Lady Bird Johnson

Lady Bird Johnson

Lady Bird Johnson (1987)
Data i miejsce urodzenia	22 grudnia 1912 Karnack (hrabstwo Harrison)
Data i miejsce śmierci	11 lipca 2007 West Lake Hills (hrabstwo Travis)
Pierwsza dama Stanów Zjednoczonych
Okres	od 22 listopada 1963 do 20 stycznia 1969
Poprzedniczka	Jacqueline Kennedy
Następczyni	Pat Nixon
Druga dama Stanów Zjednoczonych
Okres	od 20 stycznia 1961 do 22 listopada 1963
Poprzedniczka	Pat Nixon
Następczyni	Muriel Humphrey
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Lady Bird Johnson, właśc. Claudia Alta Taylor Johnson (ur. 22 grudnia 1912 w Karnack, zm. 11 lipca 2007 w West Lake Hills) – druga, a następnie pierwsza dama USA, żona prezydenta Lyndona B. Johnsona.

Claudia Alta Taylor urodziła się 22 grudnia 1912 roku, jako córka kupca Thomasa Jeffersona Taylora i jego żony Minnie Patillo^[1]. Za sprawą swojej czarnoskórej kucharki, od dzieciństwa była nazywana „Lady Bird”^[1]. W wieku sześciu lat straciła matkę i przeszła pod opiekę ciotki, Effie^[2]. Uczęszczała do małej szkoły w Fern, a następnie do szkoły średniej w Marshall^[2]. W 1928 roku wstąpiła na University of Texas, gdzie studiowała sztukę^[2]. Dyplom uzyskała w 1933 roku, następnie studiowała dziennikarstwo^[2].

Swojego przyszłego męża, Lyndona Johnsona, poznała w Austin, za pośrednictwem swojej przyjaciółki^[2]. Wkrótce potem zaczęli się spotykać i po pewnym czasie Johnson dwukrotnie się oświadczył^[2]. Za każdym razem nie został przyjęty^[3]. W 1934 roku, przy okazji ponownej wizyty w Teksasie, Johnson po raz trzeci oświadczył się Lady Bird i tym razem został przyjęty^[3]. Ich ślub odbył się 17 listopada 1934^[4]. W podróż poślubną młodzi pojechali do Meksyku, a po powrocie zamieszkali w Waszyngtonie^[4].

Ze względu na trudną sytuację finansową byli bardzo oszczędni^[4]. Lady Bird zrezygnowała z własnej kariery zawodowej, by prowadzić dom i wspierać męża w ambicjach politycznych^[4]. Gdy w 1937 Lyndon został kongresmanem, Lady Bird pracowała w jego biurze, a także często służyła radą^[4]. Doświadczenie to pomogło jej, gdy zmuszona była prowadzić biuro poselskie męża, który przebywał na froncie II wojny światowej^[5]. W 1943 roku zakupiła także stację radiową KTBC w Austin, która okazała się przynosić spore zyski^[5]. Prezesem zarządu pozostała do 1963 roku, gdy została pierwszą damą^[5].

Gdy w 1948 Lyndon kandydował do Senatu, Lady Bird musiała wziąć aktywniejszy udział w życiu publicznym^[5]. Żywo agitowała wówczas na rzecz męża i dzięki temu działaniu uzyskał on mandat senatora^[5]. W 1960 roku odradzała mężowi przyjęcie nominacji wiceprezydenckiej od Kennedy’ego, jednak Lyndon postanowił nie posłuchać jej rady^[6].

Gdy została drugą damą, chciała skupić się na wspieraniu męża w obowiązkach^[6]. Pomagała także Jacqueline Kennedy, m.in. odbierając w jej imieniu nagrodę Emmy^[6]. Zastępowała także pierwszą damę na wielu imprezach, w których Jacqueline nie chciała uczestniczyć^[7].

22 listopada 1963 przejeżdżała wraz z mężem kolumną prezydencką przez Dallas^[8]. Po zamachu na Kennedy’ego starała się pocieszyć Jacqueline Kennedy^[8]. Gdy Lyndon Johnson został zaprzysiężony na prezydenta, oboje zaproponowali wdowie po zmarłym prezydencie, że może zostać w Białym Domu jak długo będzie chciała^[8]. Ostatecznie wprowadzili się do siedziby prezydenckiej w grudniu 1963^[8].

Jako pierwsza dama bardzo aktywnie włączała się w działalność polityczną, przez co media porównywały ją do Eleanor Roosevelt^[9]. Udzielała wywiadów, w których poruszała tematy związane z przestępczością, prawami kobiet i ubóstwem^[10]. Nie występowała jednak na konferencjach prasowych, reprezentowała ją jej sekretarka, Liz Carpenter^[10]. Pierwsza dama chętnie organizowała też festiwale sztuki, choć nie tak okazałe jak za czasów Jackie Kennedy^[9]. W 1964 roku uzyskała doktorat z literatury nadany przez alma mater – University of Texas^[11].

Dzięki jej aktywności, zwłaszcza licznych podróży po różnych stanach, Johnson wygrał wybory prezydenckie w 1964 roku^[12]. Sprzeciwiła się jednak jego kandydaturze w 1968 roku^[11]. Prezydent posłuchał rady żony i ogłosił, że nie będzie ubiegał się o reelekcję^[11].

Jednym z głównych elementów jej działalności jako pierwszej damy, były podróże^[13]. Często podróżowała w charakterze ambasadora dobrej woli i odwiedziła łącznie 33 kraje^[13]. Drugim elementem był program upiększania kraju^[14]. Objeżdżając Amerykę w 1964 roku propagowała swoje założenia, co doprowadziło do tego, że w 1965 roku Kongres uchwalił ustawę „Highway Beautification Act”, która ograniczała ilość reklam przy autostradach i usprawniała planowanie nowych dróg szybkiego ruchu^[14].

Po zakończeniu prezydentury, Johnsonowie przenieśli się na swoje ranczo w Johnson City^[15]. Z uwagi na brak popularności pod koniec urzędowania w Białym Domu, rzadko pojawiali się wówczas publicznie^[15]. Gdy w styczniu 1973 roku Lady Bird owdowiała, zajęła się sprawami społecznymi, jak prawa kobiet, ochrona środowiska i zbiórka pieniędzy na bibliotekę im. Johnsona w Austin^[16]. Była także członkinią rad nadzorczych University of Texas, American Conservation Assosiation i National Park Service^[16]. W 1988 roku otrzymała Złoty Medal Kongresu za zasługi na rzecz ochrony środowiska, a dwa lata później uzyskała doktorat od Johns Hopkins University^[17].

Wiosną 2002 roku doznała wylewu i straciła mowę^[18]. Cztery lata później straciła także wzrok^[18]. Zmarła 11 lipca 2007 roku, została pochowana w Stonewall^[18].

Claudia Alta Taylor wyszła za mąż za Lyndona Johnsona 17 listopada 1934 roku w kościele episkopalnym św. Marka w Austin^[3]. W ciągu dziesięciu lat małżeństwa Lady Bird czterokrotnie poroniła^[5]. Mieli dwie córki: Lyndę Bird (ur. 19 marca 1944) oraz Luci Baines (ur. 2 lipca 1947)^[5].

• Longin Pastusiak: Panie Białego Domu. Toruń: Adam Marszałek, 2012. ISBN 978-83-7780-322-6. (pol.).

• Claudia Taylor (Lady Bird) Johnson. Biały Dom. [dostęp 2016-12-03]. (ang.).