Luca Cadalora

Luca Cadalora

Luca Cadalora podczas GP Japonii w 1993
Państwo	Włochy
Data i miejsce urodzenia	17 maja 1963 Modena
Sukcesy
1986 MMŚ (mistrz w klasie 125 cm³) 1991-1992 MMŚ (mistrz w klasie 250 cm³) 1994 MMŚ (wicemistrz w klasie 500 cm³)
Multimedia w Wikimedia Commons

Luca Cadalora (ur. 17 maja 1963 roku w Modenie) – włoski motocyklista.

W Motocyklowych Mistrzostwach Świata Cadalora zadebiutował w 1984, w najniższej klasie 125 cm³. Startując na motocyklu MBA, czterokrotnie sięgał po punkty. Podczas GP Holandii po raz pierwszy w karierze stanął na podium. Zajął wówczas drugą pozycję. Ostatecznie w klasyfikacji końcowej zajął 8. pozycję.

W kolejnym sezonie wziął udział w sześciu wyścigach. Już w pierwszej rundzie (o GP Hiszpanii) sięgnął po pole position. Dalsza część sezonu nie ułożyła się jednak po myśli Włocha, który na punktowanej pozycji dojechał tylko w Holandii (zajął tam siódmą pozycję).

Rok 1986 był ostatnim dla Cadalory w tej kategorii. Dosiadając maszynę Garelli, Włoch po raz pierwszy w karierze został mistrzem świata, stając w 8 z 11 wyścigów na podium. Po pole position sięgał pięciokrotnie i tylko w GP Belgii nie wykorzystał go do zwycięstwa (rundy tej nie ukończył). Jego najgroźniejszym rywalem okazał się rodak Fausto Gresini.

Po ubiegłorocznym sukcesie Cadalora awansował do średniej klasy 250 cm³, przesiadając się na motocykl Yamahy. Włoch już w drugim wyścigu (o GP Hiszpanii) sięgnął po pole position. W wyścigu musiał uznać jednak wyższość Niemca Martina Wimmera, zajmując drugą pozycję. Sytuacja powtórzyła się również podczas GP Szwecji i San Marino, gdzie lepsi okazali się z kolei inny Niemiec Anton Mang i rodak Cadalory Loris Reggiani. Podczas GP Austrii Cadalora doznał kontuzji, która wykluczyła go z kolejnej rundy w Jugosławii. Zdobyte punkty sklasyfikowały go na 7. pozycji.

W kolejnym sezonie Cadalora uzyskał dwukrotnie większą liczba punktów, aniżeli w debiucie. Podczas GP Niemiec odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w tej klasie. Sukces powtórzył na torze w Wielkiej Brytanii. Zmagania zakończył oczko wyżej, na 6. miejscu.

Rok 1989 rozpoczął od czterokrotnej wizyty na podium, która zakończyła się zwycięstwem na torze w Hiszpanii (startował z pole position). W kolejnych ośmiu wyścigach Cadalora nie spisywał się jednak tak dobrze, dojeżdżając do mety w zaledwie trzech wyścigach. W efekcie Cadalora spadł w klasyfikacji generalnej. W kończącym sezon GP Brazylii Włoch odniósł czwarte zwycięstwo w karierze, dzięki czemu rywalizację ukończył na 5. miejscu.

Kolejny sezon startów rozpoczął od zwycięstwa na torze w Japonii. Kolejne zwycięstwa odniósł podczas GP Austrii i Wielkiej Brytanii. Na podium stawał łącznie siedem razy, dzięki czemu długo liczył się w walce o tytuł mistrzowski. Ostatecznie zmagania zakończy jako trzeci.

W latach 1991-1992 Cadalora, mając do dyspozycji maszynę Hondy, zdominował rywalizację w średniej kategorii, wygrywając odpowiednio osiem i siedem wyścigów w przeciągu piętnastu eliminacji. Po pierwsze pole startowe sięgał łącznie sześciokrotnie, natomiast na podium meldował się dwadzieścia jeden razy.

Pierwszym wyścigiem dla Cadalory w najwyższej kategorii było GP Wielkiej Brytanii w roku 1989. Włoch, startując na maszynie spod znaku trzech skrzyżowanych kamertonów, zajął wówczas wysokie ósme miejsce.

