Liga Przyjaciół Żołnierza

Liga Przyjaciół Żołnierza – stowarzyszenie powstałe w roku 1950, w okresie Polski Ludowej jako organizacja paramilitarna. Organizacja społeczna działająca w państwowym systemie obrony cywilnej kraju w celu upowszechniania idei obronności kraju przez akcje szkoleniowe i wychowawcze. W roku 1962 przekształcona została w Ligę Obrony Kraju^[1].

Według „Informatora Uniwersalnego Łódź od A do Z” z 1958 roku LPŻ jest patriotyczną, masową organizacją społeczną, stawiającą sobie za cel umocnienie więzi Narodu z Wojskiem Polskim i przysposobieniem ludności, zwłaszcza młodzieży, do obrony Kraju^[2].

W tym czasie łódzki LPŻ prowadził pracę w formach:

• Łódzki Ośrodek Motorowy (nauka jazdy oraz drobne naprawy aut i motocykli),
• Łódzki Radioklub (zrzeszał amatorów-radiowców w sekcjach: krótkofalarskiej i ultrakrótkofalarskiej, technicznej i radiotelegraficznej; prowadzenie szkoleń; udostępnianie aparatury radiowej, warsztatu, przyrządów pomiarowych biblioteki technicznej oraz możliwość oglądania telewizji),
• Klub Wodny (5 sekcji: żeglarska, kajakarska pływacka, modelarska i wojenno-morska; wypożyczenia i przechowywanie kajaków)
• Kluby Ogólnowojskowe (sekcje: strzelecka, szermiercza, narciarska i pięcioboju nowoczesnego – szermierka, pływanie, jazda konna, bieg przełajowy połączony ze strzelaniem z pistoletu).

• Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej

• Tymczasowy Statut Ligi Przyjaciół Żołnierza. „Skrzydlata Polska”. 14/1952, s. 252, 5 lipca 1953. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.