Mirko Filipović

Mirko Filipović

Pseudonim	Cro Cop
Data i miejsce urodzenia	10 września 1974 Vinkovci
Obywatelstwo	Chorwacja
Wzrost	188 cm
Masa ciała	109 (2018) kg
Styl walki	kick-boxing
Kategoria wagowa	ciężka
Klub	Cro Cop Squad Gym
Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk	48
Zwycięstwa	35
Przez nokauty	26
Przez poddania	6
Przez decyzje	3
Porażki	11
Remisy	2
Nieodbyte	1
↑ Bilans walk aktualny na 30 września 2018.
Strona internetowa

Mirko „Cro Cop” Filipović (ur. 10 września 1974 w Vinkovci) – chorwacki kickbokser, bokser i zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA) wagi ciężkiej. Mistrz świata w kickboxingu w formule full contact (1996), wicemistrz K-1 WGP (1999), mistrz K-1 WGP (2013) oraz tryumfator turniejów MMA PRIDE Openweight GP (2006) oraz RIZIN FF World Grand Prix (2016). Był także oficerem policji oraz posłem do chorwackiego parlamentu.

Mirko Filipovic urodził się w Vinkovci. Trenować siłowo zaczął już w wieku 11 lat. Inspiracją był dla niego film Krwawy sport z główną rolą Jean-Claude’a Van Damme’a. Początkowo ćwiczył w przydomowej szopie, gdzie miał do dyspozycji proste przyrządy: sztangę własnej roboty, drążek, worek wypchany trocinami.

Dorastał w czasach rozpadu Jugosławii i wojny domowej 1991–1995. W tym czasie przeniósł się na sześć miesięcy z rodzinnej Privlaki do sąsiedniego miasta Varaždin (działała tam szkoła). Na miejscu szukał działającego klubu kick-boxingu, jednak do wyboru miał tylko kluby boksu oraz karate. Zdecydował się na karate (kierując się tym, że w boksie nie walczy się za pomocą nóg), jednak sposób treningów nie spodobał mu się, gdyż stwierdził, że ciosy w powietrze, kimona czy ustawianie w szeregu nie są praktyczne. Pewnego dnia zobaczył grupę osób trenujących kick-boxing. Po uzyskaniu zgody trenera przyłączył się do nich. Po powrocie z Varaždinu kontynuował treningi.

W 1994 roku zmarł jego ojciec. Filipović odbywał wtedy służbę wojskową, a jego rodzina nie miała za co żyć, gdyż ojciec był jedyną osobą pracującą. Filipović złożył więc podanie i został przyjęty do akademii policyjnej. Został przydzielony do oddziału antyterrorystycznego „Lučko”. Zarobione pieniądze (pensja ok. 500 $) przeznaczał na utrzymanie rodziny oraz treningi. Często, ze względu na karierę sportową, był zwalniany z obowiązków służbowych. W zamian wchodził do ringu w koszulce z napisem ATJ LUCKO. W oddziale tym służył przez 6 lat. Ze względu na policyjną karierę występował pod pseudonimem „Cro Cop” (w wolnym tłumaczeniu z ang. „Chorwacki Gliniarz”).

W 1997 roku został mistrzem Chorwacji w wadze superciężkiej (ponad 91 kg), a także zajął 2. miejsce w międzynarodowym turnieju o Puchar Akropolu, przegrywając w finale na punkty z Paolo Vidozem. Wystąpił również na mistrzostwach świata w Budapeszcie, z których został wyeliminowany w 1/16 finału przez ówczesnego mistrza świata i Europy, Aleksieja Lezina^[1]. W 1998 roku ponownie wygrał mistrzostwa kraju i reprezentował Chorwację na mistrzostwach Europy w Mińsku (przegrał w I rundzie z Sinanem Şamilem Samem)^[2]. W tym samym roku zdobył brązowy medal na igrzyskach śródziemnomorskich oraz srebrny na mistrzostwach CISM w Niemczech.

