Przejdź do zawartości

Ortalionowy dziadek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ortalionowy dziadek
Gatunek

sensacyjny

Rok produkcji

1968

Data premiery

12 stycznia 1981

Kraj produkcji

Polska

Język

polski

Czas trwania

25 min

Reżyseria

Julian Dziedzina

Scenariusz

Jerzy Urban

Główne role

Tadeusz Białoszczyński

Zdjęcia

Mikołaj Sprudin

Scenografia

Anatol Radzinowicz

Kostiumy

Ludwina Mannowa

Montaż

Zenon Piórecki

Produkcja

ZF Start

Wytwórnia

WFF w Łodzi

Ortalionowy dziadek – polski krótkometrażowy film fabularny z 1968 roku w reżyserii Juliana Dziedziny.

Fabuła

[edytuj | edytuj kod]

Pan Aleksander to nobliwy, starszy pan o nienagannych manierach, perfekcyjnym sposobie wysławiania się i eleganckim stroju. Otoczony szacunkiem i podziwem środowiska jako rzadki przedstawiciel starej szkoły dobrego wychowania. Jego pasja to brydż i związane z tym spotkania – wykwintne obiadki jakie regularnie urządza w swoim domu dla wąskiego grona uboższych przyjaciół. Nikt z nich nie zauważa z jaką uwagą pan Aleksander słucha co wieczór radiowej prognozy pogody na następny dzień, zwłaszcza czy będzie padało. Starszy pan za źródło swoich dochodów ma bowiem kradzieże popularnych i drogich w Polsce lat 60. płaszczy ortalionowych. Jego metoda jest bardzo prosta – wchodzi do kawiarni i opuszczając ją zabiera nie swój płaszcz. Nawet gdy zostanie przyłapany, tłumaczy się roztargnieniem i pomyłką. Elegancki i szarmancki nie wzbudza niczyich podejrzeń. Płaszcze odsprzedaje następnie paserowi Poniatowskiemu. Skala jego przestępczego procederu zwraca w końcu uwagę milicji, która sądząc, że ma do czynienia ze zorganizowaną szajką, organizuje obławę. Pan Aleksander zdaje sobie sprawę, że wpadka jest kwestią czasu i chce się wycofać, choćby na krótko. Jednak pokusa jest silniejsza – przechodząc ulicą obok kawiarni i widząc wiszące na wieszaku ortalionowe płaszcze, wchodzi do lokalu i ponownie próbuje ukraść jeden z nich. Tym razem wpada w ręce stróżów prawa.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]