Antonow An-225 z przyłączonym promem Buran, na pokazach lotniczych w Paryżu w 1989
Nosiciel wahadłowców – określenie opisujące samoloty służące do przenoszenia promów kosmicznych. Były tylko dwa modele samolotów, które potrafiły wykonywać takie zadania:
Nosiciel wahadłowców NASA 911 z promem kosmicznym Endeavour na grzbiecie, kołuje na pas startowy, aby rozpocząć podróż z Rockwell's Plant 42 w Palmdale w Kalifornii, gdzie orbiter był zbudowany, do Centrum Kosmicznego imienia Johna F. Kennedy'ego na Florydzie.
NASA używa dwóch zmodyfikowanych komunikacyjnych samolotów Boeing 747 przeznaczonych do użycia jako nosicieli wahadłowców. Oryginalnie wyprodukowane jako samoloty rejsowe, po modyfikacjach w zakładach Boeinga zostały oddane do NASA. Ich oryginalna nazwa to Shuttle Carrier Aircrafts (SCA). Jeden z nich to model 747-100, a drugi jest oznakowany jako 747-100 SR /krótki zasięg/. Odrzutowce są podobne z wyglądu jak i w konstrukcji.
Samoloty serii 747 są czterosilnikowymi samolotami o międzykontynentalnym zasięgu, eksploatację rozpoczęły w 1970 roku[1].
Cechy, które wyróżniają obydwa SCA spośród pozostałych standardowych odrzutowców liniowych z serii 747:
Pierwszym nosicielem wahadłowców był N905NA[2]. American Airlines dostarczyły go w 1974 roku. SCA wykonał serię lotów badawczych w Centrum Badania Lotu imienia Neila A. Armstronga (wówczas Centrum Badania Lotu Hugh L. Drydena) w celu poszukiwania sposobów zredukowania turbulencji powodujących kłopoty ze sterowaniem. Badania NASA pomogły Federal Aviation Administration zmodyfikować procedury podejścia do lądowania i procedury odlotów samolotów komercyjnych.
Podczas tych badań NASA 905 był modyfikowany przez firmę Boeing do jego obecnej konfiguracji. W 1977 roku powrócił do Ośrodka Drydena (obecnie im Armstronga), gdzie spełnił swoją rolę w lotach testowych wahadłowca podczas lotu zbliżania, podejścia do lądowania i lądowania. Testy odbywały się w ramach programu Approach and Landing Tests (ALT). Wreszcie serie lotów z prototypem wahadłowca Enterprise, naziemne testy kołowania upoważniły samolot do występowania w roli nosiciela wahadłowców.
System awaryjnego opuszczania samolotu składał się z tunelu wyjściowego ciągnącego się z pokładu do włazu znajdującego się w dolnej części kadłuba. System zawierał również pirotechniczny mechanizm zwalniający właz i okna kabiny samolotu.
System awaryjnego opuszczania samolotu został usunięty z N905NA po pozytywnym zakończeniu programu ALT.
NASA 905 był jedynym SCA używanym przez program kosmicznych wahadłowców do września 1990 roku, kiedy to został dostarczony NASA 911 jako kolejny SCA.
Drugi SCA NASA otrzymała od Japan Airlines w 1989 roku. Był on również modyfikowany przez korporację Boeing, przyjął oznaczenie N911NA[3] i po modernizacji przybył do NASA w październiku 1990 roku.
Technicy dołączają do wahadłowca stożkowe zakończenie kadłuba, które ma pomóc zmniejszyć opór aerodynamiczny i turbulencje podczas transportu drogą powietrzną na grzbiecie SCADo podłogi byłej pierwszej klasy przymocowane są dwie tony surówki żelaza
SCA jak każdy samolot wymaga wyważenia, czyli umieszczenia środka ciężkości we właściwym miejscu. Podczas transportowania wahadłowca SCA staje się ciężki na ogon, ze względu na ciężkie silniki rakietowe promu kosmicznego. Aby przesunąć środek ciężkości do przodu, w byłej pierwszej klasie umieszcza się 2 tony surówki żelaza. Surówka jest przymocowana do podłogi. Jako balast umieszczone w samolocie jest także 3,5 tony żwiru. Żwir umieszczony jest w kontenerach w przednich, dolnych przedziałach ładunkowych.
Nosiciele (SCA) są używane do transportowania wahadłowców z miejsc lądowania do kompleksu startowego w Centrum Kosmicznym im. Kennedy'ego. Do montowania i demontażu wahadłowca z grzbietu SCA służy potężna suwnica bramowa (Mate-Demate), która podnosi prom z ziemi i umieszcza go na trzech wspornikach na szczycie odrzutowca.
Istnieją dwie takie suwnice, jedna w Centrum Badania Lotu imienia Neila A. Armstronga, druga w KSC. Suwnice MDD zostały zbudowane w 1978 roku.
Kiedy wahadłowiec ląduje w Dryden, jest wtedy holowany do urządzenia Mate-Demate Device (MDD). Tam po zakończonym locie na orbitę przeprowadzana jest obsługa i następuje przygotowanie do transportu drogą powietrzną do Kennedy Space Center. Całość prac normalnie trwa pięć dni. Następnie prom jest podnoszony przez MDD i umieszczany na specjalnych punktach montażowych na grzbiecie kadłuba SCA.
KSC. Platforma MDD otacza SCA z promem Discovery na grzbiecie
Wahadłowiec Discovery jest uniesiony 20 metrów nad ziemią, poniżej niego holowany jest SCA. To MDD znajduje się w Dryden
Technicy rozpoczynają montowanie promu kosmicznego Atlantis na grzbiecie SCA
Na suwnicy mate-demate technicy kontrolują postęp podnoszenia wahadłowca Atlantis z punktów montażowych na kadłubie SCA
Prom Atlantis na grzbiecie SCA w suwnicy bramowej przygotowywany jest do powrotu do Centrum Kosmicznego im. Kennedy'ego
Prom kosmiczny w uścisku suwnicy Mate-Demate czeka na SCA
Prom kosmiczny gotowy do powrotu do domu
Zamykanie luku przedniego podwozia jest jednym z końcowych kroków serwisowania przed umieszczeniem Space Shuttle Discovery na grzbiecie kadłuba SCA
Wahadłowiec Discovery jest uniesiony 20 metrów nad ziemią, poniżej niego holowany jest SCA. To MDD znajduje się w Dryden
Technicy rozpoczynają montowanie promu kosmicznego Atlantis na grzbiecie SCA
Na suwnicy mate-demate technicy kontrolują postęp podnoszenia wahadłowca Atlantis z punktów montażowych na kadłubie SCA
Prom Atlantis na grzbiecie SCA w suwnicy bramowej przygotowywany jest do powrotu do Centrum Kosmicznego im. Kennedy'ego
Prom kosmiczny w uścisku suwnicy Mate-Demate czeka na SCA
Prom kosmiczny gotowy do powrotu do domu
Zamykanie luku przedniego podwozia jest jednym z końcowych kroków serwisowania przed umieszczeniem Space Shuttle Discovery na grzbiecie kadłuba SCA