W K-1 zadebiutował w 1996 roku w wieku 22 lat (występował wtedy jeszcze pod pseudonimem „Tigar”). Był jednym z najmłodszych zawodników tej organizacji. Jego trenerem był ówcześnie Branko Cikatić (zwycięzca K-1 Grand Prix 1993). W swojej pierwszej walce Filipović zmierzył się z Francuzem Jérôme „Geronimo” Le Bannerem – finalistą K-1 World Grand Prix 1995. Chorwat wygrał przez jednogłośną decyzję sędziów (w pierwszej rundzie Le Banner był liczony). Następną walkę stoczył z Ernesto Hoostem, utytułowanym zawodnikiem boksu tajskiego i K-1, z którym przegrał przez TKO. Wkrótce po tej walce Filipović, skonfliktowany z Branko Cikatićem, odszedł na 3 lata z K-1 i rozpoczął w Chorwacji amatorską karierę bokserską.

Do K-1 powrócił w 1999 roku, już jako „Cro Cop”. Dzięki współpracy z Damirem Siserem, renomowanym trenerem ciężarowców i kulturystów, wyraźnie rozwinął się fizycznie. Rozpoczynając u niego trening Filipović ważył 93 kg i skarżył się, że nie może nabrać masy. Siser przepisał mu odpowiednie suplementy oraz ćwiczył z nim 2-3 razy w tygodniu. W rezultacie Filipović zyskał ponad 10 kg masy mięśniowej.

W pierwszej walce po powrocie znokautował Jana Nortje, po czym stoczył kolejnych 5 walk, z których przegrał tylko jedną, przez decyzję. Zwycięstwa nad Bernardo, Musashim i Greco doprowadziły go do finału K-1 World GP 1999 w Tokio. Zmierzył się w nim z Ernesto Hoostem. Również i tym razem Holender był górą (KO przez cios w korpus). Trzecia walka i trzecia porażka z Hoostem miała miejsce rok później w ćwierćfinale K-1 World GP 2000. Pojedynek był jednak wyrównany i do rozstrzygnięcia potrzebna była dodatkowa runda. Mimo tych porażek Chorwat szybko awansował do grona gwiazd K-1 oraz zyskał reputację jednego z najmocniej kopiących zawodników. Jego głównym atutem były szybkie i celne kombinacje bokserskie oraz lewe kopnięcie okrężne w głowę.

W 2001 roku najpierw został sensacyjnie znokautowany przez Michaela McDonalda, a później, podczas treningu doznał kontuzji, która wyeliminowała go z eliminacji do finału World GP. K-1 zaproponowało mu wtedy występ w walce MMA przeciwko zapaśnikowi Kazuyukiemu Fujicie. Po tym pojedynku Filipović powziął decyzję o rozstaniu z kick-boxingiem i rozpoczęciu kariery w MMA. W 2002 roku stoczył w K-1 jeszcze 3 walki (wygrał z Yanagisawą, Bonjaskym i Huntem), a w swojej ostatniej, która odbyła się 30 kwietnia 2003 roku, znokautował w pierwszej rundzie Boba Sappa.

10 marca 2012 roku w Zagrzebiu pokonał przez jednogłośną decyzję w walce na zasadach K-1 Raya Sefo. Początkowo była ona zapowiadana jako pożegnalny pojedynek Filipovicia^[3]. Wkrótce potem ogłoszono jednak, że Chorwat po 9 latach powróci do organizacji K-1. 27 maja na gali K-1 Rising w Madrycie pokonał przez nokaut w 2. rundzie Hiszpana Lorenzo Javiera Jorge. We wrześniu 2012 roku wystartował w kwalifikacjach do turnieju K-1 World Grand Prix. W pierwszej rundzie turnieju pokonał przez decyzję Amerykanina Randy’ego Blake’a. Finałowa gala odbyła się w ojczyźnie Mirko – Chorwacji (Zagrzeb). Do turnieju zostali zaproszeni m.in. Badr Hari, Zabit Samiedow czy Hesdy Gerges. W ćwierćfinale Chorwat spotkał się z Amerykaninem Jarrellem Millerem, którego pokonał na punkty, a w półfinale również na punkty Ukraińca Pawła Żurawlowa. W finale zwyciężył Surinamczyka Ismaela Londta przez decyzję sędziów który m.in. był liczony po lewym okrężnym kopnięciu w głowę w 2. rundzie^[4]. Filipović stał się dziewiętnastym mistrzem K-1 World GP w historii tej organizacji i dopiero czwartym zawodnikiem nie pochodzącym z Holandii – wcześniej aż piętnaście razy mistrzami zostawali właśnie Holendrzy.

