Niszczyciele typu Zumwalt
| |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Stocznia | |
| Wejście do służby |
2016 - |
| Planowane okręty |
3 |
| Zbudowane okręty |
3[1] |
| Okręty w służbie |
2 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
14 000 ton |
| Długość |
183 m |
| Szerokość |
24,1 m |
| Zanurzenie |
8,4 m |
| Napęd |
78 MW (dwie turbiny gazowe Rolls-Royce MT-30 i pomocnicze silniki Diesla) |
| Prędkość |
30,3 węzły |
| Załoga |
142 oficerów i marynarzy |
| Uzbrojenie |
• 2 armaty 155 mm Advanced Gun System
• 20 wyrzutni pocisków rakietowych MK 57 systemu VLS (80 pocisków BGM-109) |
| Wyposażenie lotnicze | |
Niszczyciele typu Zumwalt (DDG-1000) – typ amerykańskich wielozadaniowych niszczycieli w trakcie budowy, w którym nacisk położono na możliwość wykonywania uderzeń na cele lądowe. Projektowane są i budowane z pełnym wachlarzem technologii stealth – minimalnego RCS oraz minimalnych sygnatur: akustycznej, w podczerwieni i magnetycznej.
Budowa
[edytuj | edytuj kod]W latach 90. XX wieku, po ostatecznym wycofaniu ze służby pancerników typu Iowa, amerykańska marynarka wojenna chciała zastąpić okręty tej klasy w zadaniach projekcji ognia na ląd. W 2005 roku nie dostrzegała już jednak takiej konieczności, toteż ograniczyła program z 32 jednostek do 16-24, następnie do 7 okrętów, aby w 2008 roku dążyć do anulowania całego programu. W czasie przesłuchań przed Kongresem marynarka stanęła na stanowisku, że według współczesnych ocen potrzebuje okrętów służących do zwalczania okrętów podwodnych, przeciwokrętowych pocisków manewrujących oraz obrony antybalistycznej. Jakkolwiek okręty typu DDG-1000 mogą wypełniać dwa pierwsze zadania, a po pewnych modyfikacjach także zwalczać pociski balistyczne, z zadań tych nie gorzej wywiążą się jednostki typu DDG-51, które są znacznie tańsze. Toteż US Navy stanęła na stanowisku, że jednostki typu Zumwalt nie są niezbędne, Stany Zjednoczone powinny natomiast wznowić produkcję niszczycieli typu Arleigh Burke, z przeznaczeniem ich do tych właśnie zadań. Kongres zgodził się ostatecznie na wznowienie produkcji niszczycieli typu DDG-51, przeznaczył jednak fundusze i zobowiązał marynarkę do budowy przynajmniej trzech okrętów typu Zumwalt. W rezultacie zamówienie ograniczono do trzech jednostek. Dwie weszły do służby kolejno w 2016 i 2019 roku. Ostatni okręt znajduje się w budowie[2][3].
Koszt powstania jednostki prototypowej, planowany na 3 miliardy dolarów, przekroczył jeszcze w trakcie budowy 7 miliardów dolarów[4].
Najbardziej dostrzegalną cechą charakterystyczną jednostek jest futurystyczna architektura, z kadłubem zintegrowanym z wielościenną nadbudówką o pochyłych ścianach[5]. Spełnia ona wymagania trudnowykrywalności (technologia stealth) – według doniesień, echo radarowe okrętu odpowiadało podczas prób jednostce 15-metrowej[6]. Burty powyżej linii wodnej mają nachylenie dośrodkowe, również dziobnica ma ujemny skos[5].
Sensory i wyposażenie
[edytuj | edytuj kod]Na wyposażenie jednostek składają się[7]:
- radar dozoru przestrzeni nawodnej i powietrznej AN/SPY-3;
- radar kierowania ogniem i walki elektronicznej AN/SPY-4;
- wyrzutnie celów pozornych SRBOC;
- wyrzutnie pułapek MK-53 Decoy Launching System.
Spis jednostek
[edytuj | edytuj kod]- USS Zumwalt (DDG-1000) – stępkę pod jednostkę położono w listopadzie 2011 roku, zwodowano 28 października 2013, zaś do służby wprowadzono 15 października 2016[8].
- USS Michael Monsoor (DDG-1001) – stępkę pod jednostkę położono w maju 2013 roku, zwodowano w czerwcu 2016. Wprowadzony do służby 26 stycznia 2019[2].
- USS Lyndon B. Johnson (DDG-1002) �� stępkę pod jednostkę położono w styczniu 2017 roku, zwodowano 9 grudnia 2018 roku. Okręt jest w trakcie budowy oraz wyposażania[9].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Drugi niszczyciel typu Zumwalt w służbie | Defence24 [online], defence24.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
- ↑ a b Drugi niszczyciel typu Zumwalt w służbie - Defence24 [online], www.defence24.pl [dostęp 2020-08-30].
- ↑ US Navy wprowadza okręty Virginia i Zumwalt - Defence24 [online], www.defence24.pl [dostęp 2020-08-30].
- ↑ Lipiecki 2016 ↓, s. 19.
- ↑ a b Lipiecki 2016 ↓, s. 21-22.
- ↑ Lipiecki 2016 ↓, s. 20.
- ↑ Futurystyczny niszczyciel USS „Zumwalt” wprowadzony do służby - Defence24 [online], www.defence24.pl [dostęp 2020-08-31].
- ↑ Futurystyczny niszczyciel USS „Zumwalt” wprowadzony do służby - Defence24 [online], www.defence24.pl [dostęp 2020-08-30].
- ↑ Zbiam, Wodowanie USS Lyndon B. Johnson [online], Wydawnictwo militarne ZBIAM, 10 grudnia 2018 [dostęp 2020-08-30] (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Ronald O'Rourke: CRS Report for Congress: Navy DDG-1000 and DDG-51 Destroyer Programs: Background, Oversight Issues, and Options for Congress. 14 marca 2011. [dostęp 2011-07-26]. (ang.).
- Sławomir Lipiecki. Niszczyciele typu Zumwalt. Okręty ery kosmicznej. Część 1. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 11-12/2016. XXI (176), listopad-grudzień 2016. Warszawa: Magnum X.