Przejdź do zawartości

Maksymilian Horwitz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Maksymilian Horwitz
Henryk Walecki
Ilustracja
Maksymilian Horwitz, czerwiec 1937. Zdjęcie wykonane przez NKWD po aresztowaniu
Data i miejsce urodzenia

6 września lub 27 sierpnia 1877
Warszawa, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

20 września 1937
Moskwa, RFSRR, ZSRR

Przyczyna śmierci

egzekucja

Zawód, zajęcie

polityk, publicysta

Partia

PPS-Lewica, Komunistyczna Partia Polski, Wszechzwiązkowa Komunistyczna Partia (bolszewików)

Wyznanie

ateizm

Rodzice

Gustaw Horwitz i Julia z d. Kleinmann

Małżeństwo

Stefania Heryng

Dzieci

Stanisław, Anna, Katarzyna, Pietia

Krewni i powinowaci

Janina Mortkowiczowa, Jakub Mortkowicz, Hanna Mortkowicz-Olczakowa, Joanna Olczak-Ronikier, Kamilla Kancewicz

Maksymilian Henryk Horwitz, ps. Henryk Walecki (ur. 6 września lub 27 sierpnia[1] 1877 w Warszawie, zm. 20 września 1937 w Moskwie[2]) – doktor matematyk, polski i międzynarodowy działacz socjaldemokratyczny i komunistyczny i publicysta żydowskiego pochodzenia, ofiara „wielkiej czystki” w ZSRR.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w zamożnej, zasymilowanej, warszawskiej rodzinie żydowskiej. Jego dziadek Lazar Horowitz był rabinem w Wiedniu. W 1893 ukończył Gimnazjum Wojciecha Górskiego, następnie studiował na kierunku matematyczno-fizycznym w Gandawie. W 1898 roku ukończył studia na Wydziale Fizyko-Matematycznym uzyskując doktorat, po czym podjął pracę dyrektora szkoły rzemiosł dla młodzieży żydowskiej. Równolegle prowadził aktywną działalność w warszawskiej organizacji Polskiej Partii Socjalistycznej. W latach 1905–1906 był więziony w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej[3]. W kwietniu 1906 był współautorem planu słynnej akcji uprowadzenia z Pawiaka przez grupę bojowców Organizacji Bojowej PPS na czele z Janem Gorzechowskim Jurem 10 więźniów politycznych skazanych na karę śmierci przez wojskowy sąd doraźny[4]. Od rozłamu w PPS w listopadzie 1906 członek CKR PPS-Lewicy.

Od 16 grudnia 1918 roku członek założyciel Komunistycznej Partii Robotniczej Polski i członek Komitetu Centralnego tej partii. W latach 1918–1919 i 1923–1925 był członkiem KC KPRP, w latach 1923–1924 członkiem Biura Politycznego KC KPRP, a w 1922 roku członkiem Komitetu Wykonawczego Kominternu. W latach 1919–1920 ponownie więziony był w Cytadeli Warszawskiej[3], a następnie w obozie dla internowanych w Dąbiu, z którego zbiegł w nocy z 8/9 grudnia 1920 (ranny w nogę podczas ucieczki - w późniejszym czasie utykał[5]). Członek frakcji „większości” w KPRP i KPP, po 1926 odsunięty przez Komintern od funkcji partyjnych.

Po usunięciu z władz KPP przebywał stale w ZSRR. Od 1925 członek Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików) (WKP(b)). Po VII Kongresie Międzynarodówki Komunistycznej (1935) w latach 1935–1937 sekretarz polityczny czasopisma „Komunisticzeskij Internacjonał” i członek międzynarodowej komisji kontroli Kominternu.

Aresztowany przez NKWD w czasie „wielkiej czystki” 21 czerwca 1937 w Hotelu Lux w Moskwie. 20 września 1937 skazany przez Kolegium Wojskowe Sądu Najwyższego ZSRR na karę śmierci za zdradę ojczyzny i udział w kontrrewolucyjnej organizacji terrorystycznej. Stracony tego samego dnia. Jego ciało zostało skremowane w krematorium na Cmentarzu Dońskim, a prochy pochowane anonimowo[2].

Zrehabilitowany przez Kolegium Wojskowe SN ZSRR postanowieniem z 29 kwietnia 1955[2].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Był synem Gustawa Horwitza (1844–1882) i Julii Horwitz z domu Kleinmann (1845–1912). Żonaty ze Stefanią Heryng (1881–1937), córką działacza socjalistycznego Zygmunta Herynga i Heleny Heryng, z którą miał troje dzieci (Stanisława, Annę i Katarzynę), później związany z Józefiną Swarowską, z którą miał syna Pietię[6]. Jego siostrami były: Kamilla Kancewicz i Janina (Żaneta) Mortkowiczowa.

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Historia Polski i Świata. T. 11.: Historia Polski – Polska 1831–1939. Mediasat Group S.A. dla Gazety Wyborczej, 2007, s. 497. ISBN 978-84-9819-818-8.
  2. a b c Валецкий Максимилиан Густавович.
  3. a b Stefan Król: Cytadela warszawska. Warszawa: Książka i Wiedza, 1978, s. 214.
  4. Agnieszka Janiak-Jasińska, Jak Polacy zrobili cara w konia. Atak na carskie więzienie na Pawiaku w 1906 roku.
  5. Wacław Solski "moje wspomnienia" Aneks 1995, ISBN 1 897962 12 6, s. 227
  6. W ogrodzie pamięci. Znak, 2002, s. 357. ISBN 83-240-0110-7.

Bibliografia, linki

[edytuj | edytuj kod]