Karierę w MMA rozpoczął 19 sierpnia 2001 roku na gali K-1 Andy Hug Memorial. Walczyli tam na specjalnych zasadach kick-boxerzy z graplerami. Filipović pokonał Kazuyukiego Fujitę przez TKO (podczas próby obalenia Fujita otrzymał w głowę cios kolanem, co spowodowało głębokie rozcięcie i pęknięcie czaszki). W listopadzie 2001 zadebiutował w organizacji PRIDE FC (z którą był związany przez następne 5 lat), gdy podczas gali PRIDE 17 zremisował z Nobuhiko Takadą.

Kolejne walki, nie licząc remisu z Wanderleiem Silvą, były szybkimi zwycięstwami Filipovicia. Wśród pokonanych przez niego zawodników byli m.in. Igor Wowczanczyn, Heath Herring oraz Kazushi Sakuraba.

Zwycięską passę Filipovicia zakończył Antonio Rodrigo „Minotauro” Nogueira, który w walce o tymczasowe mistrzostwo PRIDE w wadze ciężkiej pokonał go przez poddanie. Szansą na odzyskanie miana pretendenta do tytułu miał być dla Chorwata udział w turnieju Pride Grand Prix 2004, w którym miało dojść do jego walki z Fiodorem Jemieljanienko. Najpierw jednak Filipović musiał pokonać Kevina Randlemana. Mimo że był zdecydowanym faworytem, niespodziewanie przegrał przez szybki nokaut.

Porażka ta chwilowo zmniejszyły szanse Chorwata na walkę o mistrzostwo. Jednak gdy wygrał on 7 kolejnych walk (6 przed czasem), w tym z bratem Fiodora, Aleksandrem, władze PRIDE przyznały mu prawo do walki z Rosjaninem. Odbyła się ona w sierpniu 2005 roku. Ku zaskoczeniu obserwatorów Rosjanin zdecydował się na bój w „stójce”, która była domeną Filipovicia. Walka była wyrównana, ale to mistrz kontrolował jej przebieg i wygrał ją przez jednogłośną decyzję.

Następne dwie walki stoczone przez Chorwata były pojedynkami rewanżowymi. Najpierw wygrał z Joshem Barnettem, lecz wkrótce potem przegrał przez niejednogłośną decyzję z Markiem Huntem, który powetował sobie przegraną sprzed 3 lat z K-1.

W 2006 roku Filipović osiągnął największy sukces w swojej karierze MMA. Zwyciężył w turnieju PRIDE Openweight Grand Prix. Kolejno wyeliminował w nim Ikuhisę Minowę, Hidehiko Yoshidę, Wanderleia Silvę, a w finale Josha Barnetta (wszystkie walki zakończył przed czasem w pierwszej rundzie).

W grudniu 2006 roku podpisał dwuletni kontrakt na 6 walk z UFC. Pierwszą walkę w octagonie stoczył 3 lutego 2007 roku z Eddiem Sanchezem, wygrywając w pierwszej rundzie przez TKO (UFC 67). Jednak w drugiej uważany za zdecydowanego faworyta Filipović został znokautowany przez Brazylijczyka Gabriela Gonzagę. Kolejna porażka z Cheickiem Kongo sprawiła, że Chorwat odszedł z UFC.

15 marca 2008 roku zadebiutował w DREAM, gdy pokonał byłego zawodnika Pancrase, Tatsuyę Mizuno przez TKO. W następnej walce zmierzył się z Alistairem Overeemem. Pojedynek został przerwany, gdy kilkukrotnie uderzony kolanem w krocze Filipović odmówił kontynuowania dalszej walki (ogłoszono no contest). Choć obaj rywale zapowiedzieli chęć powtórzenia walki, do rewanżu nie doszło^[5][6].

Na sylwestrowej gali Dynamite!! 2008 Chorwat zmierzył się z zawodnikiem K-1, Choi Hong-manem. Pokonał go przez techniczny nokaut po niskim kopnięciu w kolano.

Po walce z Koreańczykiem Filipović przeszedł operację kontuzjowanego kolana. Po zakończeniu rehabilitacji, w maju 2009 roku podpisał kontrakt na jedną walkę dla UFC. 13 czerwca stoczył w Kolonii pojedynek z Mostaphą Al-turkiem. W jego trakcie, przy wyprowadzaniu ciosu prostego, Chorwat przypadkowo włożył palec w oko rywala. Brytyjczyk, nie będąc w stanie kontynuować pojedynku, odwrócił się plecami i przyjął bez odpowiedzi kilka kolejnych ciosów. Sędzia, nie dopatrując się faulu, przerwał walkę i ogłosił zwycięstwo Filipovicia przez TKO. Manager Brytyjczyka zapowiedział złożenie oficjalnego protestu^[7]. Wynik walki ostatecznie nie został jednak zmieniony.

