Mario Llamas

Mario Llamas

Państwo	Meksyk
Data i miejsce urodzenia	30 marca 1928 Meksyk
Data śmierci	17 czerwca 2014
Gra pojedyncza
Roland Garros	4R (1961)
Wimbledon	4R (1960)
US Open	2R (1956)
Gra podwójna
Wimbledon	QF (1958)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Meksyk Igrzyska panamerykańskie złoto Meksyk 1955 gra podwójna srebro São Paulo 1963 gra pojedyncza

Mario Llamas González (ur. 30 marca 1928 w Meksyku, zm. 17 czerwca 2014) – meksykański tenisista, medalista igrzysk panamerykańskich, reprezentant w Pucharze Davisa.

W kadrze narodowej w Pucharze Davisa debiutował w sierpniu 1951 w przegranym spotkaniu z Amerykanami, ulegając w grze pojedynczej Herbertowi Flamowi, a potem Vicowi Seixasowi. Również przez kolejne dwa sezony nie udało mu się wygrać pojedynku singlowego (uległ m.in. dwukrotnie Kanadyjczykowi Mainowi), ale w 1954 pełnił już w reprezentacji rolę lidera, notując wygrane nad Japończykami Kamo i Miyagi oraz Kanadyjczykami Mainem i Willeyem, co pozwoliło Meksykanom dojść aż do finału strefy amerykańskiej. W strefowym finale przeciwko Amerykanom Llamas nie był tak skuteczny, przegrał bowiem i z Seixasem, i z Trabertem. W kolejnych latach grał w zespole narodowym ze zmiennym szczęściem, np. w 1958 w Warszawie pokonał Licisa, ale uległ Skoneckiemu (Meksyk przegrał mecz 2:3). Rok później Llamas odnotował swoje najbardziej prestiżowe zwycięstwo w zespole narodowym, pokonał bowiem w trzech setach przyszłego dwukrotnego zdobywcę Wielkiego Szlema, Australijczyka Lavera; Meksykanie ulegli jednak ostatecznie Australijczykom, zaś Llamas przegrał w grze pojedynczej z Emersonem, a w deblu w parze z Tonym Palafoxem z Emersonem i Fraserem.

W 1962 Llamas, któremu nadano przydomek „El Ferrocarrilero”^[1] , miał znaczący udział w największym sukcesie Meksyku w historii jego startów w Pucharze Davisa. W silnej ekipie pod wodzą kapitana Pancho Contrerasa, obok młodszych o dekadę zwycięzców imprez wielkoszlemowych Osuny i Palafoxa, pełnił raczej rolę rezerwowego, ale wystąpił w tymże roku w zwycięskim półfinale strefowym przeciw Amerykanom (przegrał w pięciu setach z McKinleyem), w finale strefy amerykańskiej przeciw Jugosławii oraz w finale międzystrefowym przeciwko Indiom (pokonał Premjita Lalla). Został również powołany przez Contrerasa na mecz „challenge round”, czyli faktyczny mecz o trofeum z ubiegłorocznymi zwycięzcami – Australijczykami Hopmana – zwolnionymi z obowiązków eliminacyjnych; na kort w decydującym spotkaniu nie wyszedł, zaś Osunie i Palafoxowi nie udało się wygrać żadnego pojedynku. Tym samym kariera reprezentacyjna Llamasa zamknęła się na zwycięstwie nad Hindusem Lallem; zagrał łącznie w 21 meczach międzypaństwowych, uzyskując bilans w grze pojedynczej negatywny (15 wygranych, 20 porażek), a w grze podwójnej – pozytywny (6 wygranych, 3 porażki). Jego partnerami w deblu w zespole narodowym byli Pancho Contreras, Tony Palafox, Gustavo Palafox i Manuel Galeana^[2].

Krótko przed śmiercią, w kwietniu 2014 odebrał nagrodę Międzynarodowej Federacji Tenisowej za zaangażowanie w Pucharze Davisa (Davis Cup Commitment Award), przyznawaną za udział w co najmniej 20 meczach międzypaństwowych^[3].

