Mieczysław Duch

Mieczysław Duch

major
Data i miejsce urodzenia	17 listopada 1894 Szczawnica
Data i miejsce śmierci	7 października 1948 Wrocław
Przebieg służby
Lata służby	od 1914–1945
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	20 Pułk Piechoty Austro-Węgier, 1 Pułk Strzelców Podhalańskich, Batalion KOP „Bereźne”, 4 Pułk Strzelców Podhalańskich, 21 Pułk Piechoty „Dzieci Warszawy”
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa, kampania wrześniowa
Odznaczenia

Mieczysław Wiktor Duch (ur. 17 listopada 1894 w Szczawnicy, zm. 7 października 1948 we Wrocławiu) – major piechoty Wojska Polskiego.

Był synem Grzegorza, wachmistrza żandarmerii austriackiej, i Józefy z Małeckich oraz bratem Kazimierza i Bronisława, także oficerów Wojska Polskiego.

W latach 1905–1913 uczył się w C. K. I Gimnazjum w Nowym Sączu. Tam, od 1909 wraz z braćmi działał w Zarzewiu i Związku Jastrzębim. Podczas I wojny światowej walczył w szeregach c. i k. 20 pułku piechoty. Od marca 1915 przebywał w rosyjskiej niewoli. Od września do października 1918 w Tarnowie służył w batalionie zapasowym 20 pułku piechoty i działał w organizacji „Wolność”^[1].

Od 31 października 1918 w 1 pułku strzelców podhalańskich w Nowym Sączu. W szeregach tego pułku walczył z Ukraińcami i bolszewikami. Od września 1923 służył w batalionie szkolnym piechoty Nr 5 w Niepołomicach. Od września 1924 pełnił służbę w batalionie KOP „Bereźne”, a od listopada 1928 w 4 pułku strzelców podhalańskich w Cieszynie. W marcu 1932 przeniesiony został do 21 pułku piechoty w Warszawie na stanowisko dowódcy batalionu^[2]. Do mobilizacji alarmowej w sierpniu 1939 zajmował stanowisko kwatermistrza pułku.

W kampanii wrześniowej dowodził batalionem marszowym 21 pułku piechoty. Walczył w obronie Warszawy. Po kapitulacji stolicy przebywał w niemieckiej niewoli. Był jeńcem Oflagu II c w Woldenbergu^[3]. Zmarł 7 października 1948 we Wrocławiu^[3].

Mieczysław Duch był żonaty z Heleną Chomińską, z którą miał troje dzieci: Zbigniewa, Juliana i Annę^[1].

• podporucznik – 1919
• porucznik – 1921
• kapitan – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 453 lokatą w korpusie oficerów zawodowych piechoty (w 1928 – 433 lokata)
• major – 17 grudnia 1931 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 54 lokatą w korpusie oficerów zawodowych piechoty

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1870 (1921)^[4]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Medal Niepodległości (9 listopada 1933)^[5]
• Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1931)^[6]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 326, 372.
• Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 137, 213.
• Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 40, 551.
• Jerzy Giza. Bohaterowie organizacji „Wolność” i ich późniejsze losy. „Almanach Sądecki”. 2 (23), 1998. Nowy Sącz: Stowarzyszenie Civitas Christiana. ISSN 1232-5910. 
• StanisławS. Sosabowski StanisławS., Droga wiodła ugorem. Wspomnienia, Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1990, s. 74, ISBN 83-08-02236-7, OCLC 69584556 .
• Ludwik Głowacki, Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, Wydawnictwo MON, wyd. V, Warszawa 1985, ISBN 83-11-07109-8, s. 20, 23, 70, 83, 150, 207, 305.