W lipcu Filipović podpisał z UFC kontrakt na trzy kolejne walki^[8]. Pierwszą z nich przegrał przez poddanie werbalne z Juniorem dos Santosem (UFC 103), gdy po jednym z ciosów Brazylijczyka doznał kontuzji oka i poprosił sędziego o przerwanie walki^[9]. Drugą, podczas gali UFC 110, wygrał przez TKO z Australijczykiem Anthonym Peroshem, który walczył w zastępstwie chorego Bena Rothwella. Cztery miesiące później Filipović pokonał Patricka Barry’ego przez duszenie zza pleców na 30 sekund przed końcem trzeciej rundy, mimo że w pierwszej Amerykanin dwukrotnie zdołał powalić go na deski celnymi uderzeniami^[10].

Filipović walczył ponownie już we wrześniu (UFC 119), gdy zgodził się zastąpić kontuzjowanego Antonio Rodrigo Nogueirę w pojedynku z Frankiem Mirem. Chorwat przegrał przez ciężki nokaut w ostatniej minucie walki, gdy został trafiony w szczękę kolanem^[11]. Pół roku później (UFC 128) został również znokautowany przez Brendana Schauba. 29 października odniósł trzecią z rzędu porażkę przed czasem, przegrywając z Royem Nelsonem na gali UFC 137. W konsekwencji ogłosił zakończenie swojej kariery w MMA^[12] lecz rok później postanowił wznowić ją. 23 sierpnia 2014 zdobył pas mistrza Inoki Genome Fight pokonując złotego medalistę olimpijskiego z judo Satoshiego Ishiiego wskutek głębokiego rozcięcia i niedopuszczenia go do kontynuowania walki. Pas obronił 30 grudnia na sylwestrowej gali Inoki Bom-Ba-Ye nokautując w rewanżowej walce Ishiiego w 2. rundzie.

10 marca 2012 roku w Zagrzebiu pokonał przez jednogłośną decyzję w walce na zasadach K-1 Raya Sefo. Początkowo była ona zapowiadana jako pożegnalny pojedynek Filipovicia^[3]. Wkrótce potem ogłoszono jednak, że Chorwat po 9 latach powróci do organizacji K-1. 27 maja na gali K-1 Rising w Madrycie pokonał przez nokaut w 2. rundzie Hiszpana Lorenzo Javiera Jorge. We wrześniu 2012 roku wystartował w kwalifikacjach do turnieju K-1 World Grand Prix. W pierwszej rundzie turnieju pokonał przez decyzję Amerykanina Randy’ego Blake’a. Finałowa gala odbyła się w ojczyźnie Mirko – Chorwacji (Zagrzeb). Do turnieju zostali zaproszeni m.in. Badr Hari, Zabit Samiedow czy Hesdy Gerges. W ćwierćfinale Chorwat spotkał się z Amerykaninem Jarrellem Millerem, którego pokonał na punkty, a w półfinale również na punkty Ukraińca Pawła Żurawlowa. W finale zwyciężył Surinamczyka Ismaela Londta przez decyzję sędziów który m.in. był liczony po lewym okrężnym kopnięciu w głowę w 2. rundzie^[4]. Filipović stał się dziewiętnastym mistrzem K-1 World GP w historii tej organizacji i dopiero czwartym zawodnikiem nie pochodzącym z Holandii – wcześniej aż piętnaście razy mistrzami zostawali właśnie Holendrzy.

W lutym 2015 ogłoszono pierwszą w historii galę UFC w Polsce, która ostatecznie odbyła się 11 kwietnia. W walce wieczoru po czteroletniej przerwie zmierzył się w rewanżowym starciu z Gonzagą. Filipović zrewanżował się Brazylijczykowi za ciężki nokaut z 2007 roku pokonując go przez TKO (uderzeniami w parterze) w 3. rundzie^[13].

