Mieczysław Wilczek

Mieczysław Wilczek

Data i miejsce urodzenia	25 stycznia 1932 Komorowice Bielskie
Data i miejsce śmierci	30 kwietnia 2014 Warszawa
Minister Przemysłu
Okres	od 14 października 1988 do 12 września 1989
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Jerzy Bilip
Następca	Tadeusz Syryjczyk
Odznaczenia
Cytaty w Wikicytatach

Mieczysław Karol Wilczek (ur. 25 stycznia 1932 w Komorowicach Bielskich ob. Bielsko-Biała, zm. 30 kwietnia 2014 w Warszawie) – polski mgr inż. chemik, prawnik, przedsiębiorca, wynalazca i autor patentów z dziedziny chemii, w latach 1988–1989 Minister Przemysłu w rządzie Mieczysława Rakowskiego, autor tzw. ustawy Wilczka (1988).

Syn Franciszka i Jolanty lub Joanny^[1]. Młodość spędził w Bielsku-Białej^[2]. W czasie II wojny światowej pracował jako parobek na niemieckiej farmie krów^[2]. Z uwagi na brak dostępu do edukacji powszechnej w latach 1939–1945 samodzielnie nauczył się czytać i pisać. Po 1945 roku ukończył w ciągu jednego roku szkołę podstawową^{[potrzebny przypis]}. Następnie kształcił się w gimnazjum i w technikum chemicznym. Ukończył kierunek chemii na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach w 1957^[2]. Podczas studiów politechnicznych jako wyróżniający się student otrzymał na II roku asystenturę i został, mimo braku zakończenia studiów, pracownikiem naukowym uczelni^[2] w latach 1954–1961^[1]. Ukończył też Studium Wyższe Ekonomiki Przemysłu oraz studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim i na Uniwersytecie Warszawskim^[3]. Specjalizował się w chemii organicznej: syntetykach zapachowych, kremach i proszkach do prania. W 1951 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej i był członkiem do 1990^[1].

Jego żoną była chemiczka Gizela Jacak-Wilczek (1933-2020)^[4].

W 1956 roku, po ukończeniu studiów z dziedziny chemii porzucił dalszą karierę naukową. Od 1957 do 1961 był dyrektorem fabryki kosmetyków „Viola” w Gliwicach^[2][1]. W 1958 roku wyjechał na półroczne stypendium zagraniczne do Wielkiej Brytanii^[2]. Po powrocie do Polski został skierowany na stanowisko dyrektora technicznego zakładów Pollena w Warszawie^[2]. Od 1961 do 1964 zatrudniony jako główny inżynier i zastępca dyrektora w Warszawskiej Fabryce Syntetyków Zapachowych „Aroma”^[1]. W 1965 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego ze specjalizacją w zakresie prawa międzynarodowego^{[potrzebny przypis]}.

W latach 1965–1969 pełnił funkcję zastępcy dyrektora w Zjednoczeniu Przemysłu Chemii Gospodarczej „Pollena”^[1]. Dał się poznać jako zdolny organizator i racjonalizator w państwowym przemyśle chemicznym. Znając kilka języków obcych zaczął podróżować służbowo po Europie Zachodniej i nawiązywać kontakty z zagranicznymi przedsiębiorstwami. Uczestniczył w pracach i konferencjach organizacji międzynarodowych. Podjął współpracę z koncernem Shell. Przyczynił się do rozwoju marki Pollena. Wprowadził w Polsce innowacyjny program detergentowy. W 1965 roku wdrożył do produkcji proszek do prania Ixi 65^[2].

W 1969 roku odszedł z posady państwowej^[2]. Za zaoszczędzone pieniądze kupił kilkunastohektarowe gospodarstwo rolne we wsi Ołdakowizna. Założył fermę perliczek i laboratorium biochemiczne, w którym produkował kremy na bazie tłuszczu z żółtka jaj^[2]. Od 1971 do 1974 zatrudniony jako dyrektor w Centralnym Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Stolarki Budowlanej, od 1974 funkcjonował jako przedsiębiorca prywatny^[1]. W latach siedemdziesiątych XX wieku sprzedał z zyskiem posiadane patenty z dziedziny chemii. Dzięki znajomościom oraz uzyskanym ze sprzedaży praw wynalazczych pieniądzom założył w 1973 roku pod Stanisławowem fabrykę produkcji koncentratów paszowych z odpadów porzeźnianych^[2]. W krótkim czasie zbudował kilka zakładów przetwórstwa mięsnego, stając się jednym z najbogatszych ludzi w Polsce^[2].