Pierwszy pełny sezon startów w tej klasie zaliczył cztery lata później, po zdominowaniu średniej kategorii. Był partnerem aktualnego wówczas mistrza świata Wayne'a Raineya oraz Kenny'ego Robertsa Jr. Ponownie dosiadał Yamahy, a podczas inauguracyjnego wyścigu o GP Australii również został sklasyfikowany na ósmej pozycji. Jego wyniki wyraźnie poprawiły się pod koniec sezonu, kiedy to czterokrotnie stanął na podium. Podczas GP Wielkiej Brytanii po raz pierwszy w karierze zwyciężył. Sukces powtórzył na torze we Włoszech, gdzie dzień wcześniej uzyskał pole position. Zdobyte punkty sklasyfikowały go na solidnej 5. pozycji.

Sezon 1994 był najlepszy w karierze Cadalory, który musiał uznać wyższość tylko dominującego Australijczyka Micka Doohana, do którego stracił ponad sto punktów. Został wicemistrzem świata pomimo absencji na torze w Niemczech (o dwa punkty wyprzedził Johna Kocińskiego). W pierwszej trójce znalazł się sześciokrotnie, z czego dwukrotnie na najwyższym stopniu (w GP USA i Europy).

W roku 1995 został sklasyfikowany na 3. pozycji. Ponownie osiągnął sześć miejsc na podium oraz dwa zwycięstwa, tym razem na torze w Czechach i Brazylii. W tym sezonie uzyskał również rekordową w swojej karierze sumę punktów.

W kolejnym sezonie Cadalora przesiadł się na maszynę Hondy, podpisując kontrakt z ekipą Kanemoto. Włoch rywalizację rozpoczął od zwycięstwa na torze Sepang w Malezji. Po raz pierwszy Cadalora został liderem klasyfikacji generalnej w najwyższej kategorii. Po kolejnej rundzie Włoch stracił jednak prowadzenie, na rzecz przyszłego czempiona Doohana. Na podium meldował się jeszcze trzykrotnie, w tym po raz drugi w sezonie na najwyższym stopniu. Wyścig w Niemczech był jednak ostatnim dla Cadalory na pierwszym miejscu. Ostatecznie po raz drugi z rzędu zmagania zakończył na 3. lokacie.

Rok 1997 był ostatnim w pełnym wymiarze dla Cadalory. Włoch związał się z mającą problemy finansowe ekipą Promotor, która po trzech rundach została przekształcona w Red Bull Yamaha WCM, w związku z podpisaniem kontraktu sponsorskiego. Już pod nową nazwą Cadalora czterokrotnie stanął na podium, ostatni raz w wyścigu o GP Czech. Po tym sezonie ekipa wycofała się ze sportu, razem z Włochem.

W sezonie 1998 zastąpił w dwóch rundach kontuzjowanego Francuza Jeana-Michela Bayle'a, w zespole byłego zespołowego partnera Wayne'a Raineya. W GP Francji dojechał na szóstym miejscu. Podczas GP Holandii wystartował na motocyklu Suzuki. Wyścigu jednak nie udało mu się ukończyć. Pod koniec sezonu podjął pracę z zespołem MuZ Weber, pomagając im w przygotowaniu motocykli do startów w Grand Prix. Ostatecznie wystartował w kończącej rywalizację GP Argentyny. Nie udało mu się jednak dojechać do mety.

W 1999 roku wystartował łącznie w ośmiu rundach z tym zespołem. Udało mu się ukończyć zaledwie dwa wyścigi, zajmując w nich ósme (w GP Hiszpanii) i dziesiąte miejsce (w GP Włoch).

W roku 2000 po raz ostatni pojawił się na starcie mistrzostw świata. Wziął udział w dwóch rundach o GP Wielkiej Brytanii i Niemiec, dosiadając motocyklu KR3 w zespole Roberts Modenas. Oba wyścigi zakończył w drugiej dziesiątce. Po tym sezonie oficjalnie ogłosił zakończenie kariery.

• Profil motocyklisty na motogp.com
• Profil motocyklisty na crash.net