Swój kolejny pojedynek miał stoczyć 28 listopada 2015, na gali w Seulu z Anthonym Hamiltonem^[14] lecz do tego pojedynku ostatecznie nie doszło gdyż Chorwat nieoczekiwanie ogłosił, że jest kontuzjowany i postanowił ponownie zakończyć karierę, w związku z trapiącymi go kontuzjami^[15]. Pod koniec listopada 2015 USADA, poinformowała o zawieszeniu Filipovicia na dwa lata za stosowanie i posiadanie zabronionej substancji hGH. 9 stycznia 2016, USADA ogłosiła, że próbki Filipovicia okazały się czyste jednak w związku z tym, iż Chorwat wcześniej przyznał się do stosowania środków z hGH, zawieszenie zostało podtrzymane^[16][17].

W lipcu 2016, związał się z nowo powstałą organizacją Rizin Fighting Federation, startując w turnieju wagi otwartej. 25 września 2016, pokonał Koreańczyka Hyun Man Myunga w rundzie otwierającej turniej. W ćwierćfinale 29 grudnia 2016, miał ponownie zmierzyć się po wielu latach z Wanderleiem Silvą, jednak z powodu kontuzji Brazylijczyk musiał się wycofać z walki^[18]. Zastąpił go zwycięzca ubiegłorocznej edycji turnieju RIZIN wagi ciężkiej, Amerykanin Muhammed Lawal^[19]. Filipović, pokonał Amerykanina przez KO w drugiej rundzie. Podczas półfinałów, które odbyły się dwa dni później, pokonał estońskiego sumitę Kaido Höövelsona przez TKO w pierwszej rundzie, natomiast w finale mającym miejsce na tej samej gali, zwyciężył Irańczyka Amira Ali Akbariego również przez TKO w pierwszej rundzie, zostając ostatecznie zwycięzcą całego turnieju^[20].

Jest synem Žarko (zm. 1994) i Any Filipović. Mieszka w Zagrzebiu z żoną Klaudiją oraz synami Ivanem i Filipem. W latach 2003–2007 był deputowanym do chorwackiego parlamentu z listy Socjaldemokratycznej Partii Chorwacji (SDP). W 2005 roku wystąpił w głównej roli w filmie akcji Śmiertelna misja (Ultimate Force).

• 2016: RIZIN FF World Grand Prix 2016 – 1. miejsce w turnieju wagi otwartej
• 2014: mistrz Inoki Genome Fight w wadze ciężkiej
• 2006: PRIDE Openweight Grand Prix – 1. miejsce w turnieju wagi otwartej

• 1998: Igrzyska śródziemnomorskie – 3. miejsce w wadze superciężkiej
• 1997, 1998: mistrz Chorwacji w wadze superciężkiej

• 2013: K-1 World GP w Zagrzebiu – 1. miejsce
• 2000: K-1 World GP w Fukuoce – 2. miejsce
• 1999: wicemistrz K-1 World GP
• 1996: mistrz świata IKBF full contact w wadze ciężkiej