W Wielkim Szlemie najlepsze wyniki Llamas zanotował w 1960, kiedy był w III rundzie mistrzostw Francji (pokonał m.in. Patty'ego, przegrał z Pietrangelim) i IV rundzie (1/8 finału) Wimbledonu (wygrał m.in. z leworęcznym Australijczykiem Phillipsem-Moore, odpadł po czterosetowym meczu z Emersonem). Rok później był w Paryżu rozstawiony z numerem 13. i doszedł do 1/8 finału – w I rundzie miał wolny los, a po wygranych nad Andrzejem Licisem i Ingo Budingiem uległ Szwedowi Lundqvistowi. W III rundzie (1/16 finału) turnieju paryskiego był jeszcze w 1958 (odpadł z Drobným) i 1962 (przegrał z Emersonem). W 1961 odpadł w II rundzie Wimbledonu z Amerykaninem Froehlingiem. W mistrzostwach USA grał tylko kilka razy, w 1953 przegrał w pierwszym meczu z reprezentantem gospodarzy Artem Larsenem, w 1956 doszedł do II rundy. W 1957 osiągnął III rundę w wimbledońskim turnieju pocieszenia (Wimbledon Plate), przegrał z Gordonem Forbesem^[4] .

W grze podwójnej był ćwierćfinalistą Wimbledonu w 1958 w parze z Contrerasem; Meksykanie ulegli wówczas Włochom Siroli i Pietrangelemu. W 1960 również z Contrerasem doszedł do III rundy Wimbledonu, po wyeliminowaniu rozstawionych z numerem trzecim Hiszpanów Arilli i Gimeno. Z kolei w 1957 w turnieju gry mieszanej na Wimbledonie, mając za partnerkę Belgijkę Christiane Mercelis, doszedł Llamas do IV rundy, eliminując m.in. brytyjsko-polski duet Bea Walter i Czesław Spychała^[5].

W latach 50. i 60. Llamas miał okazję krzyżować rakiety z wieloma znakomitościami ówczesnego tenisa amatorskiego i odnotował wygrane nad szeregiem z nich, żeby wymienić Luisa Ayalę, Malcolma Andersona, Herberta Flama, Torbena Ulricha, Barry'ego MacKaya, Ulfa Schmidta, Mervyna Rose'a, Jana-Erika Lundqvista, Orlando Sirolę, Gardnara Mulloya, Jaroslava Drobnego, Rafaela Osunę. W narodowych mistrzostwach Meksyku w 1957 pokonał w półfinale Tomy'ego Palafoxa, a w finale Pancho Contrerasa. W 1958 doszedł do finału międzynarodowych mistrzostw Czechosłowacji, eliminując m.in. Sirolę i Schmidta i przegrywając z Pietrangelim. W tym samym roku był międzynarodowym mistrzem Argentyny (w półfinale pokonał Brazylijczyka Barnesa, a w finale Argentyńczyka Moreę) oraz wygrał turniej w San Remo, pokonując kolejno Davidsona, Nielsena i Skoneckiego. W 1960 w finale turnieju w Wenecji pokonał Drobnego, a w finale międzynarodowych mistrzostw Sycylii pokonał w pięciu setach Beppe Merlo.

Jednym z turniejów, na którym odnotował najwięcej sukcesów, były mistrzostwa panamerykańskie, których nie należy mylić z igrzyskami panamerykańskimi (w których Llamas również brał udział z powodzeniem). W 1954 pokonał na tym turnieju m.in. Bergelina, Seixasa i Larsena, dopiero w finale przegrał z Trabertem. W 1955 pokonał m.in. Andersona i Flama, w finale uległ Larsenowi. W 1956 jego finałowym pogromcą okazał się Szwed Davidson. W 1958 Llamas turniej wygrał (finał z Contrerasem), w 1959 tytuł obronił (finał z Tonym Palafoxem), a w 1961 odpadł w półfinale z Rodem Laverem^[4] .

W 1963 w finale igrzysk panamerykańskich w São Paulo uległ Ronaldowi Barnesowi. Osiem lat wcześniej na igrzyskach rozgrywanych w Meksyku zdobył złoto w grze podwójnej, partnerując Gustavo Palafoxowi^[6]. Wygrywał ponadto Llamas dwukrotnie igrzyska Ameryki Środkowej i Karaibów, w 1954 pokonując w finale rodaka Rafaela Ortegę, a w 1959 Pancho Contrerasa^[4] .

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2014-07-25]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2014-07-25]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2014-07-25]  (ang.).
• Profil na stronie tennisarchives.com. tennisarchives.com. [dostęp 2014-07-25]. (ang.).
• Fallece a los 86 años el tenista Mario Llamas, ex jugador de Copa Davis. La Jornada, 2014-06-19. [dostęp 2014-07-25]. (hiszp.).