Komenda Rejonu Uzupełnień Łańcut
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1927 |
| Rozformowanie |
1939 |
| Tradycje | |
| Rodowód |
PKU Łańcut |
| Komendanci | |
| Pierwszy |
mjr Stanisław Peszkowski |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Podległość | |
Komenda Rejonu Uzupełnień Łańcut (KRU Łańcut) – organ wojskowy właściwy w sprawach uzupełnień Sił Zbrojnych II Rzeczypospolitej i administracji rezerw w powierzonym mu rejonie[1].
Historia komendy
[edytuj | edytuj kod]Z dniem 1 października 1927 roku na terenie Okręgu Korpusu Nr X została utworzona Powiatowa Komenda Uzupełnień Łańcut obejmująca swoją właściwością powiaty: łańcucki i przeworski. Powiat łańcucki został wyłączony z PKU Nisko, a powiat przeworski z PKU Jarosław[2].
1 lipca 1938 roku weszła w życie nowa organizacja służby poborowej, zgodnie z którą dotychczasowa PKU Łańcut została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Łańcut przy czym nazwa ta zaczęła obowiązywać 1 września 1938 roku[3], z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 9 kwietnia 1938 roku o powszechnym obowiązku wojskowym[4].
Komendant Rejonu Uzupełnień w sprawach dotyczących uzupełnień Sił Zbrojnych i administracji rezerw podlegał bezpośrednio dowódcy Okręgu Korpusu Nr X. Rejon uzupełnień nie uległ zmianie i nadal obejmował powiaty: łańcucki i przeworski[1].
Obsada personalna
[edytuj | edytuj kod]- Komendanci
- mjr piech. Stanisław Peszkowski (VII 1927[5] – 31 III 1928 → stan spoczynku[6])
- mjr piech. Eugeniusz Sypniewski (IV 1928[7] – II 1929 → dyspozycja dowódcy OK X[8])
- ppłk art. Lucjan Tadeusz Szulc (III 1929[9] – VI 1930[10])
- kpt. piech. Antoni Niedenthal (p.o. 25 IV – 8 VIII 1929[11])
- mjr piech. Ryszard Korzański (VI[12][13] – IX 1930 → komendant PKU Bydgoszcz Miasto[14])
- mjr piech. Jan Rymsza (IX 1930[15][16] – III 1934 → dyspozycja dowódcy OK X[17])
- mjr piech. Józef Geronis de Libuschin (IV 1934[18] – VII 1935 → dyspozycja dowódcy OK X[19])
- kpt. piech. / mjr adm. (piech.) Edmund Posłuszny[a] (VIII 1935[25] – 1939[26])
- kierownik I referatu ewidencji i zastępca komendanta
- kpt. piech. Antoni Niedenthal (VII 1927 – 1938 → kierownik II referatu KRU)
- kierownik II referatu uzupełnień
- kpt. tab. Zygmunt Siewiński (XI 1927[29] – IX 1930[30] → 5 Dywizjon Taborów)
- por. piech. / kpt. adm. Gustaw Lencznarowicz (IX 1930 – 1938 → kierownik I referatu KRU)
- referent – por. piech. Gustaw Lencznarowicz (VII 1927 – IX 1930 → kierownik II referatu)
- kierownik I referatu ewidencji – kpt. adm. (piech.) Gustaw Lencznarowicz[c] †28 XI 1942 KL Auschwitz[24]
- kierownik II referatu uzupełnień – kpt. adm. (piech.) Antoni Niedenthal
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Mjr adm. (piech.) Edmund Posłuszny s. Stanisława (ur. 1 grudnia 1893) był absolwentem I klasy Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych Piechoty w Poznaniu. 19 kwietnia 1920 został mianowany podporucznikiem piechoty z dniem 1 kwietnia tego roku i 31 lokatą. Służył w 58 Pułku Piechoty[20]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 1 lipca 1923 roku w korpusie oficerów piechoty[21]. W czerwcu 1930 roku został przeniesiony z PKU Szamotuły do PKU Brześć na stanowisko kierownika I referatu administracji rezerw i zastępcy komendanta[22]. W sierpniu 1935 roku został przeniesiony do PKU Łańcut na stanowisko komendanta. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 22. lokatą w korpusie oficerów administracji, grupa administracyjna. Był odznaczony Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Zasługi[23]. Według Tadeusza Kryska-Karskiego, Straty korpusu oficerskiego 1939-1945, Londyn, 1996, kapitan (sic!) Edmund Posłuszny poległ w czasie kampanii francuskiej 1940, natomiast według Władysława Żeleńskiego i Henryka Citko, Wykaz poleglych żolnierzy polskich jednostek wojskowych we Francji w 1940 roku, Paryż-Warszawa, 2000, w czerwcu 1940 poległ Edmund Posłuszny, kapral 3 Pułku Grenadierów Śląskich[24].
- ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[31].
- ↑ Gustaw Lencznarowicz (ur. 25 sierpnia 1893 w Łańcucie) wcześniej w ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Łęcznarowicz” i „Lęcznarowicz”. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 34 Pułku Piechoty Obrony Krajowej. Został mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1917 i odznaczony Srebrnym Medalem Waleczności 1. klasy. Służył w 17 pp w Rzeszowie. W styczniu 1923 został przydzielony do PKU Nisko w Łańcucie na stanowisko oficera ewidencyjnego na powiat łańcucki[32]. W lipcu 1927 został przeniesiony z 17 pp do PKU Łańcut na stanowisko referenta[33]. We wrześniu 1930 został przesunięty na stanowisko kierownika II referatu[34]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 3. lokatą w korpusie oficerów administracji, grupa administracyjna. Był odznaczony Medalem Niepodległości (16 marca 1937) i Srebrnym Krzyżem Zasługi[35]. Był żonaty z Heleną z Wojnarów, z którą miał syna Mieczysława (1923–2016).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Dz.U. z 1939 r. nr 20, poz. 131.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 28 z 14 października 1927 roku, poz. 350.
- ↑ Jarno 2001 ↓, s. 173.
- ↑ Dz.U. z 1938 r. nr 25, poz. 220.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 22 lipca 1927 roku, s. 222.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 21.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 157.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 14 lutego 1929 roku, s. 73, 83.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 22 marca 1929 roku, s. 102.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 200.
- ↑ Rozkaz Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X Nr 28 z 10 sierpnia 1929 w: Żandarmeria Wojskowa w dokumentach z lat 1918–1939. Jan Tarczyński (nadzór merytoryczny). T. 2: Dzienniki Rozkazów Dowództw Okręgów Korpusów. Warszawa: Centralna Biblioteka Wojskowa, 2017, s. 609. ISBN 978-83-63050-46-7..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 103.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 237.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 303.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 296.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 227, zatwierdzony na stanowisku komendanta.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 30 marca 1934 roku, s. 133.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 159.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 90.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 maja 1920 roku, s. 315.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 48, 511.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 207.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 288.
- ↑ a b Straty ↓.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 97.
- ↑ a b Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 851.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 22 lipca 1927 roku, s. 221-222.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 517.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 317.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 20.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 13 stycznia 1923 roku, s. 46.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 22 lipca 1927 roku, s. 221.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 28.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 309.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-12-27].
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Witold Jarno: Okręg Korpusu Wojska Polskiego nr IV Łódź 1918-1939. Łódź: Wydawnictwo „Ibidem”, 2001. ISBN 83-88679-10-4.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-10-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].