Kościół Najświętszego Zbawiciela w Zielonej Górze
51°56′36″N 15°30′40″E/51,943333 15,511111 nr rej. L-157/A z dnia 22.11.2004
| |||||||
| kościół parafialny | |||||||
 Kościół Najświętszego Zbawiciela | |||||||
| Państwo | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||
| Miejscowość | |||||||
| Wyznanie | |||||||
| Kościół | |||||||
| Parafia | |||||||
| Wezwanie |
Najświętszego Zbawiciela | ||||||
| |||||||
Położenie na mapie Zielonej Góry  | |||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||
Położenie na mapie województwa lubuskiego  | |||||||
| 51°56′36″N 15°30′40″E/51,943333 15,511111
| |||||||
Kościół pw. Najświętszego Zbawiciela w Zielonej Górze – wzniesiony w Zielonej Górze z fundacji Georga Beuchelta i jego siostry Liddy. Beuchelt na jego budowę przeznaczył w testamencie 50 tys. marek. Pod budowę wybrano działkę przy al. Niepodległości należącą do Beucheltów. Kościół zbudowano dla parafii ewangelicko–augsburskiej.
Historia
[edytuj | edytuj kod]
W 1914 r. rozpisano konkurs architektoniczny. Ostatecznie przygotowanie projektu zlecono Wilhelmowi Wagnerowi i Oskarowi Hossfeldowi. 19 maja położono kamień węgielny. W kwietniu 1916 roku kościół był już pokryty dachem. Uroczyste poświęcenie świątyni nastąpiło 3 stycznia 1917 roku. Obiekt posiadał elektryczne ogrzewanie oraz zegar i organy o napędzie elektrycznym.
W 1946 kościół został przejęty przez katolików, a w 1951 r. stał się świątynią nowo erygowanej parafii Najświętszego Zbawiciela.
Architektura
[edytuj | edytuj kod]
Kościół wraz z jego wystrojem nawiązuje do bazylik wczesnochrześcijańskich. Kościół wzniesiono z cegły na planie prostokąta z przyległymi od południowego zachodu prezbiterium z zakrystią i czworoboczną żelbetową w rzucie wieżą od północnego wschodu. Na szczycie wieży zamontowano cztery dzwony. W trójnawowym wnętrzu na kolumnach opierają się empory.
W latach 1974–1976 odbyła się gruntowna przebudowa prezbiterium kościoła projektu Wiktora Ostrzołka: ze starego wystroju pozostała tylko rzeźba Chrystusa, pochodząca ze starego ołtarza poewangelickiego oraz metalowe tabernakulum[1]. Ołtarz wykonany jest z białego marmuru reńskiego, a chrzcielnica z białego i czerwonego piaskowca.
Świątynia może pomieścić 2000 wiernych, w tym 800 w ławkach na parterze i 400 w emporach. Od wielu lat organizowane są tu koncerty organowe, muzyki symfonicznej oraz chóralnej.
Organy
[edytuj | edytuj kod]Organy zostały wybudowane przez firmę Gustava Heinze z Żar. Przebudowane po II wojnie światowej przez firmę organmistrzowską Marka Cepki[2].
Dyspozycja instrumentu:
| Manuał I | Manuał II | Manuał III | Pedał |
|---|---|---|---|
| 1. Pryncypał 16' | 1. Gedakt 8' | 1. Bordun 16' | 1. Prync.-bas 16' |
| 2. Pryncypał 8' | 2. Kwintaton 8' | 2. Prync.- skrz. 8' | 2. Violon-bas 16' |
| 3. Gedakt 8' | 3. Prestant 4' | 3. ? | 3. Subbas 16' |
| 4. Fl-koncert. 8' | 4. Rurflet 4' | 4. Salicet 8' | 4. Echobas 16' |
| 5. Gamba 8' | 5. Pryncypał 2' | 5. Aeolina 8' | 5. Kwintbas 10 2/3 |
| 6. Holflet 8' | 6. Flet leśny 2' | 6. Lipl. ged. 8' | 6. Basflet 8' |
| 7. Oktawa 4' | 7. Sifflet 1' | 7. Pryncypał 4' | 7. Oktawbas 8' |
| 8. Oktawa 2' | 8. Acuta 4 ch | 8. Violina 4' | 8. Chorałbas 4' |
| 9. Kwinta 1 3/5' | 9. Sesquinta 2 2/3+ 1 3/5 | 9. Trawersflet 4' | 9. Fletbas 4' |
| 10. Cornet 2-3 ch. | 10. Krumhorn 8' | 10. Piccolo 2' | 10. Okaryna 2' |
| 11. Mixtura 3-4 ch. | 11. ? | 11. Mixturbas 4 ch. | |
| 12. Trąbka 8' | 12. Cymbel 3 ch. | 12. Puzon 16' | |
| 13. Klarnet 8' | 13. Trąba 8' | ||
| 14. Trąba 4' |
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Zarys dziejów parafii pw. Najświętszego Zbawiciela - Najświętszy Zbawiciel [online], sites.google.com [dostęp 2020-11-06].
- ↑ Zielona Góra ( Kościół Najświętszego Zbawiciela) [online], musicamsacram.pl [dostęp 2023-10-27] (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Marta Danowska: Witraże sakralne z okresu od 2. poł. XIX do lat 30. XX wieku w województwie lubuskim, w: Lubuskie Materiały Konserwatorskie, tom 5 (2008), Zielona Góra 2008.
- J. Opaska: Witraże, polichromie i mozaika kościoła Zbawiciela w Zielonej Górze, w: "Studia Zielonogórskie", 2005, T. 11, s. 77-94.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]