Niechmirów

Niechmirów
	wieś
Państwo	Polska
Województwo	łódzkie
Powiat	sieradzki
Gmina	Burzenin
Liczba ludności (2006)	361
Strefa numeracyjna	43
Kod pocztowy	98-260
Tablice rejestracyjne	ESI
SIMC	0701091
	Położenie na mapie Polski Niechmirów
	Położenie na mapie województwa łódzkiego Niechmirów
	Położenie na mapie powiatu sieradzkiego Niechmirów
	Położenie na mapie gminy Burzenin Niechmirów
	51°23′28″N 18°45′45″E/51,391111 18,762500
	Multimedia w Wikimedia Commons

Niechmirów – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie sieradzkim, w gminie Burzenin. Wieś leży nad rzeką Oleśnicą, 9 km od Burzenina, w sąsiedztwie sporych obszarów leśnych.

W latach 1954–1968 wieś należała i była siedzibą władz gromady Niechmirów, po jej zniesieniu w gromadzie Kamionka. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa sieradzkiego.

Mieszka tu 361 osób. W skład sołectwa wchodzą: Niechmirów PGR, Niechmirów Kolonia Prawa, Niechmirów Kolonia Lewa i Niechnmirów-Radunek.

Integralne części wsi Niechmirów^[3]^[4]
SIMC	Nazwa	Rodzaj
0701139	Lewa Kolonia	część wsi
0701151	Rudunek	część wsi
0701100	Światłowizna	część wsi
0701116	Zamoście	część wsi

Historia

Pierwsza pisana wzmianka o wsi (Nyechmyrów, Nyekmirów) pochodzi z 1553 r. Był tu wtedy folwark należący do braci Marcina i Jana Niechmirowskich. Pod koniec XVII w. właścicielami Niechmirowa byli Olszowscy. W 100 lat później wieś posiadał Hieronim z Olszowy Olszowski. W 1863 r. Antoni Olszowski, dziedzic Niechmirowa, był cywilnym naczelnikiem powstańczym powiatu sieradzkiego i za to został zesłany na Sybir. W 1870 r. na licytacji majątek ten nabył fabrykant N. Heutschel fabrykant z Łodzi. W XIX w. wieś liczyła 423 mieszkańców (w tym 10 Żydów) i 41 domów. Był tu wówczas młyn, piec wapienny i cegielnia. W 1880 r. wieś nabył Łabędzki. Ostatnim właścicielem folwarku był Żyd Mendel Glinstein, nazywany przez mieszkańców "Jaśnie Tate" (tak mówiły do niego córki). W czasie okupacji była tu filia sieradzkiego więzienia, po wojnie – PGR. Piękny murowany dwór w 1945 r. spalili radzieccy żołnierze.

Zabytki

Pozostała neogotycka kaplica Niepokalanego Poczęcia NMP i bł. Wincentego Kadłubka, wzniesiona w 1729 r. przez Olszowskich, przebudowana w 1876 r. Jest to budynek murowany na planie ośmioboku, z czterema niższymi ryzalitami. Ocalała także oficyna podworska z przełomu XVIII/XIX w. W podworskim parku aleja grabowa i cenne okazy drzew.

W lesie nad rzeką Oleśnicą (na wschód od wsi) odkryto w 1927 r.,podczas wyrębu lasu, duże cmentarzysko kultury łużyckiej badane jeszcze w roku odkrycia przez archeologa J. Fitzke z Muzeum Prehoistorycznego w Krakowie. Poczynając od 1973 r. było ono badane przez wiele lat przez archeologów pod kierunkiem A. Dzierzgowskiej z Muzeum Okręgowego w Sieradzu gdzie można oglądać wydobyte eksponaty. Cmentarzysko to było używane bez przerwy przez ok. 1,5 tys. lat, obejmuje 9 ha, i należy do największych i najbogatszych (w eksponaty) tego typu w środkowej Polsce. Ciała zmarłych palono na stosie, kości wsypywano do naczyń glinianych i wraz z różnymi darami składano w jamie przykrytej kamieniami.

Według rejestru zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa^[5] na listę zabytków wpisane są obiekty:

oficyna dworska, XVIII/XIX w., nr rej.: 291 z 28.12.1967
park, XVIII/XIX w., nr rej.: 835 z 28.12.1967

Przypisy

↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 86393
↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 809 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1867, 2013–02–15. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2014-03-09].
↑ TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-11-18].
↑ NID: Rejestr zabytków nieruchomych, województwo łódzkie. [dostęp 2008-09-19].

Bibliografia

A. Ruszkowski "Sieradz i okolice", Sieradz 2000.

[prng-1] Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 86393

[poczta-2] Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 809 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .

[Dz.U._29/2013-3] Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1867, 2013–02–15. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2014-03-09].

[teryt-4] TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-11-18].

[5] NID: Rejestr zabytków nieruchomych, województwo łódzkie. [dostęp 2008-09-19].

[2]

Wsie	Antonin Będków Biadaczew Brzeźnica Burzenin Działy Grabówka Gronów Jarocice Kamilew Kamionka Kopanina Ligota Majaczewice Marianów Niechmirów Nieczuj Prażmów Redzeń Drugi Redzeń Pierwszy Ręszew Rokitowiec Sambórz Strumiany Strzałki Szczawno Świerki Tyczyn Waszkowskie Witów Wola Będkowska Wola Majacka Wolnica Grabowska Wolnica Niechmirowska
Kolonie	Kolonia Niechmirów Krępica Ligota
Osada	Tyczyn
Części wsi	Bugaj Jastrząb Kołek Koniówka Kresy (Ligota) Kresy (Tyczyn) Lewa Kolonia Łęg Ługi Nędzarzew Podbiesiec Podwórze Rudunek Sęk Stara Wieś Strzałki Sękowskie Światłowizna Zamoście Zarośle Zarzecze
Część kolonii	Łysa Góra