez radio opowiadał. [dostęp 2013-01-26].