Przejdź do zawartości

Masurca

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Masurca
Ilustracja
Informacje podstawowe
Rodzaj systemu

przeciwlotniczy morski

Zwalczane cele

statki powietrzne

Warstwa obrony

średniego zasięgu

Platforma systemu

typ Suffren, „Colbert

Państwo

 Francja

Wejście do służby

1967

Status systemu

wycofany

Pociski
Naprowadzanie

w wiązce prowadzącej / półaktywne

Rodzaje głowic

odłamkowa

Zasięg

50 km

Pułap plot.

30 – 23 000 m

System
Liczba pocisków

2

Użytkownicy
Francja

Masurcafrancuski morski kierowany przeciwlotniczy pocisk rakietowy (klasy woda-powietrze), średniego zasięgu, używany od lat 60. XX wieku.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Prace nad własnym morskim systemem przeciwlotniczym Masurca podjęto we Francji w połowie lat 50[1]. Nazwa była skrótowcem od MArine SUpersonique Ruelle Contre-Avions – morski ponaddźwiękowy pocisk przeciwlotniczy, opracowany w Ruelle. Konfiguracja dwustopniowego pocisku była wzorowana na amerykańskim RIM-2 Terrier. Pocisk wszedł do służby wraz z niszczycielem „Suffren” w 1967 roku[2]. Ogółem w te pociski wyposażono tylko dwie fregaty (niszczyciele) typu Suffren i przebudowany w latach 1971-72 krążownik „Colbert[3]. Planowano uzbrojenie w wyrzutnię pocisków Masurca krążownika śmigłowcowego „Jeanne d’Arc”, lecz zrezygnowano z tego[4].

Użytkowane były dwie odmiany pocisku: Mk 2 Mod 2, zdalnie kierowana w wiązce prowadzącej, a następnie Mk 2 Mod 3, samonaprowadzająca się półaktywnie na cel podświetlony radarem[1]. Wersja Mod 2 została wycofana ze służby w 1975 roku[1].

W latach 1981–82 na krążowniku „Colbert” prowadzono prace nad zwiększeniem zasięgu systemu do ponad 60 km[3].

Główną częścią systemu jest dwustopniowy pocisk rakietowy na paliwo stałe, osiągający prędkość około Ma 3[1]. Pocisk zdalnie kierowany w wiązce prowadzącej (Mk 2 Mod 2) lub samonaprowadzający się półaktywnie radarowo (Mk 2 Mod 3)[1]. Zapas pocisków w magazynie wynosi 48 sztuk[2][3].

Pocisk zasadniczy (drugi stopień) ma długość 5,38 m i średnicę 0,406 m, a stopień startowy długość 3,32 m i średnicę 0,57 m[1]. Pocisk ma rozpiętość stateczników 0,77 m, a stopień startowy 1,5 m[1]. Masa pocisku wynosi 950 kg, stopnia startowego 1148 kg, a głowicy odłamkowo-burzącej 100 kg[1].

System może zwalczać cele w odległości do 50 km (31 mil morskich) i na wysokości od 30 m do 23 000 m[1]. Spotykane też są dane: zasięg 55,6 km[2] lub 60 km[3] oraz pułap do 22 500 m[3] lub 22 860 m[2].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i A fully illustrated guide to Naval Surface-to-Air Missiles. „War Machine”. vol. 6 (64), s. 1262-1263, 1984. Londyn: Orbis Publishing. (ang.). 
  2. a b c d Andrzej Jaskuła. Francuskie niszczyciele rakietowe Suffren i Duquesne. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 1′00. V (20), s. 17, 21, styczeń-luty 2000. Warszawa: Magnum X. 
  3. a b c d e A fully illustrated guide to Modern Cruisers. „War Machine”. vol. 3 (30), s. 582, 1984. Londyn: Orbis Publishing. (ang.). 
  4. A. Czeczyn, N. Okolełow, S. Szumilin. Kriejsier-wiertoletonosiec „Jeanne d’Arc”. „Morskaja Kollekcyja”. Nr 8/2007 (98). s. 10. Moskwa. (ros.). 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • A fully illustrated guide to Naval Surface-to-Air Missiles. „War Machine”. vol. 6 (64), 1984. Londyn: Orbis Publishing. (ang.).