Wynik	Bilans	Przeciwnik	Rozstrzygnięcie	Runda	Czas	Rozgrywki	Data	Miejsce	Uwagi
Wygrana	37-11-2	Roque Martinez	TKO (rozcięcie)	1	5:02	RIZIN 13	30.09.2018	Saitama
Wygrana	36-11-2	Tsuyoshi Kosaka	TKO (ciosy pięściami)	1	1:02	RIZIN Fighting World Grand Prix 2017: Final Round	31.12.2017	Saitama
Wygrana	35-11-2	Amir Ali Akbari	TKO (ciosy pięściami)	1	2:02	RIZIN Fighting World Grand Prix 2016: Final Round	31.12.2016	Saitama	Finał turnieju RIZIN FF World Grand Prix 2016
Wygrana	34-11-2	Kaido Höövelson	KO (kolano na korpus)	1	0:47	RIZIN Fighting World Grand Prix 2016: Final Round	31.12.2016	Saitama	Półfinał turnieju RIZIN FF World Grand Prix 2016
Wygrana	33-11-2	Muhammed Lawal	KO (ciosy pięściami)	2	1:41	RIZIN Fighting World Grand Prix 2016: 2nd Round	29.12.2016	Saitama	Ćwierćfinał turnieju RIZIN FF World Grand Prix 2016
Wygrana	32-11-2	Myung Hyun-man	Poddanie (duszenie trójkątne rękoma)	1	2:20	RIZIN Fighting World Grand Prix 2016: 1st Round	25.09.2016	Saitama	Pierwsza runda turnieju RIZIN FF World Grand Prix 2016
Wygrana	31-11-2	Gabriel Gonzaga	TKO (ciosy łokciami i pięściami)	3	3:30	UFC Fight Night: Gonzaga vs Cro Cop 2	11.04.2015	Kraków	Walka wieczoru
Wygrana	30-11-2	Satoshi Ishii	TKO (niezdolność do walki)	2	5:00	Inoki Bom-Ba-Ye 2014	30.12.2014	Tokio	Obronił pas mistrzowski IGF w wadze ciężkiej
Wygrana	29-11-2	Satoshi Ishii	TKO (rozcięcie)	2	2:37	Inoki Genome Fight 2	23.08.2014	Tokio	Zdobył pas mistrzowski IGF w wadze ciężkiej
Przegrana	28-11-2	Aleksiej Olejnik	Poddanie (dźwignia na kark)	1	4:42	Legend Fight Show 2	08.11.2013	Moskwa
Wygrana	28-10-2	Shinichi Suzukawa	Poddanie (dźwignia na staw łokciowy)	1	1:18	Inoki Bom-Ba-Ye 2012	31.12.2012	Tokio
Przegrana	27-10-2	Roy Nelson	TKO (ciosy pięściami)	3	1:30	UFC 137: Penn vs. Diaz	29.10.2011	Las Vegas
Przegrana	27-9-2	Brendan Schaub	KO (cios pięścią)	3	3:44	UFC 128: Shogun vs. Jones	19.03.2011	New Jersey
Przegrana	27-8-2	Frank Mir	KO (cios kolanem)	3	4:02	UFC 119: Mir vs. Cro Cop	25.09.2010	Indianapolis
Wygrana	27-7-2	Patrick Barry	Poddanie (duszenie zza pleców)	3	4:30	UFC 115: Liddell vs. Franklin	12.06.2010	Vancouver
Wygrana	26-7-2	Anthony Perosh	TKO (rozcięcie)	2	5:00	UFC 110	21.02.2010	Sydney
Przegrana	25-7-2	Junior dos Santos	Poddanie (kontuzja oka)	3	2:00	UFC 103: Franklin vs. Belfort	19.09.2009	Dallas
Wygrana	25-6-2	Mostapha Al-turk	TKO (ciosy pięściami)	1	3:06	UFC 99: The Comeback	13.06.2009	Kolonia
Wygrana	24-6-2	Choi Hong-man	TKO (niskie kopnięcie)	1	6:32	Dynamite!! 2008	31.12.2008	Saitama
No contest	23-6-2	Alistair Overeem	Filipović został kopnięty kolanem w krocze.	1		DREAM.6	23.09.2008	Saitama
Wygrana	23-6-2	Tatsuya Mizuno	KO (ciosy pięściami)	1	0:56	DREAM.1	15.03.2008	Saitama
Przegrana	22-6-2	Cheick Kongo	Decyzja (jednogłośna)	3	5:00	UFC 75: Champion vs. Champion	08.09.2007	Londyn
Przegrana	22-5-2	Gabriel Gonzaga	KO (kopnięcie okrężne w głowę)	1	4:51	UFC 70: Nations Collide	21.04.2007	Manchester
Wygrana	22-4-2	Eddie Sanchez	TKO (ciosy pięściami)	1	4:33	UFC 67: All or Nothing	03.02.2007	Las Vegas
Wygrana	21-4-2	Josh Barnett	Poddanie (kontuzja oka)	1	7:32	PRIDE: Final Conflict Absolute	10.09.2006.	Saitama	Finał PRIDE 2006 Openweight GP