W latach osiemdziesiątych XX wieku oprócz posiadanych zakładów przetwórstwa i utylizacji był wiceprezesem polsko-japońskiej spółki Polnippon (wspólnikiem był Ireneusz Sekuła) oraz od 1985 do 1988 współwłaścicielem przedsiębiorstwa futrzarskiego „Lavil” w Stanisławowie^[1]. W tym czasie prowadził interesy głównie z przedstawicielstwami handlowymi Związku Radzieckiego.

Od 1985 roku Mieczysław Wilczek był doradcą komisji sejmowych. W 1988 został członkiem Rady Społeczno-Gospodarczej przy Sejmie^[1]. Od 14 października 1988 do 12 września 1989 pełnił funkcję ministra przemysłu w rządzie Mieczysława Rakowskiego^[1][2]. Na tym stanowisku stał się rzecznikiem gruntownej reformy polskiej gospodarki^[2]. Zaproponował zamknięcie wielu państwowych zakładów pracy, które uważał za nierentowne z punktu widzenia ekonomicznego. Rozpoczął w Polsce zmiany prawne mające na celu wprowadzenie gospodarki wolnorynkowej^[2]. W 1988 roku przeforsował w Sejmie liberalną ustawę o przedsiębiorczości, która spowodowała aktywizację drobnych przedsiębiorców w ostatnich miesiącach istnienia Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej^[2].

W 1989 został zastępcą przewodniczącego w Komitecie ds. Nauki i Postępu Technicznego przy Radzie Ministrów^[1]. W 1989 roku podczas obrad Okrągłego Stołu Mieczysław Wilczek był przedstawicielem strony rządowej w zespole ds. gospodarki i polityki społecznej. Podczas wyborów do parlamentu w 1989 roku był kandydatem na senatora z okręgu siedleckiego. Przegrał walkę o mandat z Gabrielem Janowskim i Tadeuszem Kłopotowskim. Od 29 sierpnia 1989 do 19 stycznia 1990 był pełnomocnikiem Komitetu Centralnego PZPR ds. działalności gospodarczej^[1].

Po zmianach ustrojowych Mieczysław Wilczek wycofał się z życia politycznego. Powrócił do działalności gospodarczej. Został współwłaścicielem grupy przedsiębiorstw Polish Farmeat, których głównym udziałowcem było włoskie przedsiębiorstwo Fortrade Financing. Później prowadził Kancelarię Lobbyingową w Warszawie. Zasiadał też w radzie nadzorczej przedsiębiorstwa budowlanego Mostostal Warszawa.

Laureat Nagrody Kisiela w 1990, wielokrotnie wymieniany na liście 100 najbogatszych Polaków tygodnika „Wprost”. W 2008 został uhonorowany przez Centrum im. Adama Smitha tytułem Jego Przedsiębiorczości^[5].

30 kwietnia 2014 Mieczysław Wilczek popełnił samobójstwo, skacząc z okna wysokiego piętra budynku^[6][7]. Ciało zostało znalezione przed jednym z bloków na warszawskiej Saskiej Kępie. Prokuratura odstąpiła od wykonania sekcji zwłok^[8]. Pochowany został na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B29 kolumbarium-6-48)^[9].

Wybrane medale i odznaczenia:

• Medal 10-lecia Polski Ludowej (uchwałą Rady Państwa z dnia 22 lipca 1955 na wniosek Ministra Budownictwa Przemysłowego)^[10]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie, 2014)^[11]

Mieczysław Wilczek wystąpił w epizodycznej roli w 11. odcinku pt. Wagon pocztowy serialu kryminalnego 07 zgłoś się^[12].

• Krystyna Naszkowska: Oto ojciec proszku Ixi. wyborcza.pl, 2007-08-21. [dostęp 2015-10-26]. (pol.).