Paisjusz (Jurkow)

Paisjusz

Wiktor Jurkow
Biskup żeleznogorski i lgowski
Kraj działania	Rosja
Data i miejsce urodzenia	22 października 1970 Briańsk
Biskup żeleznogorski i lgowski
Okres sprawowania	od 2020
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Inkardynacja	Eparchia żeleznogorska
Śluby zakonne	1998
Diakonat	29 kwietnia 1992
Prezbiterat	31 maja 1992
Nominacja biskupia	25 lipca 2014
Chirotonia biskupia	19 sierpnia 2014
Multimedia w Wikimedia Commons

Paisjusz, imię świeckie Wiktor Dmitrijewicz Jurkow (ur. 22 października 1970 w Briańsku) – rosyjski biskup prawosławny.

Od trzeciego roku życia mieszkał razem z rodziną w Moskwie, tam uzyskał średnie wykształcenie. W lutym 1992, rok po odbyciu zasadniczej służby wojskowej, wstąpił do monasteru św. Mikołaja w Wierchoturiu. Dwa miesiące później namiestnik monasteru, ihumen Tichon (Zatiokin), przyjął od niego śluby mnisze w riasofor, nadając mu imię zakonne Paisjusz na cześć świętego mnicha Paisjusza Wieliczkowskiego. 29 kwietnia 1992 przyjął święcenia diakońskie z rąk arcybiskupa jekaterynburskiego i wierchoturskiego Melchizedeka, w cerkwi Chrystusa Wszechmiłującego w Jekaterynburgu. 31 maja tego samego roku ten sam hierarcha wyświęcił go na kapłana, co miało miejsce w monasterze Zaśnięcia Matki Bożej w Dałmatowie^[1].

Od 1993 żył w Monasterze Nowospasskim w Moskwie i służył jako kapelan pacjentów i pracowników instytutu onkologicznego im. Hercena, jak również jako dziekan klasztoru. Trzy lata później podjął w trybie zaocznym naukę w seminarium duchownym w Moskwie, ukończoną w 1998. W latach 1994–1996 był ponadto jednym z nauczycieli w niedzielnej szkole prowadzonej przez mnichów. W 1998 złożył wieczyste śluby mnisze przed przełożonym monasteru, biskupem oriechowo-zujewskim Aleksym. Zachował imię Paisjusz, lecz zmienił świętego patrona na św. Paisjusza Pieczerskiego. W latach 2002–2005 w tym samym trybie studiował na Moskiewskiej Akademii Duchownej. W 2007 obronił pracę końcową poświęconą działalności wielkiego księcia Sergiusza Romanowa w charakterze przewodniczącego Cesarskiego Prawosławnego Towarzystwa Palestyńskiego. W tym samym roku otrzymał godność ihumena. Od 2000 był proboszczem cerkwi Ikony Matki Bożej „Pantanassa” przy instytucie onkologicznym im. Hercena, w latach 1997–2011 – odpowiadał za prowadzenie klasztornego refektarza i kuchni, zaś od 2011 był ponownie dziekanem monasteru^[1].

25 lipca 2014 Święty Synod Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego nominował go na biskupa szczygierskiego i manturowskiego, w związku z czym cztery dni później otrzymał godność archimandryty^[1]. Jego chirotonia biskupia odbyła się 19 sierpnia 2014 w Monasterze Sołowieckim, pod przewodnictwem patriarchy moskiewskiego i całej Rusi Cyryla^[2].

W 2020 r. został przeniesiony na katedrę żeleznogorską; jednocześnie nadal czasowo zarządza eparchią szczygierską^[3].