Wygrana	20-4-2	Wanderlei Silva	KO (kopnięcie okrężne w głowę)	1	5:26	PRIDE: Final Conflict Absolute	10.09.2006	Saitama	Półfinał PRIDE 2006 Openweight GP
Wygrana	19-4-2	Hidehiko Yoshida	Poddanie (niskie kopnięcia)	1	7:38	PRIDE: Critical Countdown Absolute	01.07.2006	Saitama	Ćwierćfinał PRIDE 2006 Openweight GP
Wygrana	18-4-2	Ikuhisa Minowa	TKO (ciosy pięściami)	1	1:10	PRIDE: Total Elimination Absolute	05.05.2006	Osaka	Pierwsza runda PRIDE 2006 Openweight GP
Przegrana	17-4-2	Mark Hunt	Decyzja niejednogłośna	3	5:00	PRIDE: Shockwave 2005	31.12.2005	Saitama
Wygrana	17-3-2	Josh Barnett	Decyzja (jednogłośna)	3	5:00	PRIDE 30	23.10.2005	Saitama
Przegrana	16-3-2	Fiodor Jemieljanienko	Decyzja (jednogłośna)	3	5:00	PRIDE: Final Conflict 2005	28.08.2005	Saitama	Walka o mistrzostwo PRIDE FC w wadze ciężkiej
Wygrana	16-2-2	Ibragim Magomiedow	KO (kopnięcie okrężne w korpus)	1	3:53	PRIDE: Critical Countdown 2005	26.06.2005	Saitama
Wygrana	15-2-2	Mark Coleman	KO (ciosy pięściami)	1	3:40	PRIDE 29	20.02.2005	Saitama
Wygrana	14-2-2	Kevin Randleman	Poddanie (duszenie gilotynowe)	1	0:41	PRIDE: Shockwave 2004	31.12.2004	Saitama
Wygrana	13-2-2	Josh Barnett	Poddanie (kontuzja)	1	0:46	PRIDE 28	31.10.2004	Saitama
Wygrana	12-2-2	Aleksandr Jemieljanienko	KO (kopnięcie okrężne w głowę)	1	2:09	PRIDE: Final Conflict 2004	15.08.2004	Saitama
Wygrana	11-2-2	Shungo Oyama	KO (ciosy pięściami)	1	1:00	PRIDE: Bushido 4	19.07.2004	Nagoja
Wygrana	10-2-2	Hiromitsu Kanehara	Decyzja jednogłośna	2	5:00	PRIDE: Bushido 3	23.05.2004	Jokohama
Przegrana	9-2-2	Kevin Randleman	KO (ciosy młotkowe)	1	1:57	PRIDE: Total Elimination 2004	25.04.2004	Saitama	Pierwsza runda PRIDE 2004 Heavyweight GP
Wygrana	9-1-2	Yoshihisa Yamamoto	KO (ciosy pięściami)	1	2:12	PRIDE Bushido 2	15.02.2004	Saitama
Wygrana	8-1-2	Ron Waterman	TKO (kopnięcia)	1	1:27	PRIDE 27	01.02.2004	Osaka
Przegrana	7-1-2	Antônio Rodrigo Nogueira	Poddanie (dźwignia na staw łokciowy)	2	1:45	PRIDE: Final Conflict 2003	09.11.2003	Tokio	Walka o tymczasowe mistrzostwo PRIDE FC w wadze ciężkiej
Wygrana	7-0-2	Dos Caras Jr.	KO (kopnięcie okrężne w głowę)	1	0:46	PRIDE: Bushido 1	05.10.2003	Saitama
Wygrana	6-0-2	Ihor Wowczanczyn	KO (kopnięcie okrężne w głowę)	1	1:29	PRIDE: Total Elimination 2003	10.08.2003	Saitama
Wygrana	5-0-2	Heath Herring	TKO (ciosy pięściami)	1	3:17	PRIDE 26	08.06.2003	Jokohama
Wygrana	4-0-2	Kazuyuki Fujita	Decyzja jednogłośna	3	5:00	Inoki Bom-Ba-Ye 2002: K-1 vs. Inoki	31.12.2002	Saitama
Wygrana	3-0-2	Kazushi Sakuraba	TKO (kontuzja)	2	5:00	PRIDE: Shockwave 2002	28.08.2002	Tokio
Remis	2-0-2	Wanderlei Silva	Remis	5	3:00	PRIDE 20	28.04.2002	Jokohama	Specjalne zasady walki, po upływie regulaminowego czasu automatyczny remis
Wygrana	2-0-1	Yuji Nagata	KO (kopnięcie okrężne w głowę)	1	0:21	Inoki Bom-Ba-Ye 2001-K-1 vs. Inoki	31.12.2001	Saitama
Remis	1-0-1	Nobuhiko Takada	Remis	5	3:00	PRIDE 17	03.11.2001	Tokio	Specjalne zasady walki, po upływie regulaminowego czasu automatyczny remis
Wygrana	1-0-0	Kazuyuki Fujita	TKO (rozcięcie)	1	0:39	K-1 Andy Hug Memorial	19.08.2001	Saitama

• Oficjalna strona Mirko Filipovicia
• Mirko Filipović − lista walk w K-1
• Mirko Filipović − lista